Malcolm X, de activistische en uitgesproken publieke stem van het zwarte moslimgeloof, daagde de mainstream burgerrechtenbeweging en het geweldloze streven naar integratie uit, verdedigd door Martin Luther King, Jr. Hij drong er bij volgelingen op aan zich te verdedigen tegen witte agressie “met alle mogelijke middelen . ”Geboren Malcolm Little, veranderde hij zijn achternaam in X om zijn afwijzing van zijn“ slavennaam ”aan te duiden. Charismatisch en welsprekend, Malcolm werd een invloedrijke leider van de Natie van de Islam, die de islam combineerde met zwart nationalisme en probeerde achtergestelde jonge zwarten aan te moedigen en te laten genieten op zoek naar vertrouwen in gescheiden Amerika.Na de dood van Malcolm X in 1965, zijn bestsellerboek De autobiografie van Malcolm X heeft zijn ideeën gepopulariseerd, met name onder de zwarte jeugd, en de basis gelegd voor de Black Power-beweging van de late jaren 1960 en 1970.
Malcolm, geboren in 1925 in Omaha, Nebraska, was de zoon van een baptistenprediker die een volgeling was van Marcus Garvey. Nadat de Ku Klux Klan zijn vader bedreigde, verhuisde het gezin naar Lansing, Michigan. Daar bleef hij, ondanks soortgelijke bedreigingen, aansporen op zwarten om controle over hun leven te nemen.
Wist je dat? In 1964 maakte Malcolm X een bedevaart naar Mekka en veranderde zijn naam in el-Hajj Malik el-Shabazz.
Malcolms vader werd gedood door de Klan-achtige Black Legionaries. Hoewel hij werd gevonden met zijn hoofd verpletterd aan de ene kant en bijna van zijn lichaam gescheiden, werd beweerd dat hij zelfmoord had gepleegd en werd de familie zijn overlijdensuitkering ontzegd. De desintegratie volgde snel: welzijnswerkers probeerden de kinderen tegen elkaar en tegen hun moeder te keren, van wie Malcolm, toen zes, werd genomen en in een pleeggezin werd geplaatst. Mevrouw Little onderging een zenuwinzinking waarvan ze nooit herstelde.
Na de achtste klas stopte Malcolm met school, op weg naar een leven vol misdaad. Hij droeg zoöpakken, trok zijn haar recht om een witte look te beïnvloeden en werd bekend als 'Detroit Red'. Toen hij eenentwintig werd veroordeeld tot inbraak en daar de leer van Elijah Muhammad, leider van de Lost-Found, tegenkwam Nation of Islam, in de volksmond bekend als de zwarte moslims. Mohammeds stelling dat de blanke man de duivel is met wie zwarten niet kunnen leven, had een grote invloed op Malcolm. Toen hij zich tot een ascetische manier van leven richtte en veel las, begon hij de achteruitgang te overwinnen die hij had gekend. Het argument dat alleen zwarten de kwalen kunnen genezen die hen treffen, bevestigde voor Malcolm de kracht van het geloof van Mohammed. Hij werd een loyale discipel en nam Xs symbool van een gestolen identiteit aan als zijn achternaam.
LEES VERDER: Het explosieve hoofdstuk weggelaten uit de autobiografie van Malcolm X
Na zes jaar werd Malcolm uit de gevangenis vrijgelaten. Later werd hij de minister van Tempel nr. 7 in Harlem, zijn beschuldigingen van racisme en zijn pleidooi voor zelfverdediging die bewondering en angst opwekte tot ver buiten de zwarte gemeenschap in New York. Vooral blanken waren angstig en deinsden terug voor zijn aanhoudende uitspraken over misdaden tegen zijn volk. Terwijl de meesten hem contrasteerden met Martin Luther King, Jr., met wiens filosofie ze zich veel meer op hun gemak voelden, vonden blanke studenten lelijke waarheden in zijn verzengende retoriek van veroordeling. Malcolm werd echter steeds rustiger toen de natie van de islam er niet in slaagde deel te nemen aan de toenemende strijd voor burgerrechten en werd ervan overtuigd dat Elia Mohammed oprechtheid ontbrak, een visie die pijnlijk werd gevalideerd door corruptie op het hoogste niveau van de organisatie. Van zijn kant leek Mohammed bedreigd door de populariteit van Malcolm, wiens invloed zelfs reikte tot de gerespecteerde Student Non-Violent Coordinating Committee (SNCC).
De bewering van Malcolm dat de moord op president John F. Kennedy neerkwam op "de kippen die thuiskwamen om te slapen" leidde tot zijn schorsing bij de zwarte moslims in december 1963. Een paar maanden later verliet hij de organisatie, reisde naar Mekka en ontdekte dat orthodoxe moslims predikt gelijkheid van de rassen, wat hem ertoe bracht het argument te verlaten dat blanken duivels zijn. Teruggekeerd naar Amerika als El-Hajj Malik El-Shabazz, bleef hij ervan overtuigd dat racisme de geest van Amerika had aangetast en dat alleen zwarten zichzelf konden bevrijden.
In juni 1964 richtte hij de Organisatie van Afro-Amerikaanse eenheid op en bewoog hij zich steeds meer in de richting van het socialisme. Geavanceerder dan in zijn zwarte moslimdagen en van groeiende morele status, werd hij vermoord door een zwarte moslim tijdens een bijeenkomst van zijn organisatie in New York op 21 februari 1965. Malcolm X had dat voorspeld, hoewel hij maar weinig tijd had om te leven , hij zou belangrijker zijn in de dood dan in het leven. Voorafschaduwingen van zijn martelaarschap zijn te vinden in De autobiografie van Malcolm X. De bijna pijnlijke eerlijkheid die hem in staat stelde zijn weg te vinden van degradatie naar toewijding aan zijn volk, de bescheiden levensstijl die hem op het randje van armoede hield, en de afstand die hij op een of andere manier wist te maken tussen zichzelf en rassenhaat, in dat volume, als aangrijpende herinneringen aan menselijke mogelijkheden en prestaties.
Grotendeels beïnvloed door Malcolm, riepen leden van SNCC in de zomer van 1966 op tot zwarte stroom voor zwarte mensen. Hun gebrek aan macht was de basis van de beschuldiging van Malcolm dat hun de mensenrechten in Amerika werd ontzegd. Zijn duidelijkheid hieromtrent, terwijl Amerika zich terugtrekt van zijn toewijding aan volledige vrijheid voor zijn volk, heeft voor hem een trotse plaats onder de zwarte leiders gegarandeerd.
The Reader's Companion to American History. Eric Foner en John A. Garraty, redacteuren. Copyright © 1991 door Houghton Mifflin Harcourt Publishing Company. Alle rechten voorbehouden.
