Inhoud
A. Philip Randolph was de belangrijkste burgerrechtenleider die uit de arbeidersbeweging kwam. Gedurende zijn lange carrière hield hij consequent de belangen van zwarte werkers op de voorgrond van de raciale agenda. Terwijl leiders van de burgerrechten, zoals W. E. B. Du Bois beweerden dat het probleem van de twintigste eeuw 'de kleurlijn' was, concludeerde Randolph dat het de kwestie was van de 'gewone man'.
Vroege leven
De politiek van Randolph was geworteld in het tijdperk van de Eerste Wereldoorlog. Een kind van hardwerkende ouders die respect voor het leren respecteerden, verliet hij Crescent City, Florida, in 1911 naar New York City.
Terwijl hij overdag werkte en 's nachts aan het City College studeerde, verbreedde Randolph zijn intellectuele horizon terwijl hij moderne economische en politieke schrijvers las, waaronder Marx. Deze theoretische onderbouwing maakte hem vatbaar om de zwarte arbeidersklasse, niet de zwarte elite, als de belangrijkste hoop op zwarte vooruitgang te beschouwen.
Zijn associaties met socialisten en de voortdurende verstedelijking van de zwarte bevolking versterkten zijn oriëntatie op de arbeidersklasse.
Brotherhood of Sleeping Car Porters
In 1917 stichtten Randolph en zijn vriend Chandler Owen De boodschapper. Het intelligente en levendige proza van het tijdschrift bekritiseerde president Woodrow Wilson net zo gemakkelijk als Booker T. Washington en Du Bois.
De goedkeuring van de bolsjewistische revolutie werd tijdens de rode schrik van 1919 door verschillende regeringwaakhonden aangehaald, hoewel Randolph altijd de oproep van de communisten weerstond.
De naoorlogse reactie beperkte de mogelijkheden van arbeidersorganisatie, maar na een paar valse starts werd Randolph in 1925 algemeen organisator van de Brotherhood of Sleeping Car Porters. Na een lange strijd wonnen de dragers, een overweldigend zwarte groep, een verkiezing en vervolgens een contract met de spoorwegen in 1937.
De overwinning maakte Randolph de leidende zwarte figuur in de arbeidersbeweging. Hij leidde het nieuwe National Negro Congress, een overkoepelende beweging van massa-organisaties, maar nam in 1940 ontslag in de overtuiging dat de groep door communisten werd bestuurd.
Maart op Washington
Hij viel onafhankelijk op en organiseerde in maart 1941 de beweging Washington over Washington, die erin slaagde president Franklin D. Roosevelt onder druk te zetten om Executive Order 8802 uit te bannen om discriminatie in de defensie-industrie te verbieden. Na de oorlog leidde een vergelijkbare techniek tot het bevel van president Harry S. Truman om het leger te desegregeren.
Terwijl hij zijn doelen uitbreidde, vergat Randolph nooit de belangen van zwarte arbeiders en was hij in sommige vakbonden een constante criticus van discriminatie. Randolph, de initiatiefnemer van de mars in Washington in 1963, streefde naar het verkrijgen van overheidssponsoring van zwarte banen.
Mensenrechten organisatie
Hoewel zijn doel werd overschaduwd door de eisen van de zuidelijke burgerrechtenbeweging, ging Randolph's begrip van de economische behoeften van zwarten vooraf aan de rellen die de aandacht van de natie op hen vestigden. Hij werd ook een criticus van de zwarte machtsbeweging, die volgens hem programmatisch bankroet was.
Ondanks zijn bezorgdheid voor gewone werknemers, was de stijl van Randolph intellectueel en afstandelijk. Misschien omdat hij geloofde in de controlerende kracht van eigenbelang, kon hij de sociale en psychologische impuls voor de zwarte machtsbeweging niet volledig begrijpen.
Maar zijn theoretische neiging en rationaliteit stelde hem in staat politieke allianties aan te gaan en belangrijke arbeids- en burgerrechtendoelstellingen te kiezen en te behalen.
Judith Stein
The Reader's Companion to American History. Eric Foner en John A. Garraty, redacteuren. Copyright © 1991 door Houghton Mifflin Harcourt Publishing Company. Alle rechten voorbehouden.
