Op 26 april 1915, nadat Italië de belofte van aanzienlijke territoriale winst heeft ontvangen, ondertekent Italië het Verdrag van Londen en verbindt het zich ertoe de Eerste Wereldoorlog aan de zijde van de geallieerden in te gaan.
Met de dreigende dreigende oorlog in juli 1914, was het Italiaanse leger onder stafchef Luigi Cadorna begonnen met het voorbereiden van de oorlog tegen Frankrijk, volgens het lidmaatschap van Italië in de Triple Alliantie met Duitsland en Oostenrijk-Hongarije. Volgens de voorwaarden van die overeenkomst was Italië echter alleen verplicht zijn bondgenoten te verdedigen als een van hen eerst werd aangevallen. De Italiaanse premier Antonio Salandra beschouwde het Oostenrijks-Hongaarse ultimatum aan Servië eind die maand als een daad van agressie, waarin werd verklaard dat Italië vrij was van zijn alliantieverplichtingen en officieel neutraal was. In het eerste oorlogsjaar probeerden beide partijen, de centrale mogendheden en de Entente, zoals de Brits-Frans-Russische as bekend was, geprobeerd neutrale landen, waaronder Italië, Bulgarije, Roemenië en Griekenland, te rekruteren om aan hun zijde deel te nemen aan de oorlog. Italië, meer dan enig ander land, was duidelijk over zijn doelstellingen om zich bij de oorlogsinspanning aan te sluiten: om het best mogelijke territorium voor zichzelf te verwerven en zijn status van een minderjarige tot een grote macht te verhogen.
In werkelijkheid werd de geografische positie van Italië aan alle kanten begrensd door de zee, en dus onderworpen aan druk van de grote marine van Groot-Brittannië. Bovendien waren eerdere interacties tussen Italië en Oostenrijk-Hongarije meer gedreven door wederzijdse vijandigheid dan alliantie, omdat de Italianen gedwongen waren de Oostenrijkers uit hun schiereiland te duwen om eenwording te bereiken in 1860. Door een bod uit te brengen op de trouw van Italië aan Wereldoorlog I, de centrale mogendheden botsten over de wens van Duitsland om de Italianen de regio Trentino (nu bezet door Oostenrijk) te beloven in ruil voor hun intrede in de oorlog. Hoewel Oostenrijk-Hongarije ermee instemde de Trentino in maart 1915 af te staan, gaf de trieste prestatie van hun leger tegen Rusland de Italianen meer onderhandelingsmacht en leidde hen ertoe om nog meer territorium te eisen.
De Entente van zijn kant bood veel meer substantiële terreinwinst waarvan het grootste deel nu binnen het Oostenrijks-Hongaarse rijk viel en het was onder deze voorwaarden dat Italië het Verdrag van Londen op 26 april 1915 ondertekende. de vervulling van zijn nationale droom: controle over het grondgebied aan de grens met Oostenrijk-Hongarije dat zich uitstrekt van Trentino via Zuid-Tirol tot Triëst. In het verdrag gaven de geallieerden hen dat en meer, inclusief delen van Dalmatië en talloze eilanden langs de Adriatische kust van Oostenrijk en Hongarije; de Albanese havenstad Vlore (Italiaans: Valona) en een centraal protectoraat in Albanië; en territorium uit het Ottomaanse rijk.
Italië voerde op 23 mei de oorlog uit tegen Oostenrijk-Hongarije (maar niet tegen Duitsland). De geallieerden leken een moeilijkere taak te vervullen bij het nakomen van hun eigen verplichtingen: een ander geheim verdrag, ondertekend op 20 maart, had beloofde Rusland controle over Constantinopel en de Dardanellen. Beide verdragen hingen af van een geallieerde overwinning op het schiereiland Gallipoli voor hun beloofde winst, die op dit moment op geen enkele manier veilig leek. Een marine-aanval op de Dardanellen op 18 maart had jammerlijk gefaald; een massale Anglo-Franse landinvasie, begonnen op de dag voordat het Verdrag van Londen werd ondertekend, zou spoedig worden belemmerd door een zwaar Turks verzet.
