Op 17 november 1968 scoren de Oakland Raiders twee touchdowns in negen seconden om de New York Jets te verslaan en niemand ziet het, omdat ze naar de film kijken Heidi in plaats daarvan. Met nog 65 seconden te spelen, heeft NBC de game uitgeschakeld ten gunste van de eerder geplande programmering, een versie gemaakt voor tv van het verhaal van de kinderen over een jong meisje en haar grootvader in de Alpen. Kijkers waren woedend en ze klaagden zo luid dat netwerkmedewerkers een les leerden die ze nooit zullen vergeten: "Wat je ook doet", zei iemand, "je kunt beter geen NFL-voetbalwedstrijd verlaten."
De game tussen de Jets en de Raiders werd al een klassieker: het bevatte twee van de beste teams van de competitie en 10 toekomstige Hall of Fame-spelers. Op het laatste moment van de wedstrijd hadden de twee teams acht keer de leiding geruild. De intensiteit van het spel vertaalde zich in een ongebruikelijk aantal straffen en time-outs, wat betekende dat het een beetje lang duurde.
Met nog iets meer dan een minuut te spelen schoppen de Jets een velddoelpunt van 26 meter dat hen een voorsprong van 32-29 opleverde. Na de aftrap in New York keerden de Raiders de bal terug naar hun eigen 23-yard lijn. Wat er daarna gebeurde zal in de voetbalgeschiedenis gebeuren: Raiders quarterback Daryle Lamonica gooide een pas van 20 meter naar halfback Charlie Smith; een gezichtsmasker penalty verplaatst de bal naar de Jets '43; en bij het volgende spel gaf Lamonica opnieuw door aan Smith, die alles voor een touchdown uitvoerde. The Raiders namen de leiding, 32-36. Toen begonnen de Jets de aftrap en de Preston Ridlehuber van Oakland slaagde erin de bal te grijpen en twee meter uit te voeren voor een nieuwe touchdown. Oakland had twee keer gescoord in negen seconden, en het spel was afgelopen: ze hadden 43-32 gewonnen.
Maar niemand buiten het Oakland Coliseum zag dit allemaal, omdat NBC direct na de aftrap van de Jets naar de commercial ging en nooit meer terugkwam. In plaats daarvan deden ze wat ze al weken van plan waren: om 19.00 uur begonnen ze een gloednieuwe versie van Heidi, een film waarvan ze zeker wisten dat ze in november een hoge score zouden behalen. Voordat de game begon, hadden netwerkexecs gesproken over wat ze zouden doen als de game de geplande tijd zou hebben verstreken, en ze besloten hoe dan ook door te gaan met de film. Dus dat is wat NBC-programmeur Dick Cline deed. "Ik wachtte en wachtte," zei hij later, "en ik hoorde niets. We kwamen op dat magische uur en ik dacht: "Wel, ik heb geen tegenbevel gekregen, dus ik moet doen wat we afgesproken hebben." "
NBC-execs waren van gedachten veranderd en probeerden contact op te nemen met Cline om hem te vertellen het spel te laten wachten tot het voorbij was. Maar alle telefoonlijnen waren bezet: duizenden mensen belden het netwerk om programmeurs aan te sporen om te luchten Heidi zoals gepland, en duizenden meer belden om te eisen dat de voetbalwedstrijd in de lucht zou blijven. Voetbalfans werden nog levendiger toen NBC de resultaten van de wedstrijd onderaan het scherm 20 minuten nadat de wedstrijd eindigde, bewerkte. Zoveel woedende fans noemden NBC dat het schakelbord van het netwerk ontplofte. Onverschrokken begonnen mensen de telefoonmaatschappij, de New York Times en de NYPD, wiens noodlijnen ze urenlang verstopten.
Kort na het Heidi-debacle nam de NFL een clausule op in zijn tv-contracten die garandeerde dat alle games volledig op hun thuismarkten zouden worden uitgezonden. Van haar kant installeerde NBC een nieuwe telefoon - de "Heidi-telefoon" in de controlekamer met een eigen centrale en een centrale. Een dergelijke ramp, verzekerde het netwerk zijn kijkers, zou nooit meer mogen gebeuren.
