Op 11 januari 1908 verklaart de Amerikaanse president Theodore Roosevelt de enorme Grand Canyon in het noordwesten van Arizona een nationaal monument.
Hoewel indianen al in de 13e eeuw in het gebied woonden, was de eerste Europese waarneming van de kloof pas in 1540 door leden van een expeditie onder leiding van de Spaanse ontdekkingsreiziger Francisco Vasquez de Coronado. Vanwege de afgelegen en ontoegankelijke locatie gingen er enkele eeuwen voorbij voordat Noord-Amerikaanse kolonisten de kloof echt verkenden. In 1869 leidde geoloog John Wesley Powell een groep van 10 mannen in de eerste moeilijke reis langs de stroomversnellingen van de Colorado-rivier en langs de lengte van de 277-mijl kloof in vier roeiboten.
Tegen het einde van de 19e eeuw trok de Grand Canyon elk jaar duizenden toeristen. Een beroemde bezoeker was president Theodore Roosevelt, een New Yorker met een bijzondere genegenheid voor het Amerikaanse Westen. Na president te worden in1901 na de moord op president William McKinley, maakte Roosevelt milieubescherming een belangrijk onderdeel van zijn presidentschap. Na de oprichting van de National Wildlife Refuge om de dieren, vissen en vogels van het land te beschermen, richtte Roosevelt zijn aandacht op de federale regulering van openbare gronden. Hoewel een regio de status van nationaal park zou kunnen krijgen, wat aangeeft dat alle privé-ontwikkeling op dat land illegaal was, alleen door een congres, nam Roosevelt minder bureaucratische rompslomp door een nieuwe presidentiële praktijk te starten om een soortgelijke 'nationale monument'-aanduiding te verlenen aan enkele van de grootste schatten van het Westen.
In januari 1908 oefende Roosevelt dit recht uit om meer dan 800.000 hectare van het Grand Canyon-gebied tot een nationaal monument te maken. "Laat dit grote wonder van de natuur blijven zoals het nu is", verklaarde hij. “Je kunt het niet verbeteren. Maar wat je kunt doen, is het houden voor je kinderen, de kinderen van je kinderen en iedereen die achter je aan gaat, als het enige geweldige gezicht dat elke Amerikaan zou moeten zien. "
Het Congres verbood officieel de particuliere ontwikkeling in de Grand Canyon pas in 1919, toen president Woodrow Wilson de Grand Canyon National Park Act ondertekende. Vandaag bezoeken elk jaar meer dan 5 miljoen mensen de kloof. De bodem van de kloof is te voet, met een muilezel of per boot bereikbaar, en wildwatervaren, wandelen en hardlopen in het gebied zijn vooral populair. Velen kiezen ervoor om hun energie te sparen en gewoon het adembenemende uitzicht te bewonderen vanaf de South Rim van de canyon op ongeveer 7000 voet boven zeeniveau en bewonder een uitzicht vrijwel onveranderd gedurende meer dan 400 jaar.
