Illinois bereikt op deze dag de volledige staat. Hoewel Illinois unieke uitdagingen vormde voor immigranten die niet gewend waren aan de bodem en de vegetatie van het gebied, groeide het uit tot een bruisende en dichtbevolkte staat.

De vreemde maar mooie prairie landt ten oosten van de Mississippi en ten noorden van Lake Michigan vormde een moeilijke uitdaging voor het tij van westwaarts bewegende immigranten. Gewend aan de zwaar beboste landen van staten als Kentucky en Tennessee, wisten de vroege immigranten naar Illinois niet wat te doen van de enorme boomloze stukken van de prairie. De meeste pioniers geloofden dat de vruchtbaarheid van de grond zich openbaarde door de overvloed aan vegetatie die het ondersteunde, dus gingen ze ervan uit dat het gebrek aan bomen op de prairie inferieure landbouwgrond signaleerde. Die dappere zielen die wel probeerden de prairie te bewerken, ontdekten dat hun dunne ploegen onvoldoende waren om door prairiezode te snoeien die dik was geknoopt met diepe wortels. In een 'tijdperk van hout' voelden boeren zich ook hulpeloos zonder gemakkelijke toegang tot de bomen die ze nodig hadden voor hun gereedschap, huizen, meubels, hekken en brandstof. Om al deze redenen bleven de meeste vroege kolonisten in Illinois in het zuidelijke deel van de staat, waar ze huizen en boerderijen bouwden in de buurt van de bomen die langs de vele kreek- en rivierbodems groeiden.

De uitdaging van de prairies vertraagde de emigratie naar de regio; Toen Illinois in 1818 de staat werd verleend, was de bevolking slechts ongeveer 35.000 inwoners en was het grootste deel van de prairie nog grotendeels onrustig. Geleidelijk, echter, namen een paar stoere boeren in Illinois de moeilijke taak op zich om de prairie te ploegen en ontdekten dat de grond veel rijker was dan ze hadden verwacht. De ontwikkeling van zware prairieploegen en verbeterde toegang tot hout en andere voorraden via nieuwe scheepvaartroutes moedigden nog meer boeren aan om de uitgestrekte noordelijke prairielanden van Illinois te betreden.

Tegen 1840 was het bevolkingscentrum in Illinois beslissend naar het noorden verschoven en werd het eens onbeduidende gehucht Chicago snel een bruisende stad. De vier gigantische prairie-provincies van Noord-Illinois, die de laatste waren die vestigden, hadden een bevolkingsdichtheid van 18 mensen per vierkante mijl. Steeds meer erkend als een van de meest vruchtbare landbouwgebieden van de natie, werd de enorme leegte van de prairie in Illinois gretig veroverd door zowel pioniers als ploegen.