Op deze dag in 1942 komt koffie op de lijst met items die in de Verenigde Staten zijn gerantsoeneerd. Ondanks de recordkoffieproductie in Latijns-Amerikaanse landen, vereiste de groeiende vraag naar bonen uit zowel militaire als civiele bronnen en de eisen die aan de scheepvaart werden gesteld en die voor andere doeleinden nodig waren, de beschikbaarheid ervan.

Schaarste of tekorten waren zelden de reden voor rantsoenering tijdens de oorlog. Rantsoenering werd in het algemeen om twee redenen toegepast: (1) om een ​​eerlijke verdeling van middelen en levensmiddelen aan alle burgers te garanderen; en (2) voorrang geven aan militair gebruik voor bepaalde grondstoffen, gezien de huidige noodsituatie.

In eerste instantie was het beperken van het gebruik van bepaalde producten vrijwillig. President Roosevelt heeft bijvoorbeeld 'schrootschijven' gelanceerd om weggegooide rubberen oude tuinslangen, banden, badmutsen, etc. op te schrikken in het licht van de Japanse verovering van Nederlands-Indië, een bron van rubber voor de Verenigde Staten. Collecties werden vervolgens ingewisseld bij benzinestations voor een cent per pond. Patriottisme en de wens om de oorlogsinspanning te ondersteunen waren genoeg in de begindagen van de oorlog.

Maar toen de Amerikaanse scheepvaart, inclusief olietankers, in toenemende mate kwetsbaar werd voor Duitse U-boot-aanvallen, werd gas de eerste bron die werd gerantsoeneerd. Vanaf mei 1942, in 17 oostelijke staten, waren autobezitters beperkt tot drie liter gas per week. Tegen het einde van het jaar breidde gasrantsoenering zich uit naar de rest van het land, waardoor chauffeurs rantsoenzegels op de voorruiten van hun auto's moesten plakken. Boter was een ander gerantsoeneerd artikel, omdat voorraden waren gereserveerd voor militair ontbijt. Samen met koffie waren de suiker en melk die daarbij horen ook beperkt. Alles bij elkaar was ongeveer een derde van al het voedsel dat gewoonlijk door burgers werd geconsumeerd op een of ander moment tijdens de oorlog. De zwarte markt, een ondergrondse bron van gerantsoeneerde goederen tegen prijzen die hoger zijn dan de plafonds die zijn vastgesteld door het Office of Price Administration, was een bevoorradingsbron voor die Amerikanen met de beschikbare inkomens die nodig waren om de opgeblazen prijzen te betalen.

Sommige items kwamen vroeg van de rantsoenlijst; koffie werd al in juli 1943 vrijgegeven, maar suiker werd tot juni 1947 gerantsoeneerd.