Inhoud
In oktober 1947 hekelden 10 leden van de Hollywood-filmindustrie publiekelijk de tactiek van de House Un-American Activities Committee (HUAC), een onderzoekscommissie van het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden, tijdens haar onderzoek naar vermeende communistische invloed in de Amerikaanse film. bedrijf. Deze prominente scenaristen en regisseurs, die bekend werden als de Hollywood Ten, kregen gevangenisstraffen en mochten niet werken voor de grote Hollywood-studio's. Hun uitdagende tribunes plaatsten hen ook in het middelpunt van de belangstelling in een nationaal debat over het controversiële anti-communistische optreden dat eind jaren veertig en begin jaren vijftig door de Verenigde Staten trok. Naast de Hollywood Ten werden later andere leden van de filmindustrie met vermeende communistische banden verbannen om voor de grote filmstudio's te werken. De zwarte lijst in Hollywood eindigde in de jaren zestig.
Rood in Hollywood
In de jaren na de Tweede Wereldoorlog (1939-45) voerden de Verenigde Staten en de Sovjet-Unie een gespannen militaire en politieke rivaliteit op die bekend werd als de Koude Oorlog. Hoewel de VS en hun communistische rivaal elkaar zelden rechtstreeks confronteerden, probeerden ze beiden hun invloed uit te breiden en hun regeringssystemen over de hele wereld te promoten. Een aantal Amerikanen geloofden dat de veiligheid van hun land afhing van het voorkomen van de verspreiding van het communisme, en deze houding creëerde een sfeer van angst en achterdocht in vele delen van het land.
Wist je dat? Veel van de Hollywood Ten-schrijvers bleven scenario's produceren onder veronderstelde namen nadat ze op de zwarte lijst stonden. Met het pseudoniem Robert Rich schreef Dalton Trumbo het script voor 'The Brave One', dat in 1957 een Academy Award voor beste scenario verdiende.
Het House Un-American Activities Committee werd belast met het onderzoeken van beschuldigingen van communistische invloed en subversie in de VS tijdens de vroege jaren van de Koude Oorlog. Commissieleden vestigden zich snel op de Hollywood-filmindustrie, die werd gezien als een broeinest van communistische activiteit. Deze reputatie is ontstaan in de jaren 1930, toen de economische moeilijkheden van de Grote Depressie de aantrekkingskracht van linkse organisaties voor veel worstelende acteurs en studiowerkers verhoogden.
Met het aanbreken van de Koude Oorlog, maakten anti-communistische wetgevers zich zorgen dat de filmindustrie zou kunnen dienen als een bron van subversieve propaganda. Hoewel populaire Hollywood-films uit de jaren dertig en veertig weinig bewijs leverden voor een dwingende socialistische agenda, ging het onderzoek verder. In oktober 1947 ontvingen meer dan 40 mensen met connecties met de filmindustrie dagvaarding om voor HUAC te verschijnen op verdenking van het houden van communistische loyaliteit of betrokken bij subversieve activiteiten.
De beschuldigers beschuldigen
Tijdens de onderzoekshoorzittingen hebben leden van HUAC de getuigen geroosterd over hun vroegere en huidige associaties met de Communistische Partij. Zich bewust van het feit dat hun antwoorden hun reputatie en carrière zouden kunnen ruïneren, streefden de meeste individuen naar clementie door samen te werken met onderzoekers of citeerden hun vijfde wijzigingsrecht tegen zelfbeschuldiging. Een groep van 10 scenarioschrijvers en regisseurs in Hollywood heeft echter een andere aanpak gekozen en heeft de legitimiteit van de onderzoeken van de commissie openlijk betwist.
De 10 individuen die HUAC tartten waren Alvah Bessie (c. 1904-85), Herbert Biberman (1900-71), Lester Cole (c. 1904-85), Edward Dmytryk (1908-99), Ring Lardner Jr. (1915- 2019), John Howard Lawson (1894-1977), Albert Maltz (1908-1985), Samuel Ornitz (1890-1957), Robert Adrian Scott (1912-73) en Dalton Trumbo (1905-76). Deze mannen, die bekend werden als de Hollywood-tien, weigerden niet alleen mee te werken aan het onderzoek, maar hekelden de HUAC-anticommunistische hoorzittingen als een schandelijke schending van hun burgerrechten, aangezien het eerste amendement op de Amerikaanse grondwet hen het recht gaf om erbij te horen aan elke politieke organisatie die ze hebben gekozen. Sommigen vergeleken de dwingende methoden en intimiderende tactieken van het comité met de onderdrukkende maatregelen die in nazi-Duitsland werden genomen. "Ik sta hier niet terecht", verklaarde scenarist Lawson. "Deze commissie staat terecht."
Gevangen en op de zwarte lijst
De Hollywood Ten betaalden een hoge prijs voor hun acties tijdens de HUAC-hoorzittingen. In november 1947 werden ze aangehaald wegens minachting van het Congres. Tegenover die aanklacht in april 1948 werd elke man schuldig bevonden en veroordeeld tot een jaar gevangenisstraf en een boete van $ 1.000. Na tevergeefs beroep te hebben aangetekend tegen de vonnissen, begonnen ze hun ambtstermijnen in 1950 te dienen. In de gevangenis besloot een lid van de groep, Edward Dmytryk, samen te werken met de regering. In 1951 getuigde hij tijdens een hoorzitting van de HUAC en verstrekte hij de namen van meer dan 20 industriële collega's waarvan hij beweerde dat ze communisten waren.
Een duurzamere straf kwam als gevolg van de zwarte lijst van de filmindustrie. Studio-leidinggevenden wilden niet dat hun bedrijf zou worden geassocieerd met radicale politiek in de hoofden van het filmende publiek en kwamen daarom overeen dat ze de Hollywood Ten (met uitzondering van Dmytryk) of iemand anders waarvan vermoed werd dat ze niet gelieerd was aan de communist niet in dienst zouden nemen. Feest. De zwarte lijst van de filmindustrie werd gestaag groter naarmate het Congres zijn onderzoek naar de jaren 1950 voortzette, en tal van carrières werden hierdoor beschadigd. De zwarte lijst eindigde in de jaren zestig.
De Hollywood Ten waren controversiële figuren op het moment dat ze hun protest lanceerden, en hun acties blijven decennia later het debat inspireren. Sommigen beschouwen hun straf als gerechtvaardigd, omdat de individuen communisten werden toegelaten, terwijl anderen hen over het algemeen beschouwen als heroïsche figuren die zich uitspraken tegen het misbruik van de Rode Schrik 'en ter verdediging van de Amerikaanse grondwet' wanneer veel van hun collega's zwijgen .
