Inhoud
Ellis Island is een historische site die in 1892 werd geopend als immigratiestation, een doel dat het meer dan 60 jaar diende tot het in 1954 werd gesloten. Ellis Island zag aan de monding van de Hudson River tussen New York en New Jersey miljoenen nieuwe aangekomen immigranten passeren zijn deuren ', naar schatting is bijna 40 procent van alle huidige Amerikaanse burgers ten minste een van hun voorouders naar Ellis Island kunnen traceren.
Amerikaanse immigratiegeschiedenis
Onder deze nieuwe generatie waren Joden die ontsnapten aan politieke en economische onderdrukking in het tsaristische Rusland en Oost-Europa (alleen al in 1910 kwamen er 484.000 aan) en Italianen die aan hun armoede ontsnapten. Er waren ook Polen, Hongaren, Tsjechen, Serviërs, Slowaken en Grieken, samen met niet-Europeanen uit Syrië, Turkije en Armenië.
De redenen waarom ze hun huizen in de Oude Wereld verlieten, waren oorlog, droogte, hongersnood en religieuze vervolging, en iedereen had hoop op meer kansen in de Nieuwe Wereld.
Na een zware zeereis werden immigranten die aankwamen op Ellis Island getagd met informatie uit het scheepsregister; ze wachtten vervolgens op lange rijen voor medische en juridische inspecties om te bepalen of ze geschikt waren voor binnenkomst in de Verenigde Staten.
Van 1900 tot 1914, de piekjaren van de operatie van Ellis Island, trokken dagelijks zo'n 5.000 tot 10.000 mensen door het immigratiestation. Ongeveer 80 procent slaagde met succes binnen enkele uren, maar anderen konden dagen of weken worden vastgehouden.
Veel immigranten bleven in New York, terwijl anderen per schip naar spoorwegstations in Hoboken of Jersey City, New Jersey reisden, op weg naar bestemmingen in het hele land.
Ellis Island Museum of Immigration
Op deze manier blijft Ellis Island een centrale bestemming voor miljoenen Amerikanen die een kijkje willen nemen in de geschiedenis van hun land en in veel gevallen in het verhaal van hun eigen familie.
Ellis Island tijdlijn
1630-1770
Ellis Island is weinig meer dan een spit zand in de Hudson River, net ten zuiden van Manhattan. De Mohegan-indianen die aan de nabijgelegen kust leefden, noemen het eiland Kioshk of Gull Island. In de jaren 1630 verwerft een Nederlandse man, Michael Paauw, het eiland en hernoemt het het naar Oyster Island voor de overvloedige hoeveelheden schelpdieren op zijn stranden. Tijdens de jaren 1700 staat het bekend als Gibbet Island, vanwege zijn gibbet, of galgboom, die werd gebruikt om mannen op te hangen die zijn veroordeeld voor piraterij.
1775-1865
Rond de tijd van de Revolutionaire Oorlog koopt de New Yorkse koopman Samuel Ellis het eiland en bouwt er een taverne op die geschikt is voor de plaatselijke visser.
Ellis sterft in 1794 en in 1808 koopt de staat New York het eiland van zijn familie voor $ 10.000. Het Amerikaanse oorlogsdepartement betaalt de staat het recht om Ellis Island te gebruiken om militaire fortificaties te bouwen en munitie op te slaan, beginnend tijdens de oorlog van 1812. Een half jaar later wordt Ellis Island gebruikt als munitiearsenaal voor het leger van de Unie tijdens de burgeroorlog .
Ondertussen wordt de eerste federale immigratiewet, de Naturalisatiewet, aangenomen in 1790; hiermee kunnen alle blanke mannen die twee jaar in de VS wonen, burger worden. Er is weinig regulatie van immigratie wanneer de eerste grote golf begint in 1814.
Bijna 5 miljoen mensen komen de komende 45 jaar uit Noord- en West-Europa. Castle Garden, een van de eerste door de staat gerunde immigratiedepots, opent in 1855 bij de batterij in Lower Manhattan. De aardappelramp die Ierland treft (1845-52) leidt alleen al in het volgende decennium tot immigratie van meer dan 1 miljoen Ieren.
