Inhoud

• The Allies Target Italy: 1943
• Italië geeft zich spoedig over, Duitsland vecht door
• The Long, Hard Slog in Italy: 1943-44
• Duitse overgave: 1945

In de laatste poging om de Asmogendheden van Italië en Duitsland tijdens de Tweede Wereldoorlog (1939-45) te verslaan, waren de VS en Groot-Brittannië, de leidende geallieerde machten, van plan Italië binnen te vallen. Naast hun doel om de Italiaanse strijdkrachten te verpletteren, wilden de geallieerden Duitse troepen wegtrekken van de belangrijkste geallieerde opmars door het door de nazi's bezette Noord-Europa naar Berlijn, Duitsland. De Italiaanse campagne, van 10 juli 1943 tot 2 mei 1945, was een reeks geallieerde strandlandingen en landgevechten vanuit Sicilië en Zuid-Italië op het Italiaanse vasteland richting nazi-Duitsland. De campagne schoot de namen in de geschiedenis van plaatsen als Anzio, Salerno en Monte Cassino, terwijl geallieerde legers de Duits-Italiaanse as in hevige gevechten doorbraken en de zuidelijke flank van Duitsland bedreigden. De geallieerde opmars door Italië leverde een aantal van de meest bittere, kostbare gevechten van de oorlog op, veel daarvan op verraderlijk bergterrein.

The Allies Target Italy: 1943

In januari 1943 besloten de geallieerde leiders in Casablanca, Marokko, hun enorme militaire middelen in de Middellandse Zee te gebruiken om een ​​invasie van Italië te lanceren, die de Britse premier Winston Churchill (1874-1965) de 'zachte onderbuik van Europa' noemde. zouden Italië uit de Tweede Wereldoorlog verwijderen, de Middellandse Zee beveiligen en Duitsland dwingen om een ​​aantal divisies van het Russische front af te leiden en andere Duitse divisies uit Noord-Frankrijk, waar de geallieerden hun landing over het Kanaal in Normandië, Frankrijk van plan waren.

Wist je dat? Onder de Britse en Amerikaanse geallieerde troepen die vochten in de Italiaanse campagne waren Algerijnen, Indiërs, Fransen, Marokkanen, Polen, Canadezen, Nieuw-Zeelanders, Afro-Amerikanen en Japanse Amerikanen.

De beslissing om Italië aan te vallen werd niet zonder debat genomen. Sovjet-premier Joseph Stalin (1879-1953) schreeuwde al lang om de andere geallieerden om zijn legers in het oosten tegen Duitsland te bevrijden door een geallieerde invasie vanuit het westen, en Amerikaanse commandanten waren terughoudend om middelen van Normandië af te leiden. Maar Italië lag aan de overkant van de Middellandse Zee van het Noord-Afrikaanse theater waar overvloedige geallieerde troepen konden worden verplaatst. Churchill betoogde dat zolang de geallieerden het initiatief handhaafden, deze troepen zich relatief snel een weg naar het Italiaanse schiereiland konden banen en de operatie in Normandië ten goede konden komen. Zijn visie heerste.

Italië geeft zich spoedig over, Duitsland vecht door

Op 10 juli 1943 begon operatie Husky, de codenaam voor de invasie van Sicilië, met luchtlandingen en amfibieën op de zuidkust van het eiland. Veroordeeld door de geallieerde invasie viel het Italiaanse fascistische regime snel in diskrediet, zoals de geallieerden hadden gehoopt. Op 24 juli 1943 werd premier Benito Mussolini (1883-1945) afgezet en gearresteerd. Een nieuwe voorlopige regering werd opgericht onder maarschalk Pietro Badoglio (1871-1956), die zich had verzet tegen de alliantie van Italië met nazi-Duitsland en die onmiddellijk geheime discussies begon met de geallieerden over een wapenstilstand.

Op 17 augustus 1943 marcheerden geallieerde troepen naar de grote havenstad Messina, in de verwachting een laatste gevecht te voeren; in plaats daarvan ontdekten ze dat ongeveer 100.000 Duitse en Italiaanse troepen erin waren geslaagd te ontsnappen naar het Italiaanse vasteland. De strijd om Sicilië was voltooid, maar de Duitse verliezen waren niet ernstig geweest en het falen van de geallieerden om de vluchtende Axis-legers te veroveren ondermijnde hun overwinning.

