Op 5 juli 1946 onthult de Franse ontwerper Louis Reard een gedurfd tweedelig zwempak in de Piscine Molitor, een populair zwembad in Parijs. De Parijse showgirl Micheline Bernardini modelleerde de nieuwe mode, die Reard 'bikini' noemde, geïnspireerd door een nieuws makende Amerikaanse atoomtest die eerder die week plaatsvond bij het Bikini Atol in de Stille Oceaan.
Europese vrouwen begonnen in de jaren dertig voor het eerst tweedelige badpakken te dragen die uit een haltertop en korte broek bestonden, maar slechts een splinter van het middenrif werd onthuld en de navel werd waakzaam bedekt. In de Verenigde Staten verscheen het bescheiden tweedelige stuk tijdens de Tweede Wereldoorlog, toen de rantsoenering van stof in oorlogstijd het rokpaneel en ander overbodig materiaal verwijderde. Ondertussen beperkten versterkte kustlijnen en geallieerde invasies in Europa het strandleven tijdens de oorlog en kwam de ontwikkeling van badpakken, net als al het andere niet-militaire, tot stilstand.
In 1946 begroetten West-Europeanen vreugdevol de eerste oorlogvrije zomer in jaren, en Franse ontwerpers bedachten mode die past bij de bevrijde stemming van het volk. Twee Franse ontwerpers, Jacques Heim en Louis Reard, ontwikkelden concurrerende prototypes van de bikini. Heim noemde hem het "atoom" en adverteerde het als "het kleinste badpak ter wereld." Gemaakt van een dunne 30 centimeter stof, promootte Reard zijn creatie als "kleiner dan 's werelds kleinste badpak." Reard noemde zijn creatie de bikini, vernoemd naar het Bikini-atol.
Bij het plannen van het debuut van zijn nieuwe zwempak had Reard moeite om een professioneel model te vinden dat zich zou schamen om de schandalig mager tweedelige te dragen. Dus wendde hij zich tot Micheline Bernardini, een exotische danseres in het Casino de Paris, die er geen moeite mee had bijna in het openbaar naakt te verschijnen. Als een toespeling op de krantenkoppen die hij wist dat zijn zwempak zou genereren, redde hij het krantentype over het pak dat Bernardini op 5 juli modelleerde bij de Piscine Molitor. De bikini was een hit, vooral onder mannen, en Bernardini ontving ongeveer 50.000 fanbrieven.
Het duurde niet lang voordat gewaagde jonge vrouwen in bikini's een sensatie veroorzaakten langs de Middellandse Zeekust. Spanje en Italië hebben maatregelen genomen die het verbieden van bikini's op openbare stranden verbieden, maar later capituleren voor de veranderende tijden toen het badpak groeide uit tot een steunpilaar van Europese stranden in de jaren vijftig. De zaak van Reard steeg en in advertenties hield hij de bikini-mystiek in leven door te verklaren dat een tweedelig pak geen echte bikini was "tenzij het door een trouwring getrokken kon worden."
In preuts Amerika werd de bikini met succes weerstaan tot het begin van de jaren zestig, toen een nieuwe nadruk op jeugdige bevrijding het badpak massaal naar Amerikaanse stranden bracht. Het werd vereeuwigd door de popzanger Brian Hyland, die in 1960 "Itsy Bitsy Teenie Weenie Yellow Polka-Dot Bikini" zong, door de tiener "stranddeken" -films van Annette Funicello en Frankie Avalon, en door de Californische surfcultuur gevierd door rock groepen zoals de Beach Boys. Sindsdien is de populariteit van de bikini alleen maar toegenomen.
