Op deze dag in 1964 tekent de Amerikaanse president Lyndon B. Johnson de historische Civil Rights Act in een landelijke televisie-ceremonie in het Witte Huis.
In de historische zaak 1954 Brown v. Onderwijsraad, oordeelde het Amerikaanse Hooggerechtshof dat rassenscheiding op scholen ongrondwettelijk was. De tien jaar die volgden zagen grote vooruitgang voor de Afro-Amerikaanse burgerrechtenbeweging, omdat geweldloze demonstraties duizenden aanhangers voor de zaak wonnen.
Gedenkwaardige bezienswaardigheden in de strijd waren de boycot van de Montgomery-bus in 1955, geparkeerd door de weigering van Rosa Parks, ingezetene van Alabama, haar stoel in een stadsbus op te geven aan een blanke vrouw 'en de toespraak' I Have a Dream 'van Martin Luther King Jr bij een bijeenkomst van honderdduizenden in Washington, DC, in 1963.
Naarmate de kracht van de burgerrechtenbeweging groeide, maakte John F. Kennedy een nieuwe wet op de burgerrechten een van de platforms van zijn succesvolle presidentiële campagne in 1960. Als vice-president van Kennedy was Johnson voorzitter van de President's Committee on Equal Employment Opportunities. Nadat Kennedy in november 1963 werd vermoord, beloofde Johnson zijn voorstellen voor hervorming van de burgerrechten uit te voeren.
De Civil Rights Act vocht in het Huis en een langdurig, verhit debat in de Senaat voordat het werd goedgekeurd in juli 1964. Voor de ondertekening van de historische wetgeving nodigde Johnson honderden gasten uit voor een televisie-ceremonie in de Oostkamer van het Witte Huis.
Na het gebruik van meer dan 75 pennen om de rekening te ondertekenen, gaf hij ze weg als aandenkens van de historische gelegenheid, in overeenstemming met de traditie. Een van de eerste pennen ging naar King, leider van de Southern Christian Leadership Conference (SCLC), die het een van zijn meest gekoesterde bezittingen noemde. Johnson gaf er nog twee aan senatoren Hubert Humphrey en Everett McKinley Dirksen, de democratische en republikeinse managers van het wetsvoorstel in de senaat.
De meest ingrijpende burgerrechtenwetgeving die het Congres heeft aangenomen sinds het tijdperk van de wederopbouw na de burgeroorlog, verbood de burgerrechtenwet rassendiscriminatie op het gebied van werkgelegenheid en onderwijs en verbood rassenscheiding op openbare plaatsen zoals scholen, bussen, parken en zwembaden.
Bovendien legde het wetsontwerp belangrijke basis voor een aantal andere stukken wetgeving, waaronder de Stemrechtenwet van 1965, die strikte regels vastlegde voor de bescherming van het stemrecht van Afro-Amerikanen die sindsdien zijn gebruikt om gelijke rechten voor vrouwen af te dwingen evenals alle minderheden.
