John Taylor, de president van de Mormoonse kerk, gaat 'ondergronds' om arrestatie te voorkomen en weerstand te blijven bieden aan federale eisen voor hervormingen binnen de gemeenschap van heiligen der laatste dagen.
Taylor was een voormalig Methodisten-minister en bekeerde zich in 1836 tot het mormonisme, niet lang nadat Joseph Smith de religie in New York had gesticht. Taylor werd al snel een van Smith's nauwste vertrouwelingen en aanhangers, en hij bleef loyaal aan de controversiële profeet en zijn kerk door jarenlange vervolging. Toen Smith in 1844 werd vermoord in Illinois door een boze menigte, was Taylor aan zijn zijde en leed hij verschillende wonden tijdens de aanval. Hij ontsnapte aan ernstig letsel omdat een zwaar zakhorloge een mogelijk dodelijke kogel stopte.
Na de dood van Smith werd Taylor een even loyale volgeling van de nieuwe kerkpresident, Brigham Young. Taylor leidde een groep Mormoonse emigranten naar het westen naar Salt Lake City, waar Young een bloeiend theocratisch rijk opbouwde. In Utah bleef hij stijgen in de kerkhiërarchie, en toen Young stierf in 1877 nam Taylor het leiderschap van de kerk over.
Taylor's ambtstermijn als leider van de heiligen der laatste dagen werd gekenmerkt door toenemende spanningen tussen de kerk en de federale overheid. De mormoonse praktijk van polygamie werd een bliksemafleider voor federale kritiek, maar deze kwestie weerspiegelde een grotere strijd met betrekking tot de macht van de kerk over haar leden en de toekomstige staat Utah. Hoewel de Mormonen de vrijheid koesterden om hun nieuwe samenleving te ontwikkelen zonder inmenging van buitenaf, zochten ze ook de voordelen van een deel van de Verenigde Staten te zijn. Het is onvermijdelijk dat deze twee doelen tegenstrijdig waren. In 1851 wonnen de Mormonen de territoriale status voor Utah, maar de regering bleef wantrouwend tegenover Taylor's theocratische samenleving. Voor de federale regering heeft de mormoonse politieke en economische overheersing van de regio de scheiding tussen kerk en staat geschonden. Door polygamie aan te vallen, hoopten de federale autoriteiten dat ze ook de seculiere macht van de kerk konden ondermijnen.
Taylor verzette zich sterk tegen de federale pogingen om de mormoonse theocratie te ondermijnen. Hij geloofde dat de praktijk van polygamie goddelijk was ingesteld en dat staats- of federale anti-polygamiewetten niet mogen prevaleren. Vastbesloten om het primaat van het nationale seculiere recht boven de mormoonse theocratie te doen gelden, begonnen Amerikaanse marshals mormonen te arresteren voor het beoefenen van polygamie. Taylor en zijn leidende beheerders waren kwetsbaar om zichzelf te arresteren en gingen op 1 februari 1885 ondergronds. Taylor voerde de komende tweeëneenhalf jaar kerkzaken uit een reeks geheime schuilplaatsen in Salt Lake City.
Het ondergrondse bestuur van Taylor slaagde erin arrestatie te voorkomen, maar de federale acties ondermijnden gestaag de macht en invloed van de kerk. Met tegenzin stemde Taylor in 1887 in met één concessie: polygamie illegaal maken in een voorgestelde grondwet van Utah. Het congres vond het voorgestelde compromis van Taylor onvoldoende en verwierp de petitie voor de staat. Taylor stierf datzelfde jaar, nog steeds een ballingschap in zijn eigen huis. Nog enkele jaren bleef het mormoonse leiderschap de strijd voortzetten, maar de federale druk werd uiteindelijk zo groot dat Taylor's opvolger in 1890 polygamie publiekelijk afwees. De theocratische regering van de heiligen der laatste dagen was getemd en Utah bereikte in 1896 een staat.
