Op 23 maart 1983 sterft Barney Clark 112 dagen nadat hij 's werelds eerste ontvanger van een permanent kunsthart was geworden. De 61-jarige tandarts bracht de laatste vier maanden van zijn leven door in een ziekenhuisbed in het University of Utah Medical Center in Salt Lake City, verbonden aan een console van 350 pond die lucht in en uit het aluminium pompte plastic implantaat door een systeem van slangen.

In de late 19e eeuw begonnen wetenschappers een pomp te ontwikkelen om hartactie tijdelijk te vervangen. In 1953 werd een kunstmatige hart-longmachine voor het eerst met succes ingezet tijdens een operatie aan een menselijke patiënt. In deze procedure, die nog steeds wordt gebruikt, neemt de machine tijdelijk de hart- en longfunctie over, waardoor artsen uitgebreid op deze organen kunnen opereren. Na een paar uur wordt het bloed echter beschadigd door het pompen en de zuurstofvoorziening.

Eind jaren zestig werd hoop gegeven aan patiënten met onherstelbaar beschadigde harten toen harttransplantaties begonnen. De vraag naar donorharten overtrof echter altijd de beschikbaarheid en duizenden stierven elk jaar in afwachting van het beschikbaar komen van gezonde harten.

Op 4 april 1969 werd een historische operatie uitgevoerd door chirurg Denton Cooley van het Texas Heart Institute op Haskell Karp, een patiënt wiens hart op het punt stond volledig in te storten en aan wie geen donorhart beschikbaar was gekomen. Karp was de eerste persoon in de geschiedenis die zijn zieke hart liet vervangen door een kunstmatig hart. Het tijdelijke plastic-en-Dacron-hart verlengde het leven van Karp gedurende de drie dagen die artsen nodig hadden om hem een ​​donorhart te vinden. Echter, kort nadat het menselijk hart in zijn borst was getransplanteerd, stierf hij aan infectie. Er werden nog zeven mislukte pogingen gedaan en veel artsen verloren het vertrouwen in de mogelijkheid om het menselijk hart te vervangen door een prothetische vervanger.

Begin jaren tachtig hervatte een baanbrekende nieuwe wetenschapper de inspanningen om een ​​levensvatbaar kunsthart te ontwikkelen. Robert K. Jarvik had besloten medicijnen en techniek te studeren nadat zijn vader stierf aan hartziekten. Tegen 1982 voerde hij dierproeven uit aan de Universiteit van Utah met zijn Jarvik-7 kunsthart.

Op 2 december 1982 implanteerde een team onder leiding van Dr. William C. DeVries de Jarvik-7 in Barney Clark. Omdat het kunstmatige hart van Jarvik permanent was, trok de Clark-zaak wereldwijde aandacht. Clark bracht zijn laatste 112 dagen in het ziekenhuis door en leed aanzienlijk aan complicaties en het ongemak van het hebben van perslucht die in en uit zijn lichaam werd gepompt. Hij stierf op 23 maart 1983 aan verschillende complicaties. Clarks ervaring liet velen voelen dat de tijd van het permanente kunstmatige hart nog niet was gekomen.

Gedurende het volgende decennium concentreerden Jarvik en anderen zich op het ontwikkelen van mechanische pompen om een ​​ziek hart te helpen in plaats van het te vervangen. Met deze apparaten kunnen veel patiënten de maanden of zelfs jaren leven die nodig zijn om een ​​donorhart te vinden. Deze implantaten werken op batterijen en geven patiënten met hartziekten de mogelijkheid om een ​​relatief normaal leven te leiden. Ondertussen, in de jaren 1990, werd de Jarvik-7 gebruikt bij meer dan 150 patiënten wier hart te beschadigd was om te worden geholpen door het mechanische pompimplantaat. Meer dan de helft van deze patiënten overleefde totdat ze een transplantatie kregen.

In 2019 onthulde een bedrijf genaamd Abiomed de AbioCor, het eerste volledig onafhankelijke vervangende hart. Hoewel patiënten die zijn geïmplanteerd met AbioCor uiteindelijk nog steeds zijn overleden, heeft Abiomed aangetoond dat het mogelijk is om tot 500 dagen met het implantaat te leven. Wetenschappers blijven zoeken naar manieren om kunstmatige harten te verbeteren voor langdurig gebruik.