Op deze dag in 1877 houdt het Amerikaanse leger een West Point-begrafenis met volledige militaire eer voor luitenant-kolonel George Armstrong Custer. Het lichaam van Custer, dat vorig jaar in Montana werd vermoord door Sioux en Cheyenne Indianen tijdens de Slag om de Little Big Horn, was naar het oosten teruggebracht voor begrafenis op het terrein van de Amerikaanse Militaire Academie in West Point, New York, waar Custer was afgestudeerd 1861 - onderaan zijn klas.
Zelfs vóór de Slag om de Kleine Grote Hoorn had Custer nationale bekendheid gewonnen als een gewaagde - en sommigen zeiden dwaze - burgeroorlogscommandant die uiteindelijk de jongste grote generaal in het Amerikaanse leger werd. Een knappe man, beroemd om zijn lange blonde haar (hoewel hij het kort in het veld sneed), Custer, zelfs na de burgeroorlog, bleef de waardering van kranten en de natie trekken als luitenant-kolonel in de 7e Cavalerie, een eenheid die onlangs is opgericht om te vechten in de West-Indiase oorlogen. Meldt dat Custer deserteurs van de 7e met onnodige wreedheid behandelde en zijn soldaten overbelastte, leidde tot een krijgsraad en veroordeling in 1867. Maar Custer verloste zichzelf, althans in de ogen van sommigen, met zijn daaropvolgende aanval op een winterkamp van Cheyenne in op de rivier de Washita. Anderen echter, beschuldigden Custer van het aanvallen van een vreedzame groep Cheyenne en het achterlaten van enkele van zijn mannen toen hij zich terugtrok uit de strijd onder dekking van de nacht.
Hoewel Custer in zijn tijd controversieel was, veranderde zijn spectaculaire dood in de Little Big Horn hem in een geliefde martelaar in de ogen van veel Amerikanen, vooral degenen die opriepen tot grootschalige oorlog tegen de Indianen. Sommige kranten begonnen naar Custer te verwijzen als de 'Amerikaanse Murat', een verwijzing naar een beroemde martelaar van de Franse revolutie, en ze vroegen om beslissende vergelding tegen de 'verraderlijke indianen' die de goudharige generaal hadden vermoord. Anderen weigerden te geloven dat Custer's eigen tactische fouten alleen de ramp in Little Big Horn konden verklaren, en in plaats daarvan probeerden ze de schuld op de schouders te leggen van andere commandanten die in de strijd waren geweest. (Veelzeggend suggereerde niemand dat slimme tactiek en leiderschap door de Indianen misschien de oorzaak waren van de nederlaag van Custer.) Custer's weduwe, Elizabeth, werkte ook om haar man in een legende te transformeren door verschillende boekjes over zijn carrière te schrijven. Honderden andere boeken en films, veel meer fictie dan geschiedenis, hebben bijgedragen aan het imago van Custer als de grote gevallen leider van de Indiase oorlogen in veel Amerikaanse geesten.
De status van Custer als een nationale held en martelaar werd pas serieus in twijfel getrokken in de jaren 1960, en sindsdien wordt hij vaak afgeschilderd als een ijdele en gloriezoekende man wiens eigen onbekwaamheid alle verklaring was die nodig was voor het bloedbad in Little Big Horn. De waarheid over George Custer zit waarschijnlijk ergens tussen deze twee uitersten in.