Tegelijkertijd ontvluchten grote aantallen Duitsers politieke en economische onrust. Snelle nederzetting van het Westen begint met het aannemen van de Homestead Act in 1862. Aangetrokken door de mogelijkheid om land te bezitten, beginnen meer Europeanen te emigreren.
1865-1892
Na de burgeroorlog staat Ellis Island leeg, totdat de regering besluit het immigratiestation van New York in Castle Garden, dat in 1890 sluit, te vervangen. De controle over immigratie wordt overgedragen aan de federale overheid en $ 75.000 wordt gereserveerd voor de bouw van de eerste federaal immigratie station op Ellis Island.
Artesische putten zijn gegraven en de grootte van het eiland is verdubbeld tot meer dan zes hectare, met een stortplaats gemaakt van ballast van inkomende schepen en de opgraving van metrotunnels in New York.
Vanaf 1875 verbiedt de Verenigde Staten prostituees en criminelen het land binnen te komen. De Chinese uitsluitingswet is aangenomen in 1882. Ook beperkt zijn 'gekken' en 'idioten'.
1892
Het eerste Ellis Island Immigration Station wordt officieel geopend op 1 januari 1892, terwijl drie grote schepen wachten om te landen. Zevenhonderd immigranten passeerden die dag Ellis Island en bijna 450.000 volgden in de loop van dat eerste jaar.
In de komende vijf decennia zullen meer dan 12 miljoen mensen het eiland passeren op weg naar de Verenigde Staten.
1893-1902
Op 15 juni 1897, met 200 immigranten op het eiland, breekt een brand uit in een van de torens in het hoofdgebouw en stort het dak in. Hoewel niemand wordt gedood, worden alle records van Ellis Island uit 1840 en het Castle Garden-tijdperk vernietigd. Het immigratiestation is verplaatst naar het binnenvaartkantoor in Battery Park in Manhattan.
De nieuwe brandveilige faciliteit is officieel geopend in december en 2.251 mensen passeren op de openingsdag. Om te voorkomen dat een soortgelijke situatie zich opnieuw voordoet, benoemt president Theodore Roosevelt een nieuwe commissaris voor immigratie, William Williams, die in 1902 het huis op Ellis Island schoonmaakt.
Om corruptie en misbruik te elimineren, gunt Williams contracten op basis van verdienste en kondigt aan dat contracten zullen worden ingetrokken als oneerlijkheid wordt vermoed. Hij legt sancties op voor elke overtreding van deze regel en plaatst tekens van 'Vriendelijkheid en aandacht' als herinneringen aan werknemers.
1903-1910
Om extra ruimte op Ellis Island te creëren, worden twee nieuwe eilanden gecreëerd met behulp van een stortplaats. Eiland twee herbergt de ziekenhuisadministratie en de afdeling besmettelijke ziekten, terwijl eiland drie de psychiatrische afdeling heeft.
Tegen 1906 is Ellis Island gegroeid tot meer dan 27 hectare, met een oorspronkelijke grootte van slechts drie hectare.
Aan anarchisten wordt de toegang tot de Verenigde Staten vanaf 1903 geweigerd. Op 17 april 1907 wordt een recordhoogte bereikt van 11.747 immigranten die dagelijks worden bereikt; dat jaar ervaart Ellis Island het grootste aantal immigranten dat in één jaar werd ontvangen, met 1.004.756 aankomsten.
Er is een federale wet aangenomen die personen met lichamelijke en geestelijke handicaps uitsluit, evenals kinderen die zonder volwassenen arriveren.
1911-1919
De Eerste Wereldoorlog begint in 1914 en Ellis Island ervaart een scherpe daling in het ontvangen van immigranten: van 178.416 in 1915 daalt het totaal naar 28.867 in 1918.
Het anti-immigrantensentiment neemt toe nadat de VS in 1917 de oorlog zijn aangegaan; ongeveer 1.800 Duitse burgers worden op schepen in Oostkust-havens in beslag genomen en geïnterneerd op Ellis Island voordat ze worden gedeporteerd.
