Een Duitse term voor "bliksemoorlog", blitzkrieg is een militaire tactiek die is ontworpen om desorganisatie onder vijandelijke troepen te creëren door het gebruik van mobiele troepen en lokaal geconcentreerde vuurkracht. De succesvolle uitvoering ervan resulteert in korte militaire campagnes, die mensenlevens redden en de uitgaven aan artillerie beperken. Duitse troepen probeerden de blitzkrieg in Polen in 1939 uit voordat ze met succes de tactiek gebruikten met invasies van België, Nederland en Frankrijk in 1940. De blitzkrieg werd ook gebruikt door de Duitse commandant Erwin Rommel tijdens de Noord-Afrikaanse campagne van de Tweede Wereldoorlog, en aangenomen door Amerikaanse generaal George Patton voor de Europese operaties van zijn leger.

Conventionele wijsheid volgt blitzkrieg, 'bliksemoorlog', tot de ontwikkeling in Duitsland tussen 1918 en 1939 van een doctrine met behulp van mobiliteit om herhaling van de attritional impasse van de Eerste Wereldoorlog te voorkomen. Soldaten zoals Hans von Seeckt en Heinz Guderian zouden meer hebben waargenomen duidelijk dan hun tegenhangers elders in Europa het militaire potentieel van de verbrandingsmotor in combinatie met moderne communicatietechnologie. Grote formaties die op sporen en wielen bewegen, geleid door radio's, kunnen de voorkant van een vijand scheuren en zijn achterkant zo ontregelen dat tegenmaatregelen verlamd zouden raken. Voor het eerst getest in Polen, bereikte het concept perihelium in Frankrijk en de Lage Landen in 1940, toen in minder dan zes weken het Duitse leger de gecombineerde strijdkrachten van vier naties verpletterde. Een jaar later toegepast tegen de Sovjet-Unie, bracht blitzkrieg de Wehrmacht naar verluidt in zes maanden naar de poorten van Moskou. Sommige accounts beweren dat alleen de incompetente inmenging van Adolf Hitler de balans van de oorlog zo ver tegen Duitsland heeft doen doorslaan dat zelfs de meest verfijnde verfijningen van blitzkrieg niet meer konden doen dan de ineenstorting van het Reich afwenden.

Zelden in de geschiedenis van het militaire denken zijn dergelijke uitgebreide interpretatieve structuren gebouwd op een beperktere basis. De voorwaarde bliksemsneloorlog werd in feite nooit gebruikt in de titel van een Duits militair handboek of handboek. Het is ook niet algemeen te vinden in de memoires of correspondentie van Duitse generaals. Het woord werd gebruikt in de Wehrmacht tijdens de Tweede Wereldoorlog, maar werd algemeen beschouwd als van buitenlandse oorsprong. Guderian schreef in Panzer leider dat 'onze vijanden het woord hebben bedacht.' Het eerste bekende gebruik van het woord bliksemsneloorlog in een Engelse publicatie is opgetreden in een artikel in Tijd magazine in 25 september 1939, waarin de Poolse campagne werd besproken. Van daaruit kwam het woord algemeen in omloop als een korte beschrijving van een vorm van oorlog die geen geschikt bestaand referentiekader leek te hebben. Uit westerse bronnen breidde het zich uit naar de Duitse populaire militaire literatuur en van daaruit naar de geschiedenis. Het overdrachtsproces werd gefaciliteerd door de Britse theoretici J. F. C. Fuller en Basil Liddell Hart, die erop stonden dat hun concepten van mobiele oorlog fundamenteel waren voor de Duitse overwinningen van 1939-1941.

De realiteit is tegelijkertijd beperkter en complexer. Op één niveau was mobiele oorlogvoering een faute de mieux-improvisatie die voortkwam uit de beperkingen op conventionele strijdkrachten zoals vastgelegd in het Verdrag van Versailles. Het Duitse opperbevel in de jaren 1920 en 1930 zocht ook inspiratie voor de toekomst in zijn eigen verleden, met name in de ideeën van Helmuth Karl von Moltke en Alfred von Schlieffen. Tanks, vliegtuigen en motorvrachtwagens werden beschouwd als krachtvermenigvuldigers die traditionele operationele benaderingen mogelijk maken. Het doel van Duitse militaire planners in zowel de Weimarrepubliek als het Derde Rijk was om de overwinning te behalen door vijandige legers te omhullen, hun bevoorradingslijnen en communicatie te bedreigen en hen te dwingen in een onverwachte richting te vechten. Het verwachte resultaat zou snelle, beslissende overwinningen zijn voor een staat die sinds de dagen van Frederik de Grote overtuigd was van het onvermogen om een ​​langdurige uitputtingsoorlog te winnen.

Deze concepten bleven tactisch en operationeel. Groot-strategische en economische planning in het rijk van Adolf Hitler werden niet gevormd door een doctrine van bliksemoorlog. Een bekend argument is dat nazi-Duitsland opzettelijk in breedte in plaats van diepte wordt bewapend, en stelt voor om zijn strijdmix aan te passen aan specifieke situaties in het kader van een diplomatieke strategie die is ontworpen om de Duitse vijanden van elkaar geïsoleerd te houden. Geen enkele belangrijke data ondersteunt zo'n groots ontwerp. In plaats daarvan wijst het beste bewijs erop dat Hitler zowel in de breedte als in de diepte naar herbewapening streefde, met een economie die zo volledig mogelijk op militaire behoeften was gericht. In plaats daarvan, in plaats van hun specifieke voorbereidingen te coördineren, streden het leger, de marine en de luchtmacht zo intens om schaarse grondstoffen dat hun eisen al in 1938 de vervallen nazi-economie ernstig oververhit. Gedurende de oorlog was het onvermogen van de Wehrmacht om intern samen te werken een van de belangrijkste militaire zwakheden van Duitsland, ver verwijderd van de soepel werkende machine die de essentie is van blitzkrieg in populaire mythen.

Revisionisme moet niet tot het uiterste worden doorgevoerd. Duitse operationele successen in de beginjaren van de Tweede Wereldoorlog waren geenszins het product van puur geluk. Maar evenmin weerspiegelden ze een coherente, geplande aanpak van de diplomatieke, economische en militaire uitdagingen die na 1918 een staat confronteerden die niet bereid was de gevolgen van zijn nederlaag in de Eerste Wereldoorlog te aanvaarden. Wat gewoonlijk blitzkrieg-operaties worden genoemd, ontwikkeld op basis van ervaringen het veld tussen 1939 en 1941. In die zin kan blitzkrieg het best worden opgevat als een post-facto constructie voor het verklaren van een complexe structuur van evenementen en ideeën.

The Reader's Companion to Military History. Uitgegeven door Robert Cowley en Geoffrey Parker. Copyright © 1996 door Houghton Mifflin Harcourt Publishing Company. Alle rechten voorbehouden.