Richard M. Nixon kondigt zijn kandidatuur voor het presidentschap aan. De meeste waarnemers hadden acht jaar eerder Nixons politieke carrière afgeschreven, toen hij verloor van John F. Kennedy bij de verkiezingen van 1960.
Twee jaar na verlies tegen Kennedy, rende Nixon voor gouverneur van Californië en verloor in een bittere campagne tegen Edmund G. ("Pat") Brown, maar tegen 1968 had hij zijn politieke status in de Republikeinse Partij voldoende hersteld om zijn kandidatuur voor president aan te kondigen . Nixon nam een standpunt in tussen de meer conservatieve elementen van zijn partij, geleid door Ronald Reagan, en de liberale noordoostelijke vleugel, geleid door gouverneur Nelson Rockefeller, en won de nominatie bij de eerste stemming op de Republikeinse Nationale Conventie in Miami Beach.
Nixon koos Spiro T. Agnew, de gouverneur van Maryland, als zijn lopende partner. Nixons Democratische tegenstander, vice-president Hubert Humphrey, werd verzwakt door interne verdeeldheid binnen zijn eigen partij en de groeiende ontevredenheid over de manier waarop de regering Johnson de oorlog in Vietnam afhandelde. Gouverneur George C. Wallace uit Alabama, die op een ticket van een derde partij liep, bemoeilijkte de verkiezingen. Hoewel Nixon en Humphrey elk ongeveer 43 procent van de populaire stemmen haalden, gaf de verdeling van de bijna 32 miljoen stemmen van Nixon hem een duidelijke meerderheid in het Electoral College, en hij won de verkiezing.