Vanaf 1917 opereert Ellis Island als een ziekenhuis voor het Amerikaanse leger, een tussenstation voor marinepersoneel en een detentiecentrum voor vijandige buitenaardse wezens. Tegen 1918 neemt het leger het grootste deel van Ellis Island over en creëert een geïmproviseerd tussenstation om zieke en gewonde Amerikaanse militairen te behandelen.
De geletterdheidstest wordt op dit moment geïntroduceerd en blijft in de boeken tot 1952. Degenen die ouder zijn dan 16 jaar die geen 30 tot 40 testwoorden in hun moedertaal niet kunnen lezen, worden niet langer toegelaten via Ellis Island. Bijna alle Aziatische immigranten zijn verbannen.
Aan het einde van de oorlog grijpt een "Red Scare" Amerika aan, in reactie op de Russische revolutie. Ellis Island wordt gebruikt om immigrantenradicalen te beschuldigen die worden beschuldigd van subversieve activiteit; velen van hen worden gedeporteerd.
1920-1935
President Warren G. Harding tekent de Emergency Quota Act in wet in 1921. Volgens de nieuwe wet mag de jaarlijkse immigratie uit elk land niet meer bedragen dan 3 procent van het totale aantal Amerikaanse immigranten uit datzelfde land, zoals vastgelegd in de US Census van 1910 .
De immigratiewet van 1924 gaat nog verder en beperkt de totale jaarlijkse immigratie tot 165.000 en stelt quota vast voor immigranten uit specifieke landen.
De gebouwen op Ellis Island beginnen in verwaarlozing en verlatenheid te vallen. Amerika ervaart het einde van massa-immigratie. Tegen 1932 heeft de Grote Depressie zich voltrokken in de VS en voor het eerst verlaten meer immigranten het land dan aankomen.
1950-1954
In 1949 heeft de Amerikaanse kustwacht het grootste deel van Ellis Island overgenomen en gebruikt het voor kantoor- en opslagruimte. De passage van de Internal Security Act van 1950 sluit aankomende immigranten uit met eerdere banden met communistische en fascistische organisaties. Hiermee ervaart Ellis Island een korte heropleving in activiteit. Renovaties en reparaties worden uitgevoerd in een poging om gevangenen te huisvesten, die soms 1500 tegelijk tellen.
De Immigration and Naturalization Act van 1952 (ook bekend als de McCarran’Walter Act), gecombineerd met een geliberaliseerd detentiebeleid, zorgt ervoor dat het aantal gedetineerden op het eiland daalt tot minder dan 30 mensen.
Alle 33 structuren op Ellis Island zijn officieel gesloten in november 1954.
In maart 1955 verklaart de federale overheid het eiland overtollig onroerend goed; het wordt vervolgens onder de jurisdictie van de Algemene Diensten Administratie geplaatst.
1965-1976
In 1965 geeft president Lyndon B. Johnson Proclamatie 3656 uit, volgens welke Ellis Island onder de jurisdictie van de National Park Service valt als onderdeel van het Statue of Liberty National Monument.
Ellis Island opent voor het publiek in 1976, met rondleidingen van een uur door het hoofdgebouw. Gedurende dit jaar bezoeken meer dan 50.000 mensen het eiland.
Eveneens in 1965 ondertekent president Johnson de Immigration and Naturalisation Act van 1965, ook bekend als de Hart-Celler Act, waarmee het vroegere quotasysteem op basis van nationale afkomst wordt afgeschaft en de basis wordt gelegd voor de moderne Amerikaanse immigratiewetgeving.
Door de wet kunnen meer personen uit derde wereldlanden de VS binnenkomen (inclusief Aziaten, die in het verleden geen toegang hadden) en wordt een afzonderlijk quotum voor vluchtelingen vastgesteld.
1982-1990
In 1982, op verzoek van president Ronald Reagan, leidt Lee Iacocca van de Chrysler Corporation de Statue of Liberty-Ellis Island Foundation om fondsen te werven bij particuliere investeerders voor het herstel en behoud van Ellis Island en het Statue of Liberty.
Tegen 1984, wanneer de restauratie begint, heeft het jaarlijkse aantal bezoekers aan Ellis Island 70.000 bereikt. De $ 156 miljoen dollar restauratie van het hoofdgebouw van Ellis Island is voltooid en heropend voor het publiek in 1990, twee jaar eerder dan gepland.
Het hoofdgebouw herbergt het nieuwe Ellis Island Immigration Museum, waarin veel van de kamers zijn gerestaureerd zoals ze eruit zagen tijdens de piekjaren van het eiland. Sinds 1990 hebben ongeveer 30 miljoen bezoekers Ellis Island bezocht om de stappen van hun voorouders te volgen.
Ondertussen gaat de immigratie naar de Verenigde Staten door, meestal via landroutes door Canada en Mexico. Illegale immigratie wordt een constante bron van politiek debat in de jaren tachtig en negentig. Meer dan 3 miljoen buitenaardse wezens ontvangen amnestie via de Immigration Reform Act in 1986, maar een economische recessie in de vroege jaren 1990 gaat gepaard met een heropleving van anti-immigrantengevoel.
1998
In 1998 oordeelt het Amerikaanse Hooggerechtshof dat New Jersey gezag heeft over de zuidkant van Ellis Island, of het gedeelte dat bestaat uit de stortplaats die na 1834 is toegevoegd. New York behoudt gezag over de oorspronkelijke 3,5 hectare van het eiland, waaronder het grootste deel van de Main Aankomstgebouw.
Het beleid van de Immigration Act van 1965 heeft het gezicht van de Amerikaanse bevolking tegen het einde van de 20e eeuw sterk veranderd. Terwijl in de jaren 1950 meer dan de helft van alle immigranten Europeanen waren en slechts 6 procent Aziaten, in de jaren 1990 slechts 16 procent Europeanen en 31 procent Aziaten, en de percentages Latino- en Afrikaanse immigranten springen ook aanzienlijk.
Tussen 1965 en 2019 komt het grootste aantal immigranten (4,3 miljoen) naar de VS uit Mexico; 1,4 miljoen komen uit de Filippijnen. Korea, de Dominicaanse Republiek, India, Cuba en Vietnam zijn ook leidende bronnen van immigranten, elk tussen 700.000 en 800.000 tijdens deze periode.
2019
Het American Family Immigration History Center (AFIHC) wordt geopend op Ellis Island in 2019. Met dit centrum kunnen bezoekers miljoenen immigrantenaankomsten doorzoeken op informatie over individuele mensen die Ellis Island passeerden op hun weg naar de Verenigde Staten.
De archieven omvatten de originele manifesten, gegeven aan passagiers aan boord van schepen en met namen en andere informatie, evenals informatie over de geschiedenis en achtergrond van de schepen die in New York Harbor aankwamen met hoopvolle immigranten naar de Nieuwe Wereld.
Debatten gaan verder over hoe Amerika de gevolgen van de stijgende immigratiecijfers in de jaren negentig zou moeten aanpakken. Na de terroristische aanslagen van 9/11, creëert de Homeland Security Act van 2019 het Department of Homeland Security (DHS), dat veel immigratiediensten en handhavingsfuncties overneemt die voorheen werden uitgevoerd door de Immigration and Naturalization Service (INS).
2019-heden
In 2019 worden plannen aangekondigd voor een uitbreiding van het Ellis Island Immigration Museum genaamd "The Peopling of America", dat op 20 mei 2019 voor het publiek toegankelijk werd. De verkenning van het museum naar het tijdperk van Ellis Island (1892-1954) werd uitgebreid tot omvat de hele Amerikaanse immigratie-ervaring tot op de dag van vandaag.
Trivia
De eerste aankomst
Op 1 januari 1892, haar 15e verjaardag, werd Annie Moore uit County Cork, Ierland, de eerste persoon die werd toegelaten tot het nieuwe immigratiestation op Ellis Island.Op die openingsdag ontving ze een groet van ambtenaren en een goudstuk van $ 10,00. Annie reisde met haar twee jongere broers naar New York aan boord van de SS Nevada, die Queenstown (nu Cobh), Ierland, op 20 december 1891 verliet en in de avond van 31 december in New York aankwam. werden herenigd met hun ouders, die al in New York woonden.
