Onder leiding van de Britse staatsman Edward G. Wakefield komen de eerste Britse kolonisten naar Nieuw-Zeeland aan in Port Nicholson op Auckland Island.
In 1642 werd de Nederlandse navigator Abel Tasman de eerste Europeaan die de Zuid-Pacifische eilandengroep ontdekte die later bekend werd als Nieuw-Zeeland. Terwijl ze probeerden te landen, werden verschillende bemanningsleden van Tasman gedood door krijgers van de inheemse Maori-bevolking, die de uitwisseling van trompetsignalen door de Europeanen interpreteerden als een opmaat naar de strijd. De eilanden, die zijn vernoemd naar de Nederlandse provincie Zeeland, trokken niet veel extra Europese aandacht tot de late 18e eeuw, toen de Engelse ontdekkingsreiziger Captain James Cook door het gebied reisde en gedetailleerde verslagen van Nieuw-Zeeland schreef.
Walvisvaarders, zendelingen en handelaren volgden, en in 1840 annexeerde Groot-Brittannië de eilanden formeel en vestigde de eerste permanente Europese nederzetting van Nieuw-Zeeland in Wellington. Dat jaar ondertekenden de Maori het Verdrag van Waitangi, waarmee ze de Britse soevereiniteit erkenden in ruil voor gegarandeerd bezit van hun land. Het gewapende territoriale conflict tussen de Maori en de blanke kolonisten duurde echter tot 1870, toen er nog maar weinig Maori over waren om weerstand te bieden aan de Europese aantasting.
Oorspronkelijk onderdeel van de Australische kolonie New South Wales, werd Nieuw-Zeeland een afzonderlijke kolonie in 1841 en werd het in 1852 zelfstandig bestuurd. De status van dominion werd bereikt in 1907 en volledige onafhankelijkheid werd verleend in 1931 en geratificeerd door Nieuw-Zeeland in 1947.
