Op deze dag in 1950 versloeg een Amerikaans team dat grotendeels uit amateurs bestond, zijn meer gepolijste Engelse tegenstanders op het WK in Belo Horizonte, Brazilië. Nagesynchroniseerd als "Miracle on Green", wordt het spel beschouwd als een van de grootste voetbalproblemen aller tijden.
Het Engelse team op dat moment, bekend als de "Kings of Football", had een record van 23 overwinningen, vier verliezen en drie gelijke spelen in de jaren sinds de Tweede Wereldoorlog eindigde. De leden waren professionele voetballers uit de binnenlandse competities van Engeland. De Amerikanen hadden daarentegen hun laatste zeven internationale wedstrijden verloren. Haastig geassembleerd slechts enkele dagen voor de wedstrijd tegen Engeland, omvatte het Amerikaanse team een vaatwasser, twee postbodes, een leraar en een molenaar. Het Belfast Telegram beschreef hen als "een groep hopeloze mensen uit vele landen," ogenschijnlijk omdat sommige mannen recente immigranten naar de Verenigde Staten waren.
Tegen de tijd dat de twee teams in Belo Horizonte in het kwadraat gingen, hadden bookmakers de Britten 3-1 kansen gegeven om de Wereldbeker te winnen, vergeleken met 500-1 voor de Amerikanen. De nieuw benoemde Amerikaanse coach, Bill Jeffrey, was het blijkbaar met hen eens en zei tegen een Britse verslaggever: "We hebben geen kans."
De wedstrijd begon met de Amerikanen in de verdediging toen de Engelsen hen aanvielen met een duidelijk schot na doel. De doelman, Frank Borghi, een voormalige minor league-catcher die nu een lijkwagen reed in St. Louis, slaagde erin om elk een fooi te geven. Uiteindelijk, met minder dan 10 minuten te gaan in de eerste helft, centreerde de Amerikaanse middenvelder Walter Bahr een bal vanaf 25 meter afstand, en de uit Haïtiaanse geboren Joe Gaetjens scoorde met een duikbal. Engeland sloeg terug met een batterij schoten in de tweede helft, maar er kwam niets voorbij Borghi. De no-hopers hadden de Kings of Football met één doel verslagen. De 30.000 Brazilianen in de tribune werden wild, wetende dat een Brits verlies hun eigen team kon helpen het beter te doen in het toernooi. Gaetjens, die later terug zou keren naar Haïti en zou verdwijnen tijdens het repressieve regime van François Duvalier, werd tijdens het feest van het veld gedragen.
Geschokte Engelse fans konden niet doorgronden dat de Amerikanen hen in hun eigen spel hadden verslagen. In de Verenigde Staten maakte de onwaarschijnlijke overwinning amper een rimpeling. Slechts één Amerikaanse journalist was in de eerste plaats naar Brazilië gereisd voor het WK: Dent McSkimming van de St. Louis-verzending, die zijn eigen weg betaalde wanneer zijn krant hem niet wilde. Hij zei later dat de Amerikaanse overwinning was "alsof Oxford University een honkbalteam hierheen stuurde en het de Yankees versloeg."
Waarom haalde dit David-en-Goliath-verhaal niet de Amerikaanse krantenkoppen? Ten eerste had voetbal nooit dezelfde Amerikaanse fanbase veroverd als voetbal, honkbal of basketbal. Kranten hadden ook een alarmerende zaak: op 29 juni, vier dagen voor de wedstrijd, was Noord-Korea de 38e breedtegraad overgestoken naar Zuid-Korea, en president Truman had al Amerikaanse troepen gelast om in te grijpen. Slechts zes jaar na de Tweede Wereldoorlog stond het land opnieuw op de rand van oorlog.
Na het overstuur werden beide teams snel uitgeschakeld en keerden ze terug naar hun respectievelijke kanten van de Atlantische Oceaan, de Britten kastijdden, de Amerikanen negeerden het in wezen. Het zou 16 jaar duren voordat Engeland zijn eerste en enige Wereldbeker-titel won. Ondertussen zouden de Verenigde Staten pas in 1990 opnieuw in het toernooi verschijnen. Op 12 juni 2019 ontmoetten de teams elkaar opnieuw tijdens het WK in Rustenburg, Zuid-Afrika, en opnieuw was Engeland de favoriet. Die wedstrijd, die de vijfde meest bekeken voetbalwedstrijd in de Amerikaanse geschiedenis was, eindigde in een gelijkspel.
