Jane Pierce (1806-63) was een Amerikaanse presidentsvrouw (1853-1857) en de vrouw van Franklin Pierce, de 14e president van de Verenigde Staten. Hoewel Franklin Pierce openhartig was over zijn politieke ambities en al een toenemend lid van het Congres was toen ze trouwden, hield Jane intens niet van de rol van politieke vrouw en moedigde haar man uiteindelijk aan om zich terug te trekken uit het openbare leven. Toen Franklin in 1852 tot president werd gekozen, stemde ze er met tegenzin mee in om hem naar het Witte Huis te vergezellen. De tragische dood van hun enige overlevende zoon in een gruwelijk ongeluk vlak voor Franklin's inhuldiging wierp het stel nog meer op en Jane bracht het grootste deel van haar tijd door als eerste dame in afzondering en riep vrienden en familie op om de rol van Witte Huis te spelen gastvrouw.
Jane Means Appleton werd geboren op 12 maart 1806 in Hampton, New Hampshire, de derde van Elizabeth Means en de zes kinderen van Jesse Appleton. Als minister van de Congregatie en de president van het Bowdoin College in Brunswick, Maine, was de heer Appleton in staat zijn gezin een comfortabele levensstijl te bieden. De jonge Elizabeth kreeg een gedegen opleiding, met literatuur en muziek als haar favoriete onderwerpen. Maar zelfs als kind toonde ze de fysieke zwakheden en nerveuze aard die haar volwassen jaren zouden markeren.
Jane ontmoette Pierce via haar zwager Alpheus S. Packard, die de aankomende advocaat als professor aan het Bowdoin College had onderwezen. Jane vindt dat ze delicaat en charmant is en de toekomstige president van de VS won haar genegenheid ondanks haar gebrek aan enthousiasme voor zijn politieke belangen. Hij slaagde er ook in om de afkeuring van mevrouw Appleton te overwinnen, die vond dat haar dochter iemand met een hogere sociale status moest trouwen. Jane huwde haar geliefde op de toen relatief hoge leeftijd van 28 op 19 november 1834 in Amherst, New Hampshire.
Jane was het gelukkigst als volwassene nadat haar man eind 1847 terugkwam van de Mexicaanse oorlog. Nadat ze zich in Concord in New Hampshire had gevestigd, ging ze op haar zoontje Benjamin zitten, terwijl Pierce zijn juridische praktijk opbouwde en zich onderdompelde in de regionale politiek. De goede tijden eindigden toen Pierce in 1852 de Democratische genomineerde voor president werd, nieuws dat naar verluidt Jane flauwviel. Enkele weken nadat Pierce de verkiezingen won, terwijl de aanstaande dame zich aan het stelen was voor de verhuizing terug naar Washington, verdroeg ze de verpletterende klap van het getuigen van de 11-jarige Benjamin die stierf in een treinongeluk.
Jane was niet aanwezig bij de inhuldiging van Pierce in 1853 en het duurde bijna twee jaar voordat ze samen met haar man in het Witte Huis deelnam aan een receptie. Maar hoewel ze niet veel van haar gastverplichtingen als first lady vervulde, stond ze niet volledig los van de politiek. Jane was een fervent abolitionist en hielp de vrijlating van leider van de vrijstaat Charles Robinson uit een militair kamp in Kansas veilig te stellen. Haar opvattingen veroorzaakten spanningen met haar echtgenoot, die moreel tegen slavernij was maar geloofde dat het behoud van de Unie voorrang had.
Nadat de Pierces het Witte Huis in 1857 hadden verlaten, voeren ze naar het Caribisch gebied en vervolgens naar Europa. Hun vertrek uit Washington heeft echter weinig gedaan om Jane's geest en gezondheid te verbeteren. Chronisch depressief en getroffen door tuberculose bracht ze veel van haar laatste jaren door met haar zus Mary Aiken in Andover, Massachusetts. Na haar dood op 2 december 1863 werd ze naast haar zonen op Old North Cemetery in Concord te rusten gelegd.
Krijg toegang tot honderden uren historische video, zonder reclame, met HISTORY Vault. Begin vandaag met uw gratis proefperiode.
