Op 25 januari 1919 keuren afgevaardigden van de vredesconferentie formeel de oprichting van een commissie voor de Volkenbond goed.
De Amerikaanse president Woodrow Wilson stond erop de commissie voor hem voor te zitten, de oprichting van de Liga stond centraal in de vredesonderhandelingen. Hij werd ondersteund door de Britse premier David Lloyd George. Hoewel Georges Clemenceau van Frankrijk sceptischer was, geloofde hij dat de vrede met Duitsland het belangrijkste doel was, ging hij mee met zijn Amerikaanse en Britse collega's en weigerde hij Frankrijk te zien als een obstakel voor de formatie van de Liga. De commissie bestond oorspronkelijk uit twee vertegenwoordigers van elk van de Big Five NationsFrance, het Britse rijk, Italië, Japan en de Verenigde Staten. Later, nadat kleinere landen zoals België hadden geprotesteerd, kregen ze het recht om extra vertegenwoordigers te benoemen, eerst vijf en uiteindelijk negen.
De eerste vergadering van de commissie vond plaats op 3 februari. Spanningen ontstonden vrijwel onmiddellijk door Franse pogingen om de Liga beter in staat te stellen haar principes krachtig te handhaven. Ze drongen aan op de strikte ontwapening van alle naties, met brede inspectiebevoegdheden aan de Liga, en de oprichting van een internationale militaire strijdmacht bestaande uit Liga-leden. De Britse en de Amerikaanse delegatie vermoedden dat dit gewoon een andere manier was voor de Fransen om hun doel van een permanente gewapende coalitie tegen hun meest gehate vijand, Duitsland, te bereiken. Ook in politiek opzicht was het Franse programma een onmogelijk alternatief, omdat noch het Britse parlement noch het Amerikaanse congres bereid was de autoriteit op te geven om te beslissen wanneer en waar de gewapende strijdkrachten van hun land zouden worden ingezet. Op een gegeven moment vlogen geruchten dat Wilson de onderhandelingen helemaal zou staken. Toch hield de commissie stand en op 14 februari was een uitgebreid concept klaar.
Dit ontwerp schetste alle aspecten van de Liga, inclusief haar administratie: een algemene vergadering, een secretariaat en een uitvoerende raad. In tegenstelling tot de Franse eisen zou er geen Liga-leger zijn en geen mandaat voor ontwapening. Om te voorkomen dat de kleinere landen zich samenvoegen om de grotere te overtreffen, was er een bepaling dat de meerderheid van de beslissingen van de Liga unaniem moesten zijn, een vereiste dat later werd aangeduid als een belangrijke oorzaak van de ineffectiviteit van de organisatie.
Ten slotte zou Duitsland niet meteen worden uitgenodigd om deel te nemen aan de League; Frankrijk was streng op dit punt en zijn bondgenoten maakten plaats zonder veel strijd. Dit zou Duitsland in de frustrerende positie brengen om later in het Verdrag van Versailles in te stemmen met de vorming van een organisatie waartoe het niet kon toetreden.
