De Chicago Seven (oorspronkelijk acht) waren politieke radicalen beschuldigd van samenzwering om de rellen aan te zetten die plaatsvonden op de Democratische Nationale Conventie van 1968 in Chicago. Tijdens het proces van vijf maanden benadrukte het openbaar ministerie de provocerende retorische en subversieve intenties van de beklaagden, terwijl de verdediging het geweld toeschreef aan officiële overreactie.De zaak trok nationale aandacht voor de kunstenaars en activisten die als getuigen getuigden, evenals de acties van beklaagde Bobby Seale, die hem vier jaar gevangenisstraf opleverden wegens minachting voor de rechtbank. In februari 1970 werden vijf van de zeven schuldig bevonden, maar een hof van beroep vernietigde de veroordelingen in 1972.
Er waren oorspronkelijk acht beklaagden: David Dellinger, een pacifist en voorzitter van de National Mobilisatie tegen de oorlog; Tom Hayden en Rennie Davis, leiders van de studenten voor een democratische samenleving, Abbie Hoffman en Jerry Rubin, leiders van deInternationale jeugdpartij John Froines en Lee Weiner, lokale organisatoren in Chicago; en Bobby Seale, mede-oprichter van de Black Panther Party.
Behalve de Panthers, die vanaf het begin niet betrokken waren, hadden alle vertegenwoordigde groepen massale demonstraties gepland tijdens de congresweek. Maar met de intrekking van hun hoofddoel, president Lyndon B. Johnson, als kandidaat voor herverkiezing en de steeds dreigere publieke verklaringen van burgemeester Richard Daley uit Chicago over het handhaven van de orde, werd het beroep op "naar Chicago komen" meer gedempt. Uiteindelijk kwamen zo'n tienduizend demonstranten bijeen om een week van gewelddadige confrontaties met de politie op gang te brengen, waaronder een die later door een federale commissie een 'politieoproer' werd genoemd.
De vijf maanden durende proef van de Chicago Eight begon in september. Terwijl Weathermen (een splintergroep) in de straten buiten 'Dagen van woede' uitriepen, benadrukte het openbaar ministerie de provocerende retorische en subversieve bedoelingen van de beklaagden. William Kunstler's advocaat voor alle beklaagden behalve Seale schreef het geweld toe aan officiële overreactie in plaats van samenzwering en bracht zangers, artiesten en activisten voor het gerecht om uit te leggen wat de demonstranten verontrustend vonden over de Amerikaanse samenleving. Procureur Thomas Foran en rechter Julius Hoffman botsten voortdurend met de beklaagden. Vooral de manier waarop Seale zijn eigen verdediging voerde, leidde ertoe dat hij drie dagen in de rechtbank gebonden en gekneveld doorbracht; zijn zaak werd vervolgens tot mistrial verklaard en hij werd veroordeeld tot vier jaar wegens minachting van de rechtbank. De Chicago Eight werd zo de Chicago Seven. In februari 1970 werden vijf van de zeven schuldig bevonden, maar een hof van beroep vernietigde de veroordelingen in de herfst van 1972, onder verwijzing naar de procedurefouten van rechter Hoffman en zijn openlijke vijandigheid tegenover de beklaagden.
