Een hongerstaking van Ierse nationalisten in de doolhofgevangenis in Belfast in Noord-Ierland wordt afgeblazen na zeven maanden en tien doden. De eerste die stierf was Bobby Sands, de leider van het gevangengenomen Ierse Republikeinse Leger (IRA) die op 1 maart 1981 de vijfde verjaardag van het Britse beleid van 'criminalisering' van Ierse politieke gevangenen initieerde.
In 1972 werd Sands gearresteerd en veroordeeld voor deelname aan verschillende IRA-overvallen. Omdat hij veroordeeld was voor IRA-activiteiten, kreeg hij een 'speciale categoriestatus' en werd hij naar een gevangenis gestuurd die meer verwant was aan een krijgsgevangenenkamp omdat het vrijheid van kleding en bewegingsvrijheid binnen het gevangenisgebied toestond. Hij bracht er vier jaar door.
Na minder dan een jaar terug op straat werd Sands in 1977 gearresteerd wegens wapenbezit in de buurt van het IRA-bombardement en veroordeeld tot 14 jaar gevangenisstraf. Omdat de Britse regering in 1976 een beleid van criminalisering van Ierse terroristen had vastgesteld, werd Sands gevangen gezet als een gevaarlijke crimineel in de Maze Prison, ten zuiden van Belfast. Gedurende de volgende jaren voegde hij zich vanuit zijn cel in het doolhof bij andere IRA-gevangenen in protesten die eisten herstel van de vrijheden die ze eerder hadden genoten onder speciale categorie status. In 1980 werd een hongerstaking afgeblazen toen een van de demonstranten in coma raakte. In reactie daarop bood de Britse regering een paar concessies aan de gevangenen, maar ze slaagden er niet in om alles te leveren wat ze hadden beloofd en de protesten werden hervat. Sands nam niet rechtstreeks deel aan de hongerstaking van 1980, maar hij trad op als de door de IRA benoemde leider en woordvoerder van de protesterende gevangenen.
Op 1 maart 1981 lanceerde Bobby Sands een nieuwe hongerstaking. Hij consumeerde alleen water en zout en zijn gewicht daalde van 155 pond tot 95 pond. Na twee weken sloot een andere protesteerder zich aan bij de staking en zes dagen daarna nog twee. Op 9 april, te midden van de staking, werd Sands gekozen voor een vacante zetel in het Britse parlement vanuit Fermanagh en South Tyrone in Noord-Ierland. Het Parlement heeft vervolgens wetgeving ingevoerd om veroordeelden die gevangenisstraffen uitzitten, te diskwalificeren om in aanmerking te komen voor het parlement. Het protest van Sands trok internationale aandacht. Op 5 mei stierf hij.
Na de dood van Sands ging de hongerstaking verder en stierven nog negen mannen voordat het op 3 oktober 1981 werd afgeblazen, onder druk van leiders van de katholieke kerk en de families van de gevangenen. In de nasleep van de staking stemde de regering van de Britse premier Margaret Thatcher ermee in toe te geven aan verschillende eisen van de demonstranten, waaronder het recht om burgerkleding te dragen en het recht om post en bezoeken te ontvangen. Gevangenen mochten ook vrijer bewegen en werden niet langer onderworpen aan zware straffen voor het weigeren van gevangeniswerk. Officiële erkenning van hun politieke status werd echter niet verleend.
