Op deze dag in 1916 wordt Montana-suffragiste Jeannette Rankin gekozen in het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden. Ze is de eerste vrouw in de geschiedenis van de natie die een zetel in het federale congres won.
Rankin, geboren en getogen op een ranch in de buurt van Missoula, Montana, was de dochter van progressieve ouders die haar aanmoedigde om verder te denken dan de nauwe mogelijkheden die vrouwen in het begin van de 20e eeuw over het algemeen hadden. Na zijn afstuderen aan de Universiteit van Montana en de New York School of Philanthropy, werkte Rankin kort als maatschappelijk werker voordat ze actief werd in de nationale inspanning om vrouwen de stemming te laten winnen. In 1914 bracht haar inspanningen haar terug naar Montana, waar ze geloofde dat pioniersomstandigheden meer respect voor het werk en de capaciteiten van vrouwen hadden gecreëerd, waardoor het iets gemakkelijker was om mannen te overtuigen om hen stemrecht te verlenen. Inderdaad, andere westerse staten zoals Wyoming en Colorado hadden het stemrecht van vrouwen al jaren eerder goedgekeurd, en het leiderschap van Rankin hielp Montana zich bij hen voegen in 1914.
Met de stemming voor vrouwen veiliggesteld, stelde Rankin de nieuwe politieke dynamiek van Montana op de proef. Ze rende voor een van Montana's twee zetels in het Congres als een progressieve republikein in 1916. Met sterke steun van zowel vrouwen als mannen, werd Rankin de eerste vrouw in de geschiedenis die tot dat lichaam werd gekozen. Toen ze het jaar daarop naar Washington D.C. reisden, keken de ogen van de natie om te zien of een vrouw de verantwoordelijkheden van een hoge functie aankan. Rankin bewees al snel dat ze het kon, maar ze toonde ook aan dat ze haar eigen sterke overtuiging voor politieke opportuniteit niet zou verraden. Een toegewijde pacifist, Rankin's eerste stem als Amerikaans congresvrouw was tegen de Amerikaanse toetreding tot de Eerste Wereldoorlog. Velen steunden haar moedige standpunt, hoewel anderen beweerden dat haar stem aantoonde dat vrouwen niet in staat waren de moeilijke lasten van nationaal leiderschap te dragen, ondanks het feit dat 55 mannen hadden ook tegen de oorlog gestemd.
Rankins stem tegen WO I droeg bij aan haar nederlaag in haar herverkiezingsbod uit 1918. De volgende 20 jaar bleef ze werken voor de zaak van vrede. Ironisch genoeg won ze opnieuw een zetel in het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden in 1940, net toen de natie op het punt stond de Tweede Wereldoorlog in te gaan. Na het bombardement op Pearl Harbor in december 1941 werd Rankin de enige persoon in de geschiedenis van het Congres die stemde tegen de toetreding van de VS tot beide wereldoorlogen. Maar deze keer bracht de principiële pacifist uit Montana de enige afwijkende stem uit.
