Op deze dag in 1915 verklaart Italië de oorlog aan Oostenrijk-Hongarije door de Eerste Wereldoorlog in te gaan aan de kant van de geallieerden van Groot-Brittannië, Frankrijk en Rusland.
Toen de Eerste Wereldoorlog uitbrak in de zomer van 1914, verklaarde Italië zich neutraal in het conflict, ondanks zijn lidmaatschap van de zogenaamde Triple Alliance naast Duitsland en Oostenrijk-Hongarije sinds 1882. In de loop van de maanden die volgden, Italië en de leiders wogen hun opties; door beide partijen uitgejaagd, hebben ze zorgvuldig overwogen hoe ze het grootste voordeel uit deelname aan de oorlog konden halen. Het besluit om zich aan de zijde van de geallieerden aan te sluiten was grotendeels gebaseerd op de garanties die Italië ontving in het Verdrag van Londen, ondertekend in april 1915. Volgens zijn voorwaarden zou Italië de vervulling van zijn nationale droom ontvangen: controle over het grondgebied op zijn grondgebied grens met Oostenrijk-Hongarije die zich uitstrekt van Trentino door Zuid-Tirol tot Triëst. Bovendien beloofden de geallieerden de Italiaanse delen van Dalmatië en talrijke eilanden langs de Adriatische kust van Oostenrijk en Hongarije; de Albanese havenstad Vlore (Italiaans: Valona) en een centraal protectoraat in Albanië; en territorium uit het Ottomaanse rijk.
Op 23 mei 1915 verklaarde Italië de oorlog aan Oostenrijk-Hongarije. De Italiaanse verklaring opende een nieuw front in de Eerste Wereldoorlog en strekte zich uit over 600 kilometer van de meest bergachtige, langs de grens van Italië met Oostenrijk-Hongarije. Italië, dat pas in 1859 een verenigd land was geworden, was net als Rusland nog geen volledig geïndustrialiseerde macht. Het was zeker niet voorbereid op grootschalige oorlogvoering, en hoewel het erin slaagde 1,2 miljoen mannen te mobiliseren in het voorjaar van 1915, beschikte het over apparatuur voor slechts 732.000. Bij het verklaren van de oorlog trok het Italiaanse leger onmiddellijk naar de regio Zuid-Tirol en naar de rivier de Isonzo, waar Oostenrijk-Hongaarse troepen hen stijf verdedigden. Het besneeuwde en verraderlijke terrein maakte de regio slecht geschikt voor offensieve operaties en na een aantal snelle Italiaanse successen kwam de strijd in een patstelling terecht.
Eind 1917 hadden de Oostenrijkers en Italianen maar liefst 11 veldslagen gevochten langs de Isonzo-rivier, met verwaarloosbare vooruitgang en zware verliezen aan beide kanten. Eind oktober 1917 resulteerde Duitse interventie om Oostenrijk-Hongarije te helpen in een spectaculaire overwinning op de Italianen in de Slag om Caporetto (ook bekend als de Twaalfde Slag om de Isonzo), waarbij Italiaanse troepen ongeveer 300.000 slachtoffers leden (waarvan 90 procent waren gevangenen) en werden gedwongen zich terug te trekken. De nederlaag leidde tot een crisis in Italië, wat leidde tot het ontslag van de stafchef van het leger, Luigi Cadorna, zijn vervanging door Armando Diaz en de vorming van een coalitieregering onder premier Vittorio Orlando. Na Caporetto sprongen Italiaanse bondgenoten in om meer hulp te bieden, toen Britse en Franse en later Amerikaanse troepen in de regio arriveerden en de geallieerden het initiatief begonnen terug te nemen.
Tegen de tijd dat het gevecht aan het Italiaanse front eindigde op 4 november 1918, een week voordat de algemene wapenstilstand '615.000 Italianen waren gedood in actie of stierven aan wonden opgelopen in de Eerste Wereldoorlog. In de daaropvolgende vredesonderhandelingen in Parijs, de Italiaanse regering vocht tegen grote tegenstand van de andere geallieerde leiders om te zien dat ze alles kregen wat ze in het Verdrag van Londen was beloofd. Op een bepaald punt in de onderhandelingen verliet de hele Italiaanse delegatie de vredesconferentie en kwam slechts enkele dagen later terug. Hoewel Italië uiteindelijk de controle over Tirol zou krijgen en een permanente zetel in de nieuw gevormde internationale vredesorganisatie, de Volkenbond, waren velen in het land ontevreden over hun lot en bleven wrok koesteren tegen de presentaties van de andere geallieerde machten die zou later het succes van Benito Mussolini en zijn fascistische beweging stimuleren.
