Vijf jaar na de dag na een half miljoen doorregen doorweekte hippies gegroefd en zwaaiend naar de psychedelische geluiden van de Grateful Dead op Woodstock, vier jonge mannen uit Forest Hills, Queens, op het podium van een East Village duikbar in jeans, motorfiets jassen en Converse-tops om een twee minuten durende sonic-aanval uit te voeren op alles waar die iconen uit de jaren 60 voor stonden. De datum was 16 augustus 1974, de lat was CBGB en de band was de Ramones, die hun debuut openbaar uitvoerden. De snel geschreeuwde woorden waarmee ze die show openden en de punkrockrevolutie lanceerden, waren zoals ze altijd zouden zijn: 'Eén! Twee! Drie! Vier!”
Een ooggetuige van de scène was muziekjournalist Legs McNeil, de toekomstige mede-oprichter van Punk tijdschrift. “Ze droegen allemaal deze zwarte leren jassen. En ze telden dit lied af ... en het was gewoon deze muur van lawaai, "herinnerde McNeil zich later. “Deze jongens waren geen hippies. Dit was iets compleet nieuws. ”De jongens die verantwoordelijk waren voor dit nieuwe geluid waren Douglas Colvin, John Cummings, Thomas Erdelyi en Jeffrey Hyman, beter bekend in de wereld als Dee Dee, Johnny, Tommy en Joey Ramone. Het geluid van de Ramones had niet eens een afgesproken naam totdat McNeil's magazine de term 'punk rock' in 1975 codificeerde. Maar de leden van de groep wisten vanaf het begin dat ze erop uit waren om een tegenwicht te bieden aan de getemde en opgeblazen bedrijfsrock and roll uit het midden van de jaren zeventig. "Elimineer het onnodige en focus op de stof," was de manier waarop Tommy Ramone de filosofie van de groep vele jaren later uitdrukte.
Na hun nu historische debuutoptreden op deze dag in 1974, werden de Ramones al snel een kracht in de snelgroeiende underground rockscene in de CBGB in de binnenstad van Manhattan en Max's Kansas City. Met de release van hun titelloze debuutalbum in 1976 slaagden de Ramones er misschien niet in om een echte hit te scoren, maar ze slaagden erin een geheel nieuwe beweging over de Atlantische Oceaan te inspireren, terwijl groepen zoals de Sex Pistols en de Clash zich haastten om hun te omarmen luide, snelle en ongestudeerde aanpak. Toen ze in 1976 door Engeland reisden, zei Joey Ramone later: "Al deze kinderen kwamen naar ons toe en vertelden ons hoe we verantwoordelijk waren om ze aan te zetten, uit te gaan en hun eigen bands te vormen." Als de Ramone-manager destijds , Danny Fields, bij het beoordelen van de impact van de grondleggers van punk, een hele generatie toekomstige punks keek naar de Ramones en zei: "Kijk naar hen. Ze kunnen niet spelen. Ze zijn verschrikkelijk! Ze kennen niet meer dan drie noten ... Laten we een band beginnen! '
