Tijdens de Tweede Wereldoorlog beginnen Duitse troepen hun belegering van Leningrad, een belangrijk industrieel centrum en de op een na grootste stad van de USSR. De Duitse legers werden later vergezeld door Finse troepen die oprukken tegen Leningrad langs de Karelische landengte. Het beleg van Leningrad, ook bekend als het 900-daagse beleg, hoewel het een slopende 872 dagen duurde, resulteerde in de dood van ongeveer een miljoen burgers en verdedigers van de Rode Leger in de stad.

Leningrad, voorheen St. Petersburg, de hoofdstad van het Russische rijk, was een van de eerste doelen van de Duitse invasie van juni 1941. Terwijl Duitse legers over de westelijke Sovjetunie raasden, drievierde van de industriële fabrieken van Leningrad en honderdduizenden daarvan bewoners werden geëvacueerd naar het oosten. Meer dan twee miljoen inwoners bleven echter over en de geëvacueerden werden vervangen door vluchtelingen die vóór de Duitse opmars naar Leningrad vluchtten. Alle valide personen in de stad, mannen en vrouwen werden aangeworven om antitankversterkingen langs de rand van Leningrad te bouwen. Tegen het einde van juli hadden Duitse troepen de spoorlijn Moskou-Leningrad doorgesneden en drongen ze door de buitenste gordel van de vestingwerken rond Leningrad. Op 8 september belegerden Duitse troepen de stad, maar ze werden op afstand gehouden door de vestingwerken van Leningrad en de 200.000 verdedigers van het Rode Leger. Die dag heeft een Duits luchtbombardement magazijnen in brand gestoken die een groot deel van de schaarse voedselvoorziening van Leningrad bevatten.

Met het doel de strop rond Leningrad te verstevigen, lanceerden de Duitsers in oktober een offensief naar het oosten en sloten de laatste snelwegen en spoorlijnen ten zuiden van de stad af. Ondertussen rukten Finse troepen op naar de Karelische landengte (die door de Sovjets uit Finland was gegrepen tijdens de Russisch-Finse oorlog van 1939 tot 1940) en belegerden Leningrad vanuit het noorden. Begin november was de stad bijna volledig omsingeld en alleen aan het Ladogameer was een bevoorradingslijn mogelijk.

Duitse artillerie en luchtbombardementen kwamen meerdere keren per dag tijdens de eerste maanden van het beleg. Het dagelijkse rantsoen voor burgers werd teruggebracht tot 125 gram brood, niet meer dan een dikke snee. De honger begint in december, gevolgd door de koudste winter in decennia, met temperaturen die dalen tot -40 graden Fahrenheit. Mensen werkten de winter door in geïmproviseerde bewapeningsfabrieken zonder daken en bouwden de wapens die de Duitsers net achter de overwinning hielden.

Bewoners verbrandden boeken en meubels om warm te blijven en zochten naar voedsel om hun schaarse rantsoenen aan te vullen. Dieren uit de stadsdierentuin werden vroeg in het beleg geconsumeerd, gevolgd door huisdieren. Behangpasta gemaakt van aardappelen werd van de muur geschraapt en leer werd gekookt om een ​​eetbare gelei te produceren. Gras en onkruid werden gekookt en wetenschappers werkten om vitamines uit dennennaalden en tabaksstof te extraheren. Honderden, misschien duizenden, namen hun toevlucht tot het kannibaliseren van de doden en in enkele gevallen werden mensen vermoord voor hun vlees. De politie van Leningrad worstelde om de orde te handhaven en vormde een speciale divisie om kannibalisme te bestrijden.

Over het bevroren Ladogameer kwamen vrachtwagens met benodigdheden naar Leningrad, maar niet genoeg. Duizenden bewoners, voornamelijk kinderen en ouderen, werden geëvacueerd over het meer, maar nog veel meer bleven in de stad en bezweken aan honger, de bittere kou en de meedogenloze Duitse luchtaanvallen. Alleen al in 1942 eiste het beleg ongeveer 600.000 levens. In de zomer trotseerden binnenschepen en andere schepen Duitse luchtaanvallen om het Ladogameer naar Leningrad over te steken met voorraden.

In januari 1943 braken soldaten van het Rode Leger de Duitse linie door, waardoor de blokkade werd verbroken en een efficiëntere bevoorradingsroute langs de oevers van het Ladogameer werd gecreëerd. Voor de rest van de winter en daarna tijdens de volgende, hield de "levensweg" over het bevroren Ladogameer Leningrad in leven. Uiteindelijk werden een oliepijpleiding en elektrische kabels op de bodem van het meer gelegd. In de zomer van 1943 vulden groenten op elke open grond in de stad rantsoenen aan.

Begin 1944 naderden Sovjettroepen Leningrad en dwongen Duitse troepen zich op 27 januari terug te trekken uit de stad. Het beleg was voorbij. Een enorm Sovjetoffensief om de Sovjet-Unie vrij te maken van zijn indringers begon in mei. Het beleg van 872 dagen in Leningrad kostte naar schatting één miljoen Sovjetlevens, misschien honderdduizenden meer. De Sovjetregering kende in 1945 de Orde van Lenin toe aan het volk van Leningrad en bracht hulde aan hun uithoudingsvermogen tijdens het slopende beleg. De stad herwon zijn vooroorlogse bevolking van drie miljoen tot de jaren 1960 niet.