Met ongeveer 250 schepen en 100.000 man was deze strijd voor de Noordzeekust van Denemarken de enige grote zee-oppervlakte-aanslag van de Eerste Wereldoorlog. De strijd begon in de middag van 31 mei 1916, met geweervuur tussen de Duitse en Britse verkenningstroepen. Toen de belangrijkste oorlogsschepen bijeenkwamen, manoeuvreerde de Britse admiraal John Jellicoe zijn boten om te profiteren van het vervagende daglicht en scoorde tientallen directe hits die uiteindelijk de Duitse admiraal Reinhard Scheer dwongen zich terug te trekken. Beide partijen claimden de overwinning in deze besluiteloze strijd, hoewel Groot-Brittannië de controle over de Noordzee behield.
De Britse Grand Fleet genoot een numeriek voordeel ten opzichte van de Duitse High Sea Fleet van 37:27 in zware eenheden en 113: 72 in lichte ondersteuningsvaartuigen. Het genoot ook het voordeel dat het Duitse signaalcodes had gebroken. Er waren twee belangrijke fasen van de strijd. Om 16.48 uur op 31 mei 1916 begonnen de verkenningstroepen van vice-admirals David Beatty en Franz Hipper op vijftienduizend meter in het Skagerrak (Jutland), vlak voor de Noordzeekust van Denemarken, een lopend artillerie-duel. De schepen van Hipper beukten zwaar maar overleefden vanwege hun superieure honingraatconstructie. Beatty verloor drie gevechtsruisers door gebrek aan antiflash-bescherming in de geschutskoepels, waardoor door inkomende granaten ontstoken branden de poederbladen konden bereiken. Reagerend dat "hier vandaag iets mis is met onze bloedige schepen," keerde Beatty na deze eerste ontmoeting naar het noorden en lokte de Duitsers naar de Grand Fleet.
De tweede fase van de strijd begon om 19:15 uur, toen admiraal John Jellicoe zijn schepen in één gevechtslijn bracht door een 90 graden wiel naar bakboord uit te voeren. Door het voordeel van het vervagende licht te verkrijgen, sneed hij de Duitsers af van hun thuisbasis en stak tweemaal de "T." van de High Sea Fleet over. Admiraal Reinhard Scheer's schepen namen zeventig directe treffers, terwijl hij maar twintig scoorde tegen Jellicoe: de vloot van Scheer ontsnapte slechts aan bepaalde vernietiging door drie briljante 180-graden gevechten uit te voeren. In de volle duisternis om 10:00 uur, Britse verliezen bedroegen 6.784 mannen en 111.000 ton en Duitse verliezen 3.058 mannen en 62.000 ton.
Kaiser Wilhelm II (q.v.) overgoot zijn matrozen met ijzeren kruisen en zijn bewonderaars met kussen; desalniettemin stond Jellicoe op 1 juni vroeg bij Wilhelmshaven af met vierentwintig onaangeroerde dreadnoughts en gevechtszeilschepen, terwijl Scheer zijn tien gevechtsrijpe zware eenheden in de haven bewaarde. Drie Duitse oorlogsschepen en drie dreadnoughts vereiste uitgebreide reparaties.
Strategisch bleek Jutland net zo beslissend als de Slag om Trafalgar. De Duitse High Sea Fleet was naar huis gereden en zou nog maar drie keer op zee varen. Net als de Fransen na Trafalgar, richtten de Duitsers zich nu op handelsovervallen. In zijn rapport na de actie aan de Kaiser op 4 juli, schuwde Scheer toekomstige ontmoetingen met de Grand Fleet vanwege zijn 'grote materiële superioriteit' en voordelige 'militair-geografische positie' en eiste in plaats daarvan 'de nederlaag van het Britse economische leven' dat wil zeggen, door de U-boten tegen de Britse handel te gebruiken. ”Hoewel het Britse publiek teleurgesteld was over Jutland, merkte Winston Churchill perplex op dat Jellicoe de enige man was die de oorlog in een middag had kunnen verliezen. Jutland bewees in plaats daarvan de moed van Jellicoe.
The Reader's Companion to Military History. Uitgegeven door Robert Cowley en Geoffrey Parker. Copyright © 1996 door Houghton Mifflin Harcourt Publishing Company. Alle rechten voorbehouden.
