Richard Daley (1902-1976) in Chicago was een van de beroemdste burgemeesters van de grote steden in de 20e eeuw in Amerika. Hij verdiende verkiezing in het Illinois House of Representatives in 1936 en diende als Democratisch minderheidsleider in de senaat van 1941 tot 1946. Daley nam in 1953 de politiek over en nam in 1953 het voorzitterschap van het Democratisch Centraal Comité van Cook County over. Verkozen tot burgemeester van Chicago voor de eerste van zes termijnen in 1955 cultiveerde hij allianties met georganiseerde arbeid en industrie, maar kreeg kritiek op het geweld dat uitbrak op de Democratische Conventie van 1968. In functie tot zijn dood aan een hartaanval, werd Daley in 1989 opgevolgd door zijn zoon als burgemeester.
Daley, de kleinzoon van Ierse immigranten, was de dominante burgemeester van de natie in de tweede helft van de twintigste eeuw en een belangrijke speler in de nationale democratische partij. Daley begon zijn politieke carrière in 1936, werd verkozen tot IllinoisHouse of Representatives en promoveerde vervolgens naar de senaat in 1938, waar hij van 1941 tot 1946 diende als Democratisch leider van de minderheid. Hij was ook de plaatsvervangend controller van Cook County van 1936 tot 1949 en werd in 1949 de staatsinkomstenregisseur van Illinois genoemd. In deze functies kreeg Daley een goed begrip van de overheid en een beheersing van begrotingen en inkomstenbronnen.
Daley verhuisde in 1947 naar de hiërarchie van de Chicago Democratic machine met zijn verkiezing als wijkcommissaris van de elfde afdeling van de Southwest Side. Achter de schermen werkte hij aan de verdrijving van kolonel Jacob M. Arvey als democratisch voorzitter na de Republikeinse overwinningen bij de verkiezingen van 1950. In 1953 nam Daley het voorzitterschap over van het Democratisch Centraal Comité van Cook County, dat hij smeedde tot de sterkste politieke organisatie van het land. Als partijvoorzitter daagde en versloeg Daley burgemeester Martin Kennelly in de Democratische primary van 1955 en won vervolgens de eerste van zes burgemeestersvoorwaarden bij de algemene verkiezingen.
Eenentwintig jaar lang zat Daley het stadsbestuur en de Democratische organisatie voor in zijn dubbele rol als burgemeester en partijvoorzitter. Hij cultiveerde allianties met georganiseerde arbeid en industrie die bijdroegen aan de wedergeboorte van Chicago in een tijd waarin andere noordelijke industriële steden achteruitgingen. Hij hielp bij het bouwen van 's werelds grootste luchthaven en het hoogste kantoorgebouw, een congrescentrum aan het meer, een overheidscomplex dat later zijn naam zou dragen, een campus in Chicago voor de staatsuniversiteit, snelwegen en massadoorvoerlijnen.
Daley was een van de belangrijkste aanhangers van John F. Kennedy in de presidentsverkiezingen van 1960 en voorzag hem van de afgevaardigden die hem hielpen bij het winnen van een nominatie voor de eerste stemming en een massale stem in Chicago die Illinois voor Kennedy opleverde in zijn enge overwinning op Richard M. Nixon. Daley organiseerde de Democratische Nationale Conventie van 1968 op verzoek van president Lyndon B. Johnson. De nationale reputatie van Daley was ernstig aangetast als gevolg van geweld tussen anti-Vietnam oorlogsdemonstranten en de politie van Chicago. Ironisch genoeg was Daley een privécriticus van de oorlog in Vietnam en had hij Johnson aangespoord Amerikaanse troepen terug te trekken. In 1972 kreeg Daley opnieuw een klap toen de Democratische Nationale Conventie weigerde om zijn delegatie in Illinois af te zetten vanwege het niet naleven van nieuwe selectieregels. In 1976 zei Jimmy Carter dat de goedkeuring van Daley zijn eerste stemming voor het presidentschap behaalde, maar Daley slaagde er niet in Illinois voor Carter af te leveren bij de verkiezingen.
Zwarten waren een belangrijk onderdeel van de Daley-coalitie en bezorgden hem zijn winstmarge bij zijn twee dichtstbijzijnde burgemeestersverkiezingen. Maar zijn relatie met hen verslechterde in de turbulente uren na de moord op Dr. Martin Luther King toen Daley een bevel gaf om te schieten na rellen en plunderingen aan de westkant van de stad. Hij stoorde later de uitdaging aan zijn gezag als partijvoorzitter door zwarte Democratische politici.
Een reeks rechterlijke uitspraken tegen politieke patronage verminderde de macht van Daley in zijn laatste termijn, en zijn politieke organisatie daalde verder in het decennium na zijn dood. Richard M. Daley, zijn oudste zoon, werd in april 1989 tot burgemeester van Chicago gekozen.
