In een goedbedoelende, maar uiteindelijk gebrekkige poging om indianen te assimileren, tekent president Grover Cleveland een handeling om de tribale controle over reservaten te beëindigen en hun land in afzonderlijke bedrijven te verdelen.

De Dawes Severalty Act, genoemd naar de hoofdauteur, senator Henry Laurens Dawes uit Massachusetts, heeft het oude Amerikaanse beleid om Indiase stammen toe te staan ​​hun traditionele praktijk van gemeenschappelijk gebruik en controle van hun land te handhaven, omgedraaid. In plaats daarvan gaf de Dawes-wet de president de macht om Indiase reservaten te verdelen in individuele, particuliere percelen. De wet dicteerde dat mannen met gezinnen 160 hectare zouden krijgen, alleenstaande volwassen mannen kregen 80 hectare en jongens kregen 40 hectare. Vrouwen ontvingen geen land.

De belangrijkste motivatie voor de Dawes-wet was de Anglo-Amerikaanse honger naar Indiase landen. De wet bepaalde dat nadat de regering landtoewijzingen had uitgedeeld aan de Indianen, het aanzienlijke restant van de reservatie-eigenschappen zou worden opengesteld voor blanken. Bijgevolg verloren Indiërs uiteindelijk 86 miljoen hectare land, of 62 procent van hun totale bezit vóór 1887.

Toch was de Dawes-wet niet alleen een product van hebzucht. Veel religieuze en humanitaire 'vrienden van de Indiërs' steunden de actie als een noodzakelijke stap om de Indianen volledig te integreren in de Amerikaanse cultuur. Hervormers geloofden dat Indiërs de kloof tussen 'barbarij en beschaving' nooit zouden overbruggen als zij hun stammen-cohesie en traditionele manieren zouden handhaven. J.D.C. Atkins, commissaris voor Indiase zaken, betoogde dat de Dawes-wet de eerste stap was in de transformatie van "nietsdoen, improvisatie, onwetendheid en bijgeloof ... in industrie, spaarzaamheid, intelligentie en christendom."

In werkelijkheid bleek de Dawes Severalty Act een zeer effectief instrument om land van Indianen te veroveren en aan Anglos te geven, maar de beloofde voordelen voor de Indianen zijn nooit uitgekomen. Racisme, bureaucratisch geklungel en inherente zwakheden in de wet ontnamen de Indianen de sterke punten van tribale eigendom, terwijl de economische levensvatbaarheid van individueel eigendom ernstig werd beperkt. Veel stammen waren ook diep verontwaardigd en verzetten zich tegen de hardhandige poging van de regering om hun traditionele culturen te vernietigen.

Ondanks deze fouten bleef de Dawes Severalty Act meer dan vier decennia van kracht. In 1934 verwierp de Wheeler-Howard Act het beleid en probeerde het de centrale positie van tribale controle en culturele autonomie op de reservaten nieuw leven in te blazen. De Wheeler-Howard Act beëindigde de verdere overdracht van Indiase landen naar Anglos en voorzag in een terugkeer naar vrijwillig gemeenschappelijk Indiaas bezit, maar er was al aanzienlijke schade aangericht.