Op deze dag in 1994 voedt geweld de lancering van wat de ergste aflevering van genocide sinds de Tweede Wereldoorlog zou worden: het bloedbad van naar schatting 500.000 tot 1 miljoen onschuldige burger Tutsi's en gematigde Hutu's. Na de eerste massamoord slagen de Rwandese troepen erin om internationale interventie te ontmoedigen bij de moord op 10 Belgische vredeshandhavers. De Tutsi's, een minderheidsgroep die ongeveer 10 procent van de bevolking van Rwanda uitmaakte, ontvingen geen hulp van de internationale gemeenschap, hoewel de Verenigde Naties later toegaven dat slechts 5000 soldaten die in het begin waren ingezet, de groothandelslachting zouden hebben gestopt.

De onmiddellijke wortels van de genocide van 1994 dateren uit de vroege jaren 1990, toen president Juvenal Habyarimana, een Hutu, anti-Tutsi-retoriek begon te gebruiken om zijn macht onder de Hutu's te consolideren. Vanaf oktober 1990 waren er honderden slachtingen van honderden Tutsi's. Hoewel de twee etnische groepen erg op elkaar leken en eeuwenlang dezelfde taal en cultuur hadden, vereiste de wet registratie op basis van etniciteit. De regering en het leger begonnen de Interahamwe te verzamelen (wat betekent "zij die samen aanvallen") en bereidden zich voor op de eliminatie van de Tutsi's door Hutu's te bewapenen met geweren en machetes. In januari 1994 waarschuwden de strijdkrachten van de Verenigde Naties in Rwanda dat grotere slachtingen op handen waren.

Op 6 april 1994 werd president Habyarimana gedood toen zijn vliegtuig werd neergeschoten. Het is niet bekend of de aanval werd uitgevoerd door het Rwandese Patriottische Front (RPF), een Tutsi-militaire organisatie die destijds buiten het land was gestationeerd, of door Hutu-extremisten die een massamoord probeerden uit te lokken. Hoe dan ook, Hutu-extremisten in het leger, onder leiding van kolonel Theoneste Bagosora, kwamen onmiddellijk in actie en vermoordden Tutsi's en gematigde Hutu's binnen enkele uren na de crash.

De Belgische vredestichters werden de volgende dag gedood, een sleutelfactor in de terugtrekking van U.N.-troepen uit Rwanda. Kort daarna zonden de radiostations in Rwanda een beroep op de Hutu-meerderheid om alle Tutsi's in het land te doden. Het leger en de nationale politie leidden de slachting, waarbij soms Hutu-burgers werden bedreigd toen overtuiging niet werkte. Duizenden onschuldige mensen werden door hun buren dood gehakt met machetes. Ondanks de gruwelijke misdaden aarzelde de internationale gemeenschap, waaronder de Verenigde Staten, om actie te ondernemen. Ze schrijven de genocide ten onrechte toe aan chaos te midden van stammenoorlog. President Bill Clinton noemde later het falen van Amerika om iets te doen om de genocide te stoppen 'de grootste spijt' van zijn regering.

Het werd overgelaten aan de RPF, geleid door Paul Kagame, om een ​​uiteindelijk succesvolle militaire campagne voor controle over Rwanda te beginnen. Tegen de zomer had de RPF de Hutu-strijdkrachten verslagen en hen het land uit en naar verschillende naburige landen gedreven. Tegen die tijd was echter naar schatting 75 procent van de Tutsi's in Rwanda vermoord.