Inhoud
Vietnamisering was een strategie die tot doel had de Amerikaanse betrokkenheid bij de Vietnamoorlog te verminderen door alle militaire verantwoordelijkheden over te dragen naar Zuid-Vietnam. De steeds impopulairere oorlog had diepe kloven in de Amerikaanse samenleving gecreëerd. President Nixon geloofde dat zijn Vietnamization-strategie, waarbij de strijdkrachten van Zuid-Vietnam moesten worden opgebouwd en de Amerikaanse troepen moesten worden teruggetrokken, de Zuid-Vietnamezen zou voorbereiden op hun eigen verdediging tegen een Noord-Vietnamese overname en de Verenigde Staten zou toestaan Vietnam te verlaten met de eer intact. Maar het proces van Vietnamisering was vanaf het begin diepgaand.
Nixon en de oorlog in Vietnam
Toen president Richard M. Nixon in januari 1969 aantrad, hadden de VS sinds 1965 gevechtstroepen ingezet om in Vietnam te vechten en waren er ongeveer 31.000 Amerikaanse levens verloren gegaan.
Het volledige Amerikaanse militaire engagement had echter blijkbaar weinig vooruitgang geboekt bij het verslaan van het communistische Noord-Vietnam en zijn Viet Cong guerrilla-bondgenoten. De vijandelijke troepen hadden een enorme straf opgenomen, maar bleven vastbesloten om de door de VS ondersteunde regering van Zuid-Vietnam omver te werpen en het land onder communistische heerschappij te herenigen.
Onder intense druk van een door oorlog vermoeid publiek en wijdverspreide Vietnam-oorlogsprotesten zocht Nixon een manier om Amerikaanse gevechtstroepen uit te schakelen zonder Zuid-Vietnam aan de communisten over te laten. Hij verwierp oproepen van de anti-oorlogsbeweging om een onmiddellijke terugtrekking van Amerikaanse troepen te bevelen en uitte publiekelijk de wens om "vrede met eer" in Vietnam te bereiken.
Daartoe ontwikkelden Nixon en zijn adviseurs, waaronder minister van Defensie Melvin Laird, een nieuwe strategie die zij Vietnamization noemden. Het Vietnamization-plan voorzag in een geleidelijke, gefaseerde terugtrekking van Amerikaanse strijdkrachten, gecombineerd met een uitgebreide inspanning om Zuid-Vietnam te trainen en uit te rusten om de militaire verantwoordelijkheid voor zijn eigen verdediging over te nemen.
De president kondigde zijn Vietnamization-strategie aan het Amerikaanse volk aan in een landelijke televisieuitzending op 3 november 1969. Hij benadrukte hoe zijn aanpak contrasteerde met de 'Amerikanisering' van de oorlog die had plaatsgevonden onder zijn voorganger, president Lyndon B. Johnson.
“De verdediging van vrijheid is een zaak van iedereen, niet alleen van Amerika. En het is vooral de verantwoordelijkheid van de mensen wier vrijheid wordt bedreigd, 'verklaarde Nixon in zijn toespraak. “In de vorige regering hebben we de oorlog in Vietnam veramerikaniseerd. In deze regering zijn we Vietnamiserend op zoek naar vrede. '
Wist je dat? Democraat Hillary Clinton (1947-) heeft stage gelopen bij Melvin Laird, de maker van de Vietnamization-strategie van Nixon. "Ik heb Bill Clinton altijd belachelijk gemaakt dat Hillary fout ging nadat hij hem had ontmoet," zei Laird in een Reader's Digest-interview in 2019. "Ze was een goede Republikein toen ze voor me werkte."
Invasie van Cambodja
Naast de terugtrekking van Amerikaanse troepen en inspanningen om het Zuid-Vietnamese leger voor te bereiden en te moderniseren, bevatte de Vietnamization-strategie van Nixon ook programma's die zijn ontworpen om de Zuid-Vietnamese regering te versterken en haar politieke basis in landelijke gebieden uit te breiden. Hij bood Amerikaanse hulp aan om Zuid-Vietnamese ambtenaren te helpen bij het organiseren van lokale verkiezingen en het implementeren van sociale hervormingen en initiatieven voor economische ontwikkeling.
Op hetzelfde moment dat het Vietnamization-plan werd ingevoerd, escaleerde het Nixon-bestuur echter ook de Amerikaanse militaire activiteiten in andere delen van Zuidoost-Azië. In april 1970 gaf de president bijvoorbeeld in het geheim toestemming voor bombardementen en een grondinvasie in Cambodja, een neutraal land.
Toen zijn uitbreiding van de oorlog onder de aandacht van het publiek kwam, beweerde Nixon dat de inval in Cambodja noodzakelijk was om druk op de vijand te houden totdat de strategie van Vietnamisering wortel schoot. De acties van de president kwamen niettemin onder zware kritiek en leidden tot massale anti-oorlogsdemonstraties in heel Amerika.
Nixon verminderde geleidelijk het aantal Amerikaanse troepen in Vietnam in verschillende fasen, van een piek van 549.000 in 1969 tot 69.000 in 1972. In dezelfde periode lanceerden Noord-Vietnamese leiders echter verschillende offensieven die de vastberadenheid van de president testten en twijfel deden rijzen over zijn Vietnamisering strategie.
Het paasoffensief van maart 1972, bijvoorbeeld, benadrukte de slechte prestaties van het Zuid-Vietnamese leger en zijn zware afhankelijkheid van de Amerikaanse luchtmacht om de communistische aanval af te weren.
Effectiviteit van Vietnamisering
In januari 1973 onderhandelde de regering Nixon over een vredesakkoord met Noord-Vietnamese leiders. Onder de voorwaarden van de regeling kwamen de VS overeen om hun resterende troepen binnen 60 dagen terug te trekken in ruil voor een onmiddellijk staakt-het-vuren, de terugkeer van Amerikaanse krijgsgevangenen en de belofte van Noord-Vietnam om de legitimiteit van de regering van Zuid-Vietnam te erkennen en de toekomst in te dienen geschillen met een internationale commissie.
In zijn eindrapport voordat hij die maand zijn ambt verliet, verklaarde Laird dat het Vietnamization-proces was voltooid: “Als gevolg van het succes van de militaire aspecten van Vietnamization zijn de Zuid-Vietnamese mensen vandaag naar mijn mening volledig in staat te voorzien in hun eigen -landbeveiliging tegen de Noord-Vietnamezen. '
Uit latere gebeurtenissen bleek echter dat het vertrouwen van de Laird volledig ongegrond was, aangezien Zuid-Vietnam in 1975 aan Noord-Vietnamese communistische troepen viel.
