In een duel in Weehawken, New Jersey, schiet vice-president Aaron Burr fataal zijn oude politieke tegenstander Alexander Hamilton neer. Hamilton, een vooraanstaand Federalist en de belangrijkste architect van de politieke economie van Amerika, stierf de volgende dag.
Alexander Hamilton, geboren op het Caribische eiland Nevis, kwam in 1773 naar de Amerikaanse koloniën als arme immigrant. (Er is enige controverse over het jaar van zijn geboorte, maar het was ofwel 1755 of 1757.) In 1776 trad hij toe tot het Continentale Leger in de Amerikaanse Revolutie, en zijn niet aflatende energie en opmerkelijke intelligentie bracht hem onder de aandacht van generaal George Washington, die hem als hulp aannam. Tien jaar later diende Hamilton als afgevaardigde bij de Constitutionele Conventie en hij leidde de strijd om de bekrachtiging van het definitieve document te winnen, waardoor het soort sterke, gecentraliseerde regering werd gecreëerd waar hij de voorkeur aan gaf. In 1789 werd hij door president Washington tot eerste secretaris van de schatkist benoemd en gedurende de volgende zes jaar voerde hij een geavanceerd monetair beleid dat de jonge Amerikaanse regering van een ineenstorting redde. Met de opkomst van politieke partijen werd Hamilton beschouwd als een leider van de Federalisten.
Aaron Burr, geboren in een prestigieus New Jersey-gezin in 1756, was ook intellectueel begaafd en studeerde op 17-jarige leeftijd af aan het College of New Jersey (later Princeton). Hij trad in dienst bij het Continentale leger in 1775 en onderscheidde zich tijdens de Patriot aanval op Quebec. Een meesterlijke politicus, hij werd gekozen in de New State Assembly in 1783 en diende later als officier van justitie. In 1790 versloeg hij de schoonvader van Alexander Hamilton in een race voor de Amerikaanse senaat.
Hamilton begon Burr te verafschuwen, die hij als een gevaarlijke opportunist beschouwde, en hij sprak vaak slecht over hem. Toen Burr zich in 1796 kandidaat stelde voor het vice-presidentschap op Thomas Jefferson's Democratisch-Republikeinse ticket (de voorloper van de Democratische Partij), lanceerde Hamilton een reeks publieke aanvallen op Burr, waarin hij zei: 'Ik vind het een religieuze plicht om zich tegen zijn carrière te verzetten. John Adams won het presidentschap en in 1797 verliet Burr de Senaat en keerde hij terug naar de New York Assembly.
In de verkiezingen van 1800 werden Jefferson en Burr weer stuurmaatjes. Burr hielp het Democratisch-Republikeinse ticket door een vertrouwelijk document te publiceren dat Hamilton had geschreven met kritiek op zijn collega-Federalistische president John Adams. Dit veroorzaakte een breuk in de Federalisten en hielp Jefferson en Burr de verkiezingen winnen met 73 verkiezingsstemmen elk.
Volgens de toen geldende verkiezingsprocedure werden president en vice-president niet afzonderlijk gestemd; de kandidaat met de meeste stemmen werd tot president gekozen en de tweede in de rij tot vice-president. De stemming ging vervolgens naar de Tweede Kamer. Wat aanvankelijk leek, maar een electorale technischheid die Jefferson's overwinning op zijn lopende partner overhandigde, ontwikkelde zich in een grote constitutionele crisis toen Federalisten in het lamme eendencongres hun steun achter Burr wierpen. Na een opmerkelijke 35 gelijke stemmen, veranderde een kleine groep federalisten van partij en stemde in het voordeel van Jefferson. Alexander Hamilton, die Jefferson als de minste van twee kwaden had gesteund, was instrumenteel in het doorbreken van de impasse.
Burr werd vice-president, maar Jefferson groeide van hem af en hij steunde de hernominatie van Burr naar een tweede termijn in 1804. Dat jaar zocht een factie van New York Federalists, die hun fortuin drastisch hadden verminderd na de opkomst van Jefferson, op zoek naar om de ontevreden Burr in hun partij te roepen en hem tot gouverneur te kiezen. Hamilton voerde campagne tegen Burr met grote ijver en Burr verloor de Federalist-nominatie en vervolgens, als onafhankelijk voor gouverneur, de verkiezingen. In de campagne werd het personage van Burr woest aangevallen door Hamilton en anderen, en na de verkiezing besloot hij zijn reputatie te herstellen door Hamilton uit te dagen voor een duel, of een 'ereteken', zoals ze bekend stonden.
Ere-aangelegenheden waren in die tijd gemeengoed in Amerika en de complexe regels voor hen leidden meestal tot een eervolle oplossing voordat daadwerkelijk met wapens werd geschoten. In feite was de uitgesproken Hamilton in zijn leven betrokken geweest bij verschillende ereproblemen, en hij had de meeste daarvan vreedzaam opgelost. Een dergelijk verhaal werd echter niet gevonden bij Burr en op 11 juli 1804 kwamen de vijanden om 7 uur bijeen op het duellenterrein bij Weehawken, New Jersey. Het was dezelfde plek waar de zoon van Hamilton stierf ter verdediging van de eer van zijn vader in 1801.
Er zijn tegenstrijdige verhalen over wat er daarna gebeurde. Volgens de 'tweede' van Hamilton besloot zijn assistent en getuige in het duel dat Hamilton het duel moreel verkeerd had en opzettelijk in de lucht werd geschoten. Burr's tweede beweerde dat Hamilton op Burr schoot en miste. Wat er daarna gebeurde, is afgesproken: Burr schoot Hamilton in zijn buik en de kogel zat naast zijn ruggengraat. Hamilton werd teruggebracht naar New York en hij stierf de volgende middag.
Slechts weinig eerbetuigingen resulteerden in de dood en de natie was verontwaardigd over het doden van een man die even eminent was als Alexander Hamilton. Beschuldigd van moord in New York en New Jersey, keerde Burr, nog steeds vice-president, terug naar Washington, D.C., waar hij zijn termijn immuun voor vervolging beëindigde.
In 1805 verzon Burr, grondig in diskrediet gebracht, een complot met James Wilkinson, commandant van het Amerikaanse leger, om het Louisiana Territorium te veroveren en een onafhankelijk rijk op te richten, dat Burr vermoedelijk zou leiden. Hij nam contact op met de Britse regering en pleitte tevergeefs voor hulp bij de regeling. Later, toen de grensproblemen met het Spaanse Mexico groter werden, spanden Burr en Wilkinson samen om hetzelfde grondgebied in Spaans Amerika te veroveren.
In de herfst van 1806 leidde Burr een groep goed bewapende kolonisten naar New Orleans, wat leidde tot een onmiddellijk Amerikaans onderzoek. Generaal Wilkinson, in een poging zichzelf te redden, keerde zich tegen Burr en stuurde berichten naar Washington die Burr beschuldigden van verraad. In februari 1807 werd Burr gearresteerd in Louisiana wegens verraad en naar Virginia gestuurd om voor een Amerikaanse rechtbank te worden berecht. In september werd hij vrijgesproken voor een technische bekwaamheid. Niettemin veroordeelde de publieke opinie hem als verrader en vluchtte hij naar Europa.Hij keerde later terug naar het privéleven in New York, de moordaanslagen tegen hem vergeten. Hij stierf in 1836.
