Inhoud

• Vroege geschiedenis van Israël
• Koning David en koning Salomo
• De Balfour-verklaring
• Conflict tussen joden en Arabieren
• De zionismebeweging
• Israëlische onafhankelijkheid
• 1948 Arabisch-Israëlische oorlog
• Arabisch-Israëlisch conflict
• Israël vandaag
• De tweestatenoplossing

Israël is een klein land in het Midden-Oosten, ongeveer zo groot als New Jersey, gelegen aan de oostkust van de Middellandse Zee en begrensd door Egypte, Jordanië, Libanon en Syrië. De natie Israël met een bevolking van meer dan 8 miljoen mensen, de meeste van hen joods, heeft veel belangrijke archeologische en religieuze sites die door zowel joden, moslims en christenen als heilig worden beschouwd, en een complexe geschiedenis met perioden van vrede en conflict.

Vroege geschiedenis van Israël

Veel van wat wetenschappers weten over de oude geschiedenis van Israël komt uit de Hebreeuwse Bijbel. Volgens de is de oorsprong van Israël terug te voeren op Abraham, die wordt beschouwd als de vader van zowel het jodendom (via zijn zoon Isaac) als de islam (via zijn zoon Ismaël).

Men dacht dat de nakomelingen van Abraham honderden jaren tot slaaf waren gemaakt door de Egyptenaren voordat ze zich in Kanaän vestigden, wat ongeveer het gebied van het hedendaagse Israël is.

Het woord Israël komt van de kleinzoon van Abraham, Jacob, die in de Bijbel door de Hebreeuwse God werd omgedoopt tot 'Israël'.

Koning David en koning Salomo

Koning David regeerde de regio rond 1000 voor Christus. Zijn zoon, die koning Salomo werd, wordt gecrediteerd voor het bouwen van de eerste heilige tempel in het oude Jeruzalem. Rond 931 v.Chr. Was het gebied verdeeld in twee koninkrijken: Israël in het noorden en Juda in het zuiden.

Rond 722 v.Chr. Vielen de Assyriërs het noordelijke koninkrijk van Israël binnen en vernietigden het. In 568 v.Chr. Veroverden de Babyloniërs Jeruzalem en verwoestten de eerste tempel, die werd vervangen door een tweede tempel in ongeveer 516 v.Chr.

Gedurende de volgende eeuwen werd het land van het hedendaagse Israël veroverd en geregeerd door verschillende groepen, waaronder de Perzen, Grieken, Romeinen, Arabieren, Fatimiden, Seljuk Turken, Kruisvaarders, Egyptenaren, Mamelukes, islamisten en anderen.

De Balfour-verklaring

Van 1517 tot 1917 werd Israël, samen met een groot deel van het Midden-Oosten, geregeerd door het Ottomaanse rijk.

Maar de Eerste Wereldoorlog veranderde het geopolitieke landschap in het Midden-Oosten ingrijpend. In 1917, op het hoogtepunt van de oorlog, diende de Britse minister van Buitenlandse Zaken Arthur James Balfour een intentieverklaring in ter ondersteuning van de vestiging van een Joods thuisland in Palestina. De Britse regering hoopte dat de formele verklaring, hierna bekend als de Balfour-verklaring, steun voor de geallieerden in de Eerste Wereldoorlog zou aanmoedigen.

Toen de Eerste Wereldoorlog in 1918 eindigde met een geallieerde overwinning, eindigde de 400-jarige Ottomaanse rijksregel en nam Groot-Brittannië de controle over wat bekend werd als Palestina (het huidige Israël, Palestina en Jordanië).

De Balfour-verklaring en het Britse mandaat over Palestina werden in 1922 goedgekeurd door de Volkenbond. Arabieren verzetten zich fel tegen de Balfour-verklaring, bezorgd dat een joods vaderland de onderwerping van Arabische Palestijnen zou betekenen.

De Britten controleerden Palestina totdat Israël, in de jaren na het einde van de Tweede Wereldoorlog, een onafhankelijke staat werd in 1947.

Conflict tussen joden en Arabieren

Gedurende de lange geschiedenis van Israël bestaan ​​er spanningen tussen Joden en Arabische moslims. De complexe vijandigheid tussen de twee groepen gaat helemaal terug tot de oudheid toen ze allebei het gebied bevolkten en het heilig vonden.

Zowel joden als moslims beschouwen de stad Jeruzalem als heilig. Het bevat de Tempelberg, waaronder de heilige al-Aqsa-moskee, de Westelijke Muur, de Rotskoepel en meer.

Veel van het conflict in de afgelopen jaren heeft zich geconcentreerd op wie de volgende gebieden bezet:

De zionismebeweging

In de late 19e en vroege 20e eeuw ontstond er een georganiseerde religieuze en politieke beweging die bekend staat als het zionisme onder de joden.

