De Slag om Verdun, het langste gevecht van de Eerste Wereldoorlog, eindigt op deze dag na tien maanden en bijna een miljoen slachtoffers van Duitse en Franse troepen.

De strijd was begonnen op 21 februari, nadat de Duitsers door stafchef Erich von Falkenhay een plan hadden ontwikkeld om de vestingstad Verdun aan de Maas in Frankrijk aan te vallen. Falkenhayn geloofde dat het Franse leger kwetsbaarder was dan de Britten en dat een grote nederlaag aan het Westfront de geallieerden zou dwingen vredesonderhandelingen te openen. Vanaf het begin namen de slachtoffers snel toe aan beide zijden van het conflict, en na wat vroege terreinwinst door de Duitsers, vestigde de strijd zich in een bloedige patstelling. Een van de wapens in het Duitse arsenaal was het nieuw uitgevonden Flammenwerfer, of vlammenwerper; dat jaar zag ook het eerste gebruik door de Duitsers van fosgeen gas, tien keer meer dodelijk dan het chloorgas dat ze eerder gebruikten.

Terwijl het vechten in Verdun zich steeds verder uitbreidde, werden de Duitse middelen dunner uitgerekt door zowel een door Britten geleid offensief aan de rivier de Somme als het Russische Brusilov-offensief aan het Oostfront te confronteren. In juli verwijderde de Kaiser, gefrustreerd door de stand van zaken in Verdun, Falkenhayn en stuurde hem om het 9e leger in Transsylvanië te leiden; Paul von Hindenburg nam zijn plaats in. Begin december, onder Robert Nivelle, die was aangesteld om Philippe PÉtain in april te vervangen, waren de Fransen erin geslaagd een groot deel van hun verloren territorium terug te veroveren, en in de laatste drie dagen van de strijd namen 11.000 Duitse gevangenen op voordat Hindenburg uiteindelijk stopte om de Duitse aanvallen.

Het massale verlies van leven bij Verdun's143.000 Duitse doden uit 337.000 slachtoffers, aan de 162.440 van de 377.231 in Frankrijk, zou, meer dan dat van enige andere strijd, de bloedige aard van loopgravenoorlog aan het Westfront symboliseren.