Op deze dag in 1949 kondigt president Harry S. Truman in zijn State of the Union-toespraak aan dat elke Amerikaan het recht heeft van onze regering een eerlijke deal te verwachten.

In verwijzing naar het New Deal-beleid van Franklin Roosevelt kondigde Truman zijn plannen aan voor hervormingen van het binnenlandse beleid, waaronder nationale ziektekostenverzekeringen, sociale woningbouw, burgerrechtenwetgeving en federale hulp aan onderwijs. Hij pleitte voor een verhoging van het minimumloon, federale bijstand aan landbouwers en een uitbreiding van de sociale zekerheid, en drong aan op de onmiddellijke uitvoering van antidiscriminatiebeleid op de arbeidsmarkt. Truman pleitte voor een ambitieuze liberale agenda op basis van beleid dat eerst werd geformuleerd door zijn voorganger, Franklin D. Roosevelt. De politiek van het land was echter naar rechts verschoven in de jaren na de Tweede Wereldoorlog en inflatie, economische conversie van oorlogstijd naar vredestijdindustrieën en groeiend anti-communistisch sentiment vormden grote obstakels voor het plan van Truman. Naar een groeiende contingentie van conservatieven en Zuid-Democraten in het Congres, smaakte de Fair Deal naar socialisme.

Na zijn herverkiezing door aardverschuivingen in 1948, slaagde Truman erin het Congres te overtuigen verschillende van zijn liberale hervormingen door te voeren. Het verdubbelde bijna het minimumloon van 40 cent tot 75 cent per uur en stelde de huisvestingswet vast, die 800.000 nieuwe huizen voor de armen opleverde. Hoewel het Congres Truman's uitbreiding van de socialezekerheidsuitkeringen heeft goedgekeurd, heeft het het idee van nationale gezondheidszorg verworpen, heeft het geen nieuwe wetgeving inzake burgerrechten aangenomen en verzuimde het bezorgdheid over eerlijke arbeidsomstandigheden agressief aan te pakken.

Begin 1950 leidde buitenlandse zaken, met name de Koreaanse oorlog en de Koude Oorlog, Truman steeds meer af van binnenlandse kwesties.