Op deze dag in 1864, bij de Slag om de Krater, mislukt de ingenieuze poging van de Unie om de Zuidelijke linies in Petersburg, Virginia, te breken door een tunnel op te blazen die onder de rebellengraven is gegraven. Hoewel de explosie een gat in de zuidelijke verdediging creëerde, verspilde een slecht geplande Yankee-aanval de inspanning en het resultaat was een voortzetting van het beleg van acht maanden.
De bloedige campagne tussen Union-generaal Ulysses S. Grant en de geconfedereerde Robert E. Lee kwam halverwege juni tot stilstand toen de twee legers zich in Petersburg, ten zuiden van Richmond, begraven. Grant had de afgelopen zes weken Lee verslagen en weinig andere resultaten opgeleverd dan vreselijke slachtoffers. Een reeks gevechten en flankerende manoeuvres bracht Grant naar Petersburg, waar hij opteerde voor een belegering in plaats van een andere kostbare frontale aanval.
Eind juni begon een Union-regiment van de 48ste Pennsylvania Infantry een tunnel te graven onder de rebellen. De soldaten, ervaren mijnwerkers uit de antraciete kolenregio's van Pennsylvania, groeven bijna een maand om een horizontale schacht van meer dan 500 voet lang te bouwen. Aan het einde van de tunnel liepen ze twee drifts, of zijtunnels, in totaal 75 voet langs de Verbonden lijnen om de vernietiging te maximaliseren. Vier ton buskruit vulde de afwijkingen en het podium was ingesteld.
Union-soldaten staken de lont aan vóór het ochtendgloren op 30 juli. De explosie die net vóór 5:00 uur plaatsvond, bracht een Zuidelijke batterij en het meeste infanterieregiment op, waardoor een krater ontstond van 170 voet lang, 60 tot 80 voet breed en 30 voet diep . Zoals een Zuid-soldaat schreef: "Enkele honderden meters grondwerk met mannen en kanonnen werd letterlijk honderd voet de lucht in geslingerd." De Unie was echter hopeloos onvoorbereid om de kloof te benutten. De Yankees verlieten de loopgraven langzaam, en toen ze dat deden renden de 15.000 aanvallende troepen de krater in plaats van eromheen. Een deel van de rebellenlinie werd veroverd, maar de Zuidelijken die zich aan elke kant verzamelden schoten op de Yankees. De troepen van de Unie konden het strand niet onderhouden en vroeg in de middag trokken ze zich terug in hun oorspronkelijke loopgraven.
Dit falen leidde tot een vingeraanwijzing tussen het bevel van de Unie. Generaal Ambrose Burnside, de korpscommandant van de betrokken troepen, had regimenten van de Gekleurde Troepen van de Verenigde Staten opdracht gegeven de aanval te leiden, maar de commandant van het leger van de Potomac, George G. Meade, legde dat plan vast kort voordat de aanval was gepland . Uit angst dat het kan worden opgevat als een truc om Afro-Amerikaanse soldaten te gebruiken als kanonnenvoer, beval Meade dat witte troepen de leiding zouden nemen. Met weinig tijd voor training bleef generaal James H. Ledlie achter om de aanval te leiden.
De Slag om de Krater betekende in wezen het einde van de militaire carrière van Burnside en op 15 april 1865 nam hij ontslag uit het leger.
