Inhoud

• Eisenhower Doctrine: Achtergrond
• Eisenhower-doctrine voorgesteld: januari 1957
• Eisenhower-doctrine en Libanon: 1958

Op 5 januari 1957 heeft president Dwight Eisenhower (1890-1969) in reactie op de steeds gespannen situatie in het Midden-Oosten een voorstel gedaan voor een gezamenlijke sessie van het Amerikaanse congres waarin wordt opgeroepen tot een nieuw en meer proactief Amerikaans beleid in de regio. De Eisenhower-doctrine, zoals het voorstel spoedig bekend werd, vestigde het Midden-Oosten als een slagveld van de Koude Oorlog (1945-91).

Eisenhower Doctrine: Achtergrond

De Verenigde Staten geloofden dat de situatie in het Midden-Oosten in 1956 slecht degenereerde en de Egyptische leider Gamal Nasser (1918-70) werd grotendeels verantwoordelijk geacht. Amerika gebruikte het anti-westerse nationalisme van Nasser en zijn steeds nauwere betrekkingen met de Sovjet-Unie als rechtvaardiging voor het intrekken van Amerikaanse steun voor de bouw van de Aswan-dam aan de rivier de Nijl in juli 1956. Minder dan een maand later greep Nasser de controle over het Suezkanaal . Deze actie leidde eind oktober tot een gecoördineerde aanval door Franse, Britse en Israëlische strijdkrachten op Egypte. Plots leek het erop dat het Midden-Oosten de plaats van Wereldoorlog III zou kunnen zijn.

Wist je dat? In september 1957 stuurde president Dwight Eisenhower federale troepen naar de Central High School in Little Rock, Arkansas, om het bevel van het Hooggerechtshof om openbare scholen te desegregeren ten uitvoer te leggen.

Eisenhower-doctrine voorgesteld: januari 1957

In reactie op deze ontwikkelingen riep president Dwight Eisenhower in een toespraak tot het Congres op 5 januari 1957 op tot "gezamenlijke actie van het Congres en de uitvoerende macht" om het "toegenomen gevaar van het internationale communisme" in het Midden-Oosten te bestrijden. Meer specifiek vroeg hij toestemming om nieuwe programma's voor economische en militaire samenwerking met bevriende landen in de regio te starten. Hij vroeg ook toestemming om Amerikaanse troepen te gebruiken "om de territoriale integriteit en politieke onafhankelijkheid van dergelijke naties te waarborgen en te beschermen."

Eisenhower vroeg destijds niet om een ​​specifieke toewijzing van middelen; desondanks gaf hij aan dat hij in elk van de jaren 1958 en 1959 $ 200 miljoen zou vragen voor economische en militaire hulp. Alleen dergelijke acties, zo waarschuwde hij, zouden "machtshongerige communisten" ervan weerhouden zich in het Midden-Oosten te mengen.

Hoewel sommige kranten en critici zich ongemakkelijk voelden met het open-end beleid voor Amerikaanse actie in het Midden-Oosten (de Chicago Tribune noemde de doctrine "goofy"), reageerden het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden en de Amerikaanse Senaat met overweldigende stemmen voor het voorstel van Eisenhower.

Eisenhower-doctrine en Libanon: 1958

De Eisenhower-doctrine ontving zijn eerste oproep tot actie in de zomer van 1958, toen burgerlijke conflicten in Libanon de president van die natie ertoe brachten om Amerikaanse hulp te vragen. Bijna 15.000 Amerikaanse troepen werden gestuurd om de verstoringen te verhelpen. Met de Eisenhower-doctrine en de eerste actie die in zijn naam werd ondernomen, toonden de Verenigde Staten belangstelling voor ontwikkelingen in het Midden-Oosten.