Zionisten wilden een Joods thuisland opnieuw vestigen in Palestina. Enorme aantallen Joden emigreerden naar het oude heilige land en bouwden nederzettingen. Tussen 1882 en 1903 verhuisden ongeveer 35.000 joden naar Palestina. Nog eens 40.000 vestigden zich in het gebied tussen 1904 en 1914.

Veel Joden die in Europa en elders woonden, vreesden voor vervolging tijdens het nazi-bewind, vonden hun toevlucht in Palestina en omarmden het zionisme. Na het beëindigen van de Holocaust en de Tweede Wereldoorlog richtten leden van de zionistische beweging zich primair op het creëren van een onafhankelijke joodse staat.

Arabieren in Palestina verzetten zich tegen de zionistische beweging en de spanningen tussen de twee groepen blijven bestaan. Een Arabische nationalistische beweging ontwikkelde zich als resultaat.

Israëlische onafhankelijkheid

De Verenigde Naties keurden een plan goed om Palestina in 1947 in een Joodse en Arabische staat te verdelen, maar de Arabieren verwierpen het.

In mei 1948 werd Israël officieel uitgeroepen tot een onafhankelijke staat met David Ben-Gurion, het hoofd van het Joodse Agentschap, als premier.

Hoewel deze historische gebeurtenis een overwinning leek voor Joden, markeerde het ook het begin van meer geweld tegen de Arabieren.

1948 Arabisch-Israëlische oorlog

Na de aankondiging van een onafhankelijk Israël, vielen Egypte, Jordanië, Irak, Syrië en Libanon van vijf Arabische landen onmiddellijk de regio binnen in wat bekend werd als de Arabisch-Israëlische oorlog van 1948.

Er brak een burgeroorlog uit in heel Israël, maar in 1949 werd een staakt-het-vuren-overeenkomst bereikt. Als onderdeel van de tijdelijke wapenstilstandsovereenkomst werd de Westelijke Jordaanoever onderdeel van de Jordaan en werd de Gazastrook Egyptisch grondgebied.

Arabisch-Israëlisch conflict

Talloze oorlogen en gewelddadigheden tussen Arabieren en Joden hebben plaatsgevonden sinds de Arabisch-Israëlische oorlog van 1948. Sommige hiervan zijn:

Israël vandaag

Conflicten tussen Israëli's en Palestijnen zijn nog steeds gemeengoed. De belangrijkste grondgebieden zijn verdeeld, maar sommige worden door beide groepen geclaimd. Ze noemen bijvoorbeeld allebei Jeruzalem als hun hoofdstad.

Beide groepen geven elkaar de schuld voor terreuraanslagen die burgers doden. Hoewel Israël Palestina niet officieel als een staat erkent, doen meer dan 135 VN-landen dat wel.

De tweestatenoplossing

Verschillende landen hebben de afgelopen jaren aangedrongen op meer vredesakkoorden. Velen hebben een tweestatenoplossing voorgesteld, maar erkennen dat Israëliërs en Palestijnen waarschijnlijk geen grenzen zullen vinden.

De Israëlische premier Benjamin Netanyahu heeft de tweestatenoplossing ondersteund, maar heeft de druk gevoeld om van houding te veranderen. Netanyahu is ook beschuldigd van het aanmoedigen van Joodse nederzettingen in Palestijnse gebieden terwijl het nog steeds achter een tweestatenoplossing staat.

De Verenigde Staten zijn een van de dichtste bondgenoten van Israël. Tijdens een bezoek aan Israël in mei 2019 drong de Amerikaanse president Donald Trump er bij Netanyahu op aan om vredesakkoorden met Palestijnen te omarmen.

Hoewel Israël in het verleden werd geplaagd door onvoorspelbare oorlog en geweld, hopen veel nationale leiders en burgers op een veilige, stabiele natie in de toekomst.

bronnen:

Geschiedenis van het oude Israël: Oxford Research Encyclopedias.

Oprichting van Israël, 1948: Office of the Historian, U.S. Department of State.

De Arabisch-Israëlische oorlog van 1948: Office of the Historian, U.S. Department of State.

Geschiedenis van Israël: belangrijke gebeurtenissen: BBC.

Israel: The World Factbook: U.S. Central Intelligence Agency.

Immigratie naar Israël: The Second Aliyah (1904 ’1914): Joodse virtuele bibliotheek.

Trump komt naar Israël Citing a Palestinian Deal as Crucial: The New York Times.

Palestina: Growing Recognition: Al Jazeera.

Verplicht Palestina: wat het was en waarom het ertoe doet: TIJD.