Pas op voor de Buttonhook Men
Artsen hebben diegenen die Ellis Island passeren gecontroleerd op meer dan 60 ziekten en handicaps die hen mogelijk de toegang tot de Verenigde Staten zouden ontzeggen. Degenen die ervan verdacht werden getroffen te zijn door een ziekte of handicap, werden gemarkeerd met krijt en vastgehouden voor nader onderzoek. Alle immigranten werden nauwkeurig gecontroleerd op trachoom, een besmettelijke oogaandoening die meer aanhoudingen en deportaties veroorzaakte dan welke andere kwaal dan ook. Om op trachoom te controleren, gebruikte de onderzoeker een knophaak om de oogleden van elke immigrant binnenstebuiten te keren, een procedure die door veel Ellis Island-aankomsten als bijzonder pijnlijk en angstaanjagend werd onthouden.
Dineren op Ellis Island
Eten was overvloedig op Ellis Island, ondanks verschillende meningen over de kwaliteit ervan. Een typische maaltijd die in de eetzaal wordt geserveerd, kan rundvleesstoofpot, aardappelen, brood en haring zijn (een zeer goedkope vis); of gebakken bonen en gestoofde pruimen. Immigranten maakten kennis met nieuw voedsel, zoals bananen, broodjes en ijs, evenals onbekende bereidingen. Om aan de speciale voedingsbehoeften van joodse immigranten te voldoen, werd in 1911 een koosjere keuken gebouwd. Naast de gratis geserveerd maaltijden, verkochten onafhankelijke concessies verpakt voedsel dat immigranten vaak kochten om te eten terwijl ze wachtten of meenamen toen ze het eiland verlieten.
Beroemde namen
Veel beroemde figuren passeerden Ellis Island, sommige lieten hun oorspronkelijke naam achter bij hun binnenkomst in de VS, Israel Beilin'better, bekend als componist Irving Berlin, aangekomen in 1893; Angelo Siciliano, die in 1903 arriveerde, verwierf later bekendheid als de bodybuilder Charles Atlas. Lily Chaucoin arriveerde in 1911 van Frankrijk naar New York en vond Hollywood-sterrendom als Claudette Colbert. Sommigen waren al beroemd toen ze aankwamen, zoals Carl Jung of Sigmund Freud (beide 1909), terwijl anderen, zoals Charles Chaplin (1912) hun naam in de Nieuwe Wereld zouden vestigen.
Een toekomstige burgemeester
Fiorello La Guardia, de toekomstige burgemeester van New York City, werkte van 1907 tot 1910 als tolk voor de immigratiedienst op Ellis Island, terwijl hij zijn rechtenstudie aan de New York University afrondde. La Guardia werd in 1882 geboren in New York door immigranten van Italiaanse en Joodse afkomst. Hij woonde een tijd in Hongarije en werkte bij de Amerikaanse consulaten in Boedapest en andere steden. Uit zijn ervaring op Ellis Island kwam La Guardia te geloven dat veel van de deportaties voor zogenaamde psychische aandoeningen onterecht waren, vaak vanwege communicatieproblemen of door de onwetendheid van artsen die de inspecties uitvoerden.
"Ik kom naar New Jersey"
Nadat het Hooggerechtshof in 1998 oordeelde dat de staat New Jersey, niet New York, het gezag had over de meerderheid van de 27,5 hectare waaruit Ellis Island bestaat, een van de meest vocale boosters van New York, destijds burgemeester Rudolph Giuliani, merkte op van de beslissing van de rechtbank: "Ze zullen me nog steeds niet overtuigen dat mijn grootvader, toen hij in Italië zat, overweegt om naar de Verenigde Staten te komen en aan de kust zich klaarmaakt om op dat schip in Genua te stappen, zei:" tegen zichzelf: "Ik kom naar New Jersey." Hij wist waar hij naartoe ging. Hij kwam naar de straten van New York. '
