Duitse veldmaarschalk Alfred von Schlieffen, meesterbrein van een agressieve Duitse militaire strategie die binnenkort, in gewijzigde vorm, zal worden gebruikt bij het begin van de Grote Oorlog, sterft op deze dag in 1913 in Berlijn.
De zoon van een Pruisische generaal, Schlieffen trad in het leger in 1854 en nam deel aan zowel de Zeven Wekenoorlog met Oostenrijk in 1866 als de Frans-Pruisische oorlog van 1870-71. In de loop van de volgende decennia steeg Schlieffen door de gelederen van de Grote Generale Staf, een elitekorps van ongeveer 650 officieren die dienden als de strategische schakel van het Pruisische leger. Hij werd de leider in 1891.
In de jaren sinds het einde van de Frans-Pruisische oorlog en de Duitse alliantieovereenkomst met Oostenrijk-Hongarije in 1879, zouden Schlieffen's voorgangers, Alfred von Waldersee en Helmuth von Moltke (bekend als Moltke de oudere neef, ook wel Helmuth genoemd) dienen als de stafchef van de generale staf tijdens de Grote Oorlog), had gewerkt aan de ontwikkeling van een mogelijke militaire strategie om een toekomstige twee-front oorlog tegen Frankrijk en Rusland te bestrijden. Toen Schlieffen het overnam, zette hij deze inspanningen voort en beschouwde een dergelijke oorlog als een steeds duidelijkere kans. De planning was vooruitziend. De onwaarschijnlijke match tussen Frankrijk en Rusland, gezien de status van progressieve democratie en die van de andere als een tirannieke monarchie, hebben zich inderdaad in 1894 verenigd in een eigen bondgenootschap, grotendeels in reactie op de Duitse dreiging.
Schlieffen geloofde dat de beste weddenschap van Duitsland was Frankrijk eerst aan te vallen, door België en Nederland aan te vallen en West-Frankrijk te omhullen voordat hij uiteindelijk Parijs pakte, en daarmee de status van Frankrijk als een grote macht definitief beëindigde. Ondertussen zou een kleiner Duits leger Rusland afhouden in het oosten. Schlieffen geloofde dat Rusland zijn strijdkrachten niet snel genoeg zou kunnen mobiliseren om een formidabele uitdaging te bieden. Deze strategie, geschetst in een informeel memorandum dat Schlieffen eind 1905 schreef, tegen het einde van zijn ambtstermijn als chef, werd bekend als het Schlieffen Plan.
Minder dan twee jaar na de dood van Schlieffen viel het Duitse leger, onder het bevel van zijn opvolger, Helmuth von Moltke (de jongere) België binnen op weg naar Frankrijk, waarbij het de neutraliteit van dat land schond en effectief een kleiner conflict veranderde in een algemene Europese oorlog. en uiteindelijk een wereldwijde.
Het falen van het Schlieffen-plan om de doelen van Duitsland in het laatste deel van 1914 snel en resoluut te bereiken, werd op verschillende manieren toegeschreven aan gebreken die inherent zijn aan het plan zelf en aan de foute uitvoering ervan onder Moltke, die de door Schlieffen uiteengezette schets aanzienlijk wijzigde en weigerde binnen te vallen Nederland en weigerde zijn leger aan het oostfront aanzienlijk te verzwakken omwille van een snelle overwinning in het westen. De combinatie van de strakke tijdlijn van het plan; een Frans verzet dat sterker was dan verwacht; De snelle en effectieve mobilisatie van Rusland; en de algemene moeilijkheid van het verplaatsen en bevoorraden van de Duitse troepen en het uitvoeren van effectieve communicatie op zo'n grote schaal in het westen, bleek te moeilijk en de beslissende strategie die door Schlieffen werd voorgesteld en in praktijk werd gebracht door Moltke, maakte plaats voor de realiteit van een langer en zwaarder conflict.
