Op 26 december 1956 sterft de visionaire autofabrikant Preston Tucker aan longkanker. Hij was slechts 53 jaar oud.
Tucker begon zijn carrière in de auto-industrie als postbode bij General Motors. Hij werkte zich echter snel uit de postkamer en voordat hij 30 werd, was hij vice-president van een Packard-dealer in Indianapolis. Daar raakte hij bevriend met raceauto-ontwerper Henry Miller, en de twee mannen praatten vaak over het bouwen van een echt geweldige auto. Ze werkten samen om raceauto's voor Ford te bouwen in de jaren 1930, maar toen de Verenigde Staten de Tweede Wereldoorlog betraden, richtte Tucker zijn aandacht op de oorlogsinspanning. Hij bedacht en vervaardigde een geschutskoepel voor marineschepen.
Zodra de oorlog voorbij was, was Tucker echter klaar om te beginnen met de productie van zijn eigen lijn auto's die, in tegenstelling tot de gerecyclede 1942-modellen die de meeste autobedrijven uitkwamen, volledig nieuw waren. Met hun laaghangende, aerodynamische traanvorm zagen Tucker-auto's eruit als niets dat iemand ooit had gezien. ("Het ziet eruit", schreef een verslaggever, "alsof het 90 doet, zelfs als het stilstaat.") Ze reden ook op die manier: hun achteraan gemonteerde motoren waren gemodificeerde helikoptermotoren en ze hadden schijfremmen, brandstofinspuiting, gespecialiseerd transmissies en een derde "Cyclops" -koplamp die was verbonden met het stuur en draaide met de wielen van de auto. Vooruitlopend op hun veiligheidskenmerken was er een overvloed: gevoerde dashboards, "pop-out" veiligheidsruiten en een versterkt carbonframe. (De auto zou zelfs veiligheidsgordels hebben, totdat een van de assistenten van Tucker hem ervan overtuigde dat hij de auto minder robuust en minder veilig zou laten lijken dan hij was.)
Om deze verbazingwekkