Oliver Wendell Holmes Jr. is een van de beroemdste rechters van het Amerikaanse Hooggerechtshof. Holmes werd geboren in een prominente familie in Boston en raakte gewond bij de veldslagen van de burgeroorlog in Ball’s Bluff, Antietam en Chancellorsville. Na zijn afstuderen aan de Harvard Law School in 1866, bereidde hij een reeks lezingen voor die werden gepubliceerd als 'The Common Law' in 1881. Holmes diende vervolgens in het Supreme Judicial Court of Massachusetts van 1882 tot zijn benoeming bij het Amerikaanse Supreme Court in 1902. Tijdens zijn 30 jaar bij het hoogste gerechtshof van het land, werd hij bekend om zijn 'duidelijk en aanwezig gevaar'-argument voor de beperking van de vrijheid van meningsuiting en zijn overtuigende afwijkende meningen.
Holmes was de zoon van een belangrijke familie in Boston. Via zijn vader, een vooraanstaand arts en schrijver-dichter, werd hij in contact gebracht met vooraanstaande New England-denkers, waarbij hij niet alleen op basis van ideeën, maar ook het verlangen intellectueel grote dingen te bereiken.
Holmes studeerde in 1861 af aan het Harvard College, maar de meest vormende invloed op zijn leven was zijn dienst in de burgeroorlog. Hij raakte drie keer ernstig gewond, ervaringen die hem ertoe brachten een harde, niet-sentimentele kijk op het leven te ontwikkelen als een eindeloos conflict, met het lot van een individu in handen van een bijna grillig lot.
Na zijn afstuderen in 1866 aan de Harvard Law School (die hij een bijzonder weinig inspirerende instelling vond), beoefende Holmes kort het recht en wijdde vervolgens het volgende decennium aan de voorbereiding van lezingen over de geschiedenis en de structuur van het common law. Deze lezingen, gepubliceerd als The Common Law in 1881, brachten hem blijvende bekendheid. Hij benadrukte zowel dat het leven van de wet geen logica is geweest: het is ervaring geweest en dat de wet zich ontwikkelt volgens de 'gevoelde behoeften van die tijd' in plaats van op basis van deductieve premissen.
Na korte tijd les te hebben gegeven aan de Harvard Law School, werd Holmes benoemd in 1882 bij het Supreme Judicial Court of Massachusetts, waar hij diende tot president Theodore Roosevelt hem in 1902 bij het Supreme Court van de VS benoemde. Hij diende tot 1932 in dat hof. Hoewel veel van zijn meest opvallende meningen werden als dissidenten geschreven, hij was waarschijnlijk het belangrijkste lid van het Hof tijdens zijn lange ambtstermijn omdat deze meningen het bewustzijn van die tijd weerspiegelden en vormden. Hoewel hij veel meer een sociaal darwinist was dan een sociaal hervormer, bracht zijn respect voor brute macht hem ertoe om de staatswetgevers en het Congres een grote vrijheid te geven om wetgeving op te stellen voor hun visies op het algemene welzijn. Hij schreef krachtige dissidenten in zaken als Lochner v. New York (1905), waarin het Hof een New Yorkse wet sloot die de werkweek van bakkers beperkte, en Hammer v. Dagenhart (1918), waarin het Hof een congres ongeldig verklaarde statuut dat kinderarbeid verbiedt. Politieke progressieven citeerden zijn opvattingen, die na zijn dood vaste wetgeving zouden worden met de benoeming door president Franklin D. Roosevelt van Felix Frankfurter en anderen die diep uit de bron van Holmes hadden gedronken.
Ook bijdragend aan zijn invloed was zijn talent voor het pittige aforisme. Zo viel Holmes in Lochner de economische laissez-faire positie van de meerderheid aan door op te merken dat 'het veertiende amendement de sociale statistiek van de heer Herbert Spencer niet bepaalt', en hij ging verder met te zeggen dat 'het veertiende amendement pervers is als het is gehouden om de natuurlijke uitkomst van een dominante mening te voorkomen. "Misschien is zijn bekendste uitdrukking uit Schenck v. United States, waar hij de 'clear-and-present-hazard'-test introduceerde als middel om de macht van de staat te beperken om spraak te beperken en te illustreren door te verwijzen naar iemands 'vals schreeuwende vuur in een theater'. Zijn latere ontwikkeling van deze test, gekoppeld aan zijn nadruk op een in wezen niet-gereguleerde 'markt van ideeën', was bepalend voor de ontwikkeling van moderne vrij- spraakwet.
Zijn pensionering in 1932 was een nationale gebeurtenis en hij is, samen met John Marshall, een van de bekendste van allen die in het Hooggerechtshof hebben gediend.
The Reader's Companion to American History. Eric Foner en John A. Garraty, redacteuren. Copyright © 1991 door Houghton Mifflin Harcourt Publishing Company. Alle rechten voorbehouden.