Ondertussen heeft het Duitse commando 16 nieuwe divisies op het Italiaanse vasteland ingezet. De Duitse leider Adolf Hitler (1889-1945) wilde niet dat de geallieerden luchtmachtbases stichtten in Italië die de zuidelijke steden van Duitsland en de primaire olievoorraden in Roemenië zouden kunnen bedreigen. Hij droeg zijn commandant van de legergroep in Zuid-Italië, veldmaarschalk Albert Kesselring (1885-1960) op om de geallieerden duur te maken voor elke centimeter van hun voorschot.

The Long, Hard Slog in Italy: 1943-44

Op 9 september 1943, toen Amerikaanse troepen aan de Italiaanse kust in Salerno landden, dreef het Duitse leger, dat snel de verdediging van Italië overnam, hen bijna terug in de Tyrreense Zee. Duitsers verschansten zich in de hoge Apennijnen in Cassino en brachten het mobiele geallieerde leger vier maanden lang tot stilstand.Een voorgenomen snelle duw landinwaarts bij Anzio raakte verzand in hevige regenval, Duitse luchtaanvallen en commando aarzeling, waardoor Churchill begon te klagen: "Ik had gehoopt dat we een wilde kat naar de kust slingeren, maar alles wat we kregen was een gestrande walvis." de bergen trokken zich terug, er waren nog modderige glooiende heuvels, overstroomde rivieren en vervaagde wegen om de geallieerde opmars te belemmeren en de Duitse verdedigers te helpen.

Onder de vindingrijke commandant Kesselring zetten Duitse troepen verschillende verdedigingslinies op over het smalle Italiaanse schiereiland. De meest zuidelijke hiervan, de Gustav-lijn, liep vlak achter Monte Cassino. Ondanks de geallieerde luchtoverwicht in heel Italië, kostte het geallieerde soldaten vier zware gevechten gedurende enkele maanden om de zwaar versterkte Monte Cassino en de Gustavlinie te doorbreken. De geallieerde uitbraak in mei 1944 stelde de belangrijkste strijdkrachten van Kesselring bloot aan een potentiële val door geallieerde legers van Anzio en Cassino op te voeren. In een controversiële en weinig begrepen beslissing heeft de Amerikaanse generaal Mark Clark (1896-1984) echter zijn bevelen overtreden door naar het noordwesten te trekken om Rome te veroveren in plaats van de Duitse soldaten af ​​te snijden die zich terugtrokken van Cassino. Zijn beslissing liet een aanzienlijk Duits leger ontsnappen en verspilde mogelijk een kans voor een snelle oplossing van de slijpende Italiaanse campagne.

Duitse overgave: 1945

Toen het vijfde Amerikaanse leger van generaal Clark op 4 juni 1944 naar Rome verhuisde, hadden de D-Day-landingen in Normandië, gepland voor 6 juni, voorrang op de Italiaanse campagne. Zes geallieerde divisies werden uit Italië verwijderd om landingen in Zuid-Frankrijk te ondersteunen. Verdere geallieerde opmars in Italië verliep traag en werd gehinderd door zware herfstregens. Het geallieerde opperbevel beval dat prioriteit moest worden gegeven aan het zo lang mogelijk vasthouden van zoveel mogelijk Duitse divisies voor de duur van de oorlog, in plaats van het Italiaanse offensief verder te dringen. Geallieerde soldaten waren door de Po-vallei in Noord-Italië geduwd toen Duitse troepen zich in Italië op twee mei 1945, twee dagen na de val van Berlijn, uiteindelijk overgaven.

De geallieerde campagne in Italië, met enig optimisme gelanceerd na de geallieerde overwinning in Noord-Afrika in 1943, veranderde in een brutale, langdurige en kostbare slog. Alleen Amerikaanse slachtoffers in Anzio waren 59.000. Het moeilijke gevecht op plaatsen als Monte Cassino duwde veel soldaten naar hun breekpunt. Nadat het Italiaanse fascistische regime uit de macht was gevallen en werd vervangen door een nieuwe regering die vriendelijk was voor de geallieerden, werd de strijd om Italië een uitgebreide bloedvergieten tussen hardnekkige geallieerde troepen en standvastige Duitse troepen. Het eindigde pas toen de oorlog in Europa eindigde. Tegen die tijd waren meer dan 300.000 Amerikaanse en Britse troepen die in Italië vochten gedood of gewond of vermist. Het aantal Duitse slachtoffers bedroeg ongeveer 434.000.