Op deze dag in 1776, de St. James Chronicle van Londen draagt ​​een artikel met de mededeling: "De zeer identieke Dr. Franklyn, die Lord Chatham zo veel streelde en placht te zeggen dat hij er trots op was zijn vriend te bellen, staat nu aan het hoofd van de opstand in Noord-Amerika."

Benjamin Franklin, gezamenlijk postmeester-generaal van de koloniën (1753-1774), en zijn zoon William reisden samen naar Londen in 1757. Daar studeerde William gedurende vijf jaar rechten en Franklin studeerde sociaal klimmen. Ze hadden opmerkelijk succes voor de zoon van een kaarsenmaker en zijn onwettige nageslacht. Tegen het einde van hun verblijf was William advocaat geworden en ontving hij een eredoctoraat aan de universiteit van Oxford, terwijl zijn vader genoot van eredoctoraten uit Oxford en de universiteit van St. Andrews in Schotland. De plannen van de oudere Franklin voor de vooruitgang van zijn zoon slaagden en zijn zoon verkreeg de meest gekozen benoemingen, een koninklijk gouverneurschap, in 1762.

Franklin vergezelde vervolgens zijn zoon van Londen naar Pennsylvania, om vervolgens in 1764 terug te keren naar Londen als agent van Pennsylvania, waar hij lobbyde voor de plaatsing van de kolonie onder direct koninklijk toezicht. Hij voegde spoedig Georgië, New Jersey en Massachusetts toe aan de lijst van kolonies waarvoor hij als woordvoerder in het parlement diende.

In 1775 keerde Franklin terug naar Amerika toen de Amerikaanse revolutie naderde; hij diende als afgevaardigde voor het Continentale Congres en ondertekende in 1776 de Onafhankelijkheidsverklaring. Ironisch genoeg kwam zijn zoon William aan de zijde van de Britten tijdens de Onafhankelijkheidsoorlog en werd hij gevangengezet terwijl hij diende als de Loyalistische gouverneur van New Jersey.