Inhoud

• Auschwitz: Genesis of Death Camps
• Auschwitz en zijn onderverdelingen
• Leven en dood in Auschwitz
• Bevrijding van Auschwitz: 1945

Auschwitz, ook bekend als Auschwitz-Birkenau, opende in 1940 en was de grootste van de nazi-concentratie- en vernietigingskampen. Auschwitz, gelegen in het zuiden van Polen, was aanvankelijk een detentiecentrum voor politieke gevangenen. Het ontwikkelde zich echter tot een netwerk van kampen waar joodse mensen en andere waargenomen vijanden van de nazi-staat werden uitgeroeid, vaak in gaskamers, of gebruikt als slavenarbeid. Sommige gevangenen werden ook onderworpen aan barbaarse medische experimenten onder leiding van Josef Mengele (1911-79). Tijdens de Tweede Wereldoorlog (1939-45) verloren meer dan 1 miljoen mensen volgens sommigen hun leven in Auschwitz. In januari 1945, toen het Sovjetleger naderde, gaven de nazi-functionarissen opdracht het kamp te verlaten en stuurden naar schatting 60.000 gevangenen op een gedwongen mars naar andere locaties. Toen de Sovjets Auschwitz binnenkwamen, vonden ze duizenden uitgemergelde gevangenen en stapels lijken achtergelaten.

Auschwitz: Genesis of Death Camps

Na het begin van de Tweede Wereldoorlog voerde Adolf Hitler (1889-1945), de kanselier van Duitsland van 1933 tot 1945, een beleid uit dat bekend werd als de 'definitieve oplossing'. Hitler was vastbesloten niet alleen Joden in Duitsland te isoleren en landen die door de nazi's zijn geannexeerd en die zijn onderworpen aan ontmenselijkende voorschriften en willekeurige gewelddaden. In plaats daarvan raakte hij ervan overtuigd dat zijn 'joodse probleem' alleen zou worden opgelost met de eliminatie van elke jood in zijn domein, samen met kunstenaars, opvoeders, Roma, communisten, homoseksuelen, geestelijk en lichamelijk gehandicapten en anderen ongeschikt geacht om te overleven in de nazi's Duitsland.

Wist je dat? In oktober 1944 organiseerde een groep Auschwitz "Sonderkommando", jonge Joodse mannen die verantwoordelijk waren voor het verwijderen van lijken uit crematoria en gaskamers, een opstand. Ze vielen hun bewakers aan met gereedschap en geïmproviseerde explosieven en slopen een crematorium. Allen werden aangehouden en gedood.

Om deze missie te voltooien, beval Hitler de bouw van vernietigingskampen. In tegenstelling tot concentratiekampen, die sinds 1933 in Duitsland bestonden en detentiecentra waren voor joden, politieke gevangenen en andere waargenomen vijanden van de nazi-staat, bestonden vernietigingskampen uitsluitend met het doel Joden en andere "ongewenste" te doden in wat bekend werd als de Holocaust.

Niet iedereen die in Auschwitz aankwam, werd echter onmiddellijk uitgeroeid. Degenen die geschikt werden geacht om te werken, werden gebruikt als slavenarbeid bij de productie van munitie, synthetisch rubber en andere producten die essentieel werden geacht voor de inspanningen van Duitsland in de Tweede Wereldoorlog.

Auschwitz en zijn onderverdelingen

Op het hoogtepunt van zijn bestaan ​​bestond Auschwitz uit verschillende divisies. Het oorspronkelijke kamp, ​​bekend als Auschwitz I, huisvestte tussen de 15.000 en 20.000 politieke gevangenen. Degenen die de hoofdingang binnengingen, werden begroet met een berucht en ironisch opschrift: "Arbeit Macht Frei" of "Werk maakt je vrij."

Auschwitz II, gelegen in het dorp Birkenau, of Brzezinka, net buiten OÅ ›wiÄ ™ cim, werd gebouwd in 1941 in opdracht van Heinrich Himmler (1900-45), commandant van de" Schutzstaffel "(of Select Guard / Protection Squad , beter bekend als de SS), die alle nazi-concentratiekampen en vernietigingskampen exploiteerde. Birkenau, de grootste van de voorzieningen in Auschwitz, zou ongeveer 90.000 gevangenen kunnen bevatten. Het huisvestte ook een groep badhuizen waar talloze mensen werden dood vergast, en crematoriumovens waar lichamen werden verbrand. De meerderheid van de slachtoffers in Auschwitz stierf in Birkenau. Meer dan 40 kleinere voorzieningen, subkampen genoemd, verspreidden het landschap en dienden als slavenarbeiderskampen. De grootste van deze subkampen, Monowitz, ook bekend als Auschwitz III, begon in 1942 te werken en huisvestte ongeveer 10.000 gevangenen.

Leven en dood in Auschwitz

Medio 1942 waren de meeste joden door de nazi's naar Auschwitz gestuurd. Bij aankomst in het kamp werden gedetineerden onderzocht door nazi-artsen. Die gevangenen die ongeschikt werden geacht voor werk, waaronder jonge kinderen, ouderen, zwangere vrouwen en zieken, kregen onmiddellijk het bevel om te douchen. De badhuizen waarnaar ze marcheerden, waren echter vermomde gaskamers. Eenmaal binnen werden de gevangenen blootgesteld aan Zyklon-B-gifgas. Personen die als arbeidsongeschikt zijn aangemerkt, zijn nooit officieel geregistreerd als gevangenen van Auschwitz. Om deze reden is het onmogelijk om het aantal verloren levens in het kamp te berekenen.

Voor die gevangenen die in eerste instantie aan de gaskamers ontsnapten, stierf een onbepaald aantal door overwerk, ziekte, onvoldoende voeding of de dagelijkse strijd om te overleven in wrede leefomstandigheden. Willekeurige executies, marteling en vergelding gebeurden dagelijks voor de andere gevangenen.

Sommige Auschwitz-gevangenen werden onderworpen aan onmenselijke medische experimenten. De belangrijkste dader van dit barbaarse onderzoek was Josef Mengele (1911-79), een Duitse arts die in 1943 bij Auschwitz begon te werken. Mengele, die bekend werd als de 'Engel des Doods', voerde een reeks experimenten uit op gedetineerden. In een poging om de oogkleur te bestuderen, injecteerde hij bijvoorbeeld serum in de oogbollen van tientallen kinderen, waardoor ze ondraaglijke pijn kregen. Hij injecteerde ook chloroform in de harten van een tweeling om te bepalen of beide broers en zussen tegelijkertijd en op dezelfde manier zouden sterven.

Bevrijding van Auschwitz: 1945

Toen 1944 ten einde liep en de nederlaag van nazi-Duitsland door de geallieerden zeker leek, begonnen de commandanten van Auschwitz het bewijs van de gruwel te vernietigen die daar had plaatsgevonden. Gebouwen werden afgebroken, opgeblazen of in brand gestoken en records werden vernietigd.

In januari 1945, toen het Sovjetleger Krakau binnentrad, gaven de Duitsers opdracht Auschwitz te verlaten. Voor het einde van de maand, in wat bekend werd als de Auschwitz-dodenmarsen, verlieten naar schatting 60.000 gevangenen, vergezeld door nazi-bewakers, het kamp en werden gedwongen te marcheren naar de Poolse steden Gliwice of Wodzislaw, ongeveer 30 mijl afstand . Talloze gevangenen stierven tijdens dit proces; degenen die de sites bereikten, werden met de trein naar concentratiekampen in Duitsland gestuurd.

Toen het Sovjetleger op 27 januari Auschwitz binnenkwam, vonden ze ongeveer 7.600 zieke of uitgemergelde gevangenen die waren achtergelaten. De bevrijders ontdekten ook hopen lijken, honderdduizenden kledingstukken en paar schoenen en zeven ton mensenhaar dat vóór hun liquidatie van gevangenen was geschoren. Volgens sommige schattingen stierven tussen de 1,1 miljoen tot 1,5 miljoen mensen, de overgrote meerderheid van hen Joden, in Auschwitz tijdens zijn jarenlange operatie. Naar schatting zijn 70.000 tot 80.000 Polen omgekomen in het kamp, ​​samen met 19.000 tot 20.000 Roma's en kleinere aantallen Sovjet krijgsgevangenen en andere individuen.