Inhoud

• Henry Hudson's zoektocht naar een "noordoostelijke doorgang"
• Hudsons reis naar Noord-Amerika aan boord van de Halve Maen
• Hudsons laatste reis

Henry Hudson maakte zijn eerste reis naar het westen vanuit Engeland in 1607, toen hij werd ingehuurd om een ​​kortere route naar Azië te vinden vanuit Europa door de Noordelijke IJszee. Na twee keer terug te zijn gekeerd door ijs, ging Hudson in 1609 voor de derde keer op reis, ditmaal in opdracht van de Verenigde Oost-Indische Compagnie '. Deze keer koos hij ervoor om verder te gaan naar het oosten via een meer zuidelijke route, getrokken door rapporten van een mogelijk kanaal over het Noord-Amerikaanse continent naar de Stille Oceaan. Nadat ze de Atlantische kust hadden bevaren, zeilden de schepen van Hudson een grote rivier op (die later zijn naam zou dragen) maar keerden terug toen ze besloten dat het niet het kanaal was dat ze zochten. Op een vierde en laatste reis, ondernomen voor Engeland in 1610-11, bracht Hudson maanden door de uitgestrekte Hudson Bay door en werd uiteindelijk het slachtoffer van een muiterij door zijn bemanning. De ontdekkingen van Hudson legden de basis voor de Nederlandse kolonisatie van de Hudson River-regio, evenals de Engelse landclaims in Canada.

Henry Hudson's zoektocht naar een "noordoostelijke doorgang"

Hoewel er weinig bekend is over het vroege leven van Hudson, lijkt het erop dat hij navigatie heeft bestudeerd en een grote bekendheid heeft verworven vanwege zijn vaardigheden en zijn kennis van de Noordpoolgeografie. In 1607 verleende de Muscovy Company in Londen Hudson financiële steun op basis van zijn beweringen dat hij een ijsvrije doorgang langs de Noordpool kon vinden die een kortere route naar de rijke markten en hulpbronnen van Azië zou bieden. Hudson zeilde die lente met zijn zoon John en 10 metgezellen. Ze reisden naar het oosten langs de rand van het poolijs tot ze de Svalbard-archipel bereikten, ruim ten noorden van de poolcirkel, voordat ze ijs raakten en gedwongen werden om terug te keren.

Wist je dat? De kennis die is opgedaan tijdens de vier reizen van Henry Hudson, is aanzienlijk uitgebreid op basis van eerdere onderzoeken in de 16e eeuw door Giovanni da Verrazano in Italië, John Davis in Engeland en Willem Barents in Nederland.

Het volgende jaar maakte Hudson een tweede door Muscovy gefinancierde reis tussen Svalbard en de eilanden Novaya Zemlya, ten oosten van de Barentsz-zee, maar vond opnieuw zijn weg geblokkeerd door ijsvelden. Hoewel Engelse bedrijven terughoudend waren om hem te steunen na twee mislukte reizen, was Hudson in staat om een ​​commissie van de Nederlandse Oost-Indische Compagnie te krijgen om een ​​derde expeditie te leiden in 1609.

Hudsons reis naar Noord-Amerika aan boord van de Halve Maen

Terwijl hij in Amsterdam voorraden verzamelde, hoorde Hudson rapporten over twee mogelijke kanalen die door Noord-Amerika naar de Stille Oceaan liepen. Een daarvan bevond zich rond 62 ° NB (gebaseerd op de reis van 1602 van de Engelse ontdekkingsreiziger Captain George Weymouth); de tweede, rond 40 ° NB, was onlangs gemeld door kapitein John Smith. Hudson vertrok in april 1609 vanuit Nederland op het schip Halve Maen (Halve Maen), maar toen ongunstige omstandigheden zijn route naar het noordoosten opnieuw blokkeerden, negeerde hij zijn overeenkomst met zijn werkgevers om direct terug te keren en besloot naar de Nieuwe Wereld te varen op zoek naar de zo genoemd "noordwestelijke doorgang".

Na de landing in Newfoundland, Canada, reisde Hudson's expeditie naar het zuiden langs de Atlantische kust en stopte in de grote rivier die de Florentijnse navigator Giovanni da Verrazano in 1524 ontdekte. Ze reisden ongeveer 150 mijl over de rivier naar wat nu Albany is, voordat ze besloten dat het zou niet helemaal naar de Stille Oceaan leiden en terugkeren. Vanaf dat moment zou de rivier de Hudson worden genoemd. Op de terugreis aanmeerde Hudson in Dartmouth, Engeland, waar Engelse autoriteiten handelden om hem en zijn andere Engelse bemanningsleden te beletten reizen te maken namens andere naties. Het logboek en de gegevens van het schip werden naar Nederland gestuurd, waar het nieuws over de ontdekkingen van Hudson zich snel verspreidde.

Hudsons laatste reis

De British East India Company en de Muscovy Company, samen met particuliere sponsors, hebben gezamenlijk de vierde reis van Hudson gefinancierd, waarmee hij het mogelijk door Weymouth geïdentificeerde kanaal in de Stille Oceaan zocht. Hudson zeilde in april 1610 vanuit Londen in het 55-tons schip Discovery, stopte even in IJsland en ging toen verder naar het westen. Nadat hij weer de kust had doorkruist, ging hij door de inham die Weymouth had beschreven als een potentiële toegangspoort tot een noordwestelijke doorgang. (Nu Hudson Straat genoemd, deze loopt tussen Baffin Island en Noord-Quebec.) Toen de kustlijn zich plotseling naar het zuiden opende, geloofde Hudson dat hij misschien de Stille Oceaan had gevonden, maar hij besefte al snel dat hij een gigantische baai was binnengevaren, nu bekend als Hudson baai.

Hudson bleef zuidwaarts varen langs de oostkust van de baai tot hij zijn zuidelijkste uiteinde bereikte bij James Bay, tussen Noord-Ontario en Quebec. Terwijl ze strenge winterse omstandigheden doorstaan ​​zonder uitzicht op de Stille Oceaan, werden sommige bemanningsleden onrustig en vijandig en vermoedden Hudson dat hij rantsoenen aan zijn favorieten gaf. In juni 1611, toen de expeditie terug naar Engeland begon, leidden zeelieden Henry Green en Robert Juet (die als maat waren gedegradeerd) een muiterij. Ze grepen Hudson en zijn zoon en gooiden ze op drift in Hudson Bay in een kleine open reddingsboot, samen met zeven andere mannen die aan scheurbuik leden. Van Hudson is nooit meer iets gehoord.