Op deze dag in 1882 wordt de toekomstige president Franklin Delano Roosevelt geboren.
Roosevelt groeide op als het enige kind in een gezin uit de hogere middenklasse in Hyde Park, New York. Hij studeerde in 1904 af aan Harvard en behaalde later een diploma aan de Columbia Law School. In 1905 trouwde Roosevelt met zijn invloedrijke toekomstige first lady, Eleanor, een nicht van Theodore Roosevelt en een verre neef. De vroege betrokkenheid van Roosevelt in de politiek omvatte een zetel in de senaat van de staat New York en de rol van assistent-secretaris van de marine van Woodrow Wilson tijdens de Eerste Wereldoorlog. In 1920 werd Roosevelt vice-president van het mislukte democratische ticket tegen Warren Harding. Hij diende als gouverneur van New York van 1929 tot 1932, gedurende welke tijd hij verschillende programma's testte om de behoeftigen te helpen die later de ruggengraat van zijn New Deal sociaal en economisch beleid zouden vormen. Roosevelts persoonlijke aantrekkingskracht en een platform gebaseerd op Wilsoniaans beleid van een sterke federale rol in het stimuleren van de industrie en het algemeen welzijn leidde tot zijn verkiezing als de 32e president van de Verenigde Staten in 1933.
In 1921, op 39-jarige leeftijd, kreeg Roosevelt een zeldzame incidentie van polio voor volwassenen en verloor het gebruik van zijn benen. Hoewel zijn handicap geen geheim was, had de regering-Roosevelt een stilzwijgende overeenkomst met fotografen dat ze geen foto's van de president zouden maken die door assistenten worden gedragen of een rolstoel gebruiken. In deze periode beschouwde het Amerikaanse publiek nog steeds dwarslaesie kreupel of zwak, een stereotype Roosevelt vocht tijdens zijn presidentschap. Bekend om zijn gevoel voor humor en optimisme tegenover tegenspoed, waren het misschien zijn eigen persoonlijke uitdagingen waardoor hij de strijd van anderen kon waarderen. In 1938 richtte Roosevelt de March of Dimes op om geld in te zamelen voor polio-onderzoek en revalidatie.
In 1933 begon Roosevelt een ambitieuze poging om de economie een vliegende start te geven via federaal werk- en welzijnsbeleid, waaronder de oprichting van de Work Projects Administration (WPA), de Federal Industrial Recovery Act en het Civilian Conservation Corps (CCC). De New Deal, zoals hij zijn beleid noemde, werd in sommige kringen ontmoet door oppositie en controverse: Roosevelt werd beschuldigd van het praktiseren van socialisme in een tijdperk van ongebreideld anticommunisme, het overwinnen van presidentiële macht en een grote overheidsuitgave. Sommige programma's van Roosevelt werden zelfs ongrondwettelijk verklaard door het Hooggerechtshof. Veel van de New Deal-hervormingen van de FDR, waaronder sociale zekerheid en het minimumloon, werden echter door achtereenvolgende conservatieve en liberale overheden gehandhaafd.
Terwijl hij geconfronteerd werd met ongekende binnenlandse problemen, zag Roosevelt halverwege de jaren dertig voorzichtig de opkomst van fascistische dictaturen in Europa. Terwijl het Duitse leger door Europa stormde, probeerde Roosevelt het diepgewortelde isolationisme van het Amerikaanse publiek te sussen door de Amerikaanse hulp aan democratische Europese landen slechts geleidelijk te verhogen. Naarmate de oorlog in Europa vorderde, verhoogde Roosevelt de financiële en humanitaire hulp aan Groot-Brittannië en Frankrijk. Toen het leek alsof Hitler Groot-Brittannië binnen zou vallen na de bomaanslag op Londen, lanceerde Roosevelt begin 1941 het leenlease-programma, dat enorme export van wapens en oorlogsmateriaal naar Groot-Brittannië beloofde. Tijdens een van zijn kenmerkende open-haard-chatradio-adressen verwees Roosevelt naar de VS als een arsenaal van democratie om de toenemende betrokkenheid van Amerika bij de Europese oorlog te verklaren en de publieke steun voor het leenleaseprogramma te stimuleren. Toen Japan Pearl Harbor op 7 december 1941 bombardeerde, vroeg Roosevelt het Congres om de oorlog te verklaren en de Amerikaanse industrie onderging vervolgens een massale conversie naar defensieproductie. Tijdens de oorlog hield Roosevelt de arbeidsconflicten tussen management en arbeid onder controle en voerde een strenge rantsoenering door. Hij werkte nauw samen met geallieerde leiders om de bevrijding van Europa, dat werd geleid door Amerikaanse troepen, te plannen.
In delicate oorlogstijdonderhandelingen met Stalin erkende Roosevelt het strategische belang van het vertrouwen op de Sovjetunie om Hitlers aandacht af te leiden van een geallieerde bevrijding van Europa. Tegelijkertijd verwierf Roosevelt harde kritiek thuis en onder de geallieerden voor het onderbrengen van de communistische leider. Velen zagen de concessies van Roosevelt aan Stalin met betrekking tot naoorlogse territoriale kwesties als een schending van democratische principes. Critici gaven Roosevelt de schuld omdat ze Stalin het grootste deel van Oost-Europa had gegeven, waardoor de Sovjet-Unie tijdens de Koude Oorlog de status van wereldmacht bereikte. Bovendien suggereerden naoorlogse samenzweringstheoretici dat Roosevelt van plan was Japan vooraf te beschouwen Pearl Harbor te bombarderen en door te laten gaan met het steunen van Amerikanen 's steun voor de oorlog. Hij werd ook beschuldigd van ongevoeligheid voor de benarde situatie van Joden tijdens de Holocaust. Toch had Roosevelts diplomatie in oorlogstijd zijn successen, het droeg bij aan de nederlaag van fascistisch nazi-Duitsland en Japan en eindigde in de vorming van de Verenigde Naties.
Kortom, Roosevelt diende vier termijnen: zijn verkiezing voor een derde en vierde termijn was ongekend en zijn presidentschap overspande twee van de grootste crises van de natie, de Grote Depressie en de Tweede Wereldoorlog, een bewijs van zijn populariteit en het geloof dat hij in staat was om te inspireren bij het Amerikaanse volk. (Het was pas tien jaar later dat het Congres het 22e amendement op de grondwet goedkeurde, dat voorzitters beperkt tot twee opeenvolgende termijnen.) Roosevelt's gezondheid verslechterde snel tegen het einde van de oorlog en hij stierf op 12 april 1945 aan een beroerte bij zijn thuis in Warm Springs, Georgia, waardoor vice-president Harry Truman de VS naar de overwinning ziet. Of het nu beschaamd is als een bijna-socialist of een geliefde als een New Deal-strijder voor het volk, de invloed van Roosevelt op de Amerikaanse politiek was aanzienlijk en langdurig - elke volgende president heeft ooit zijn naam ingeroepen ter ondersteuning van hun eigen beleid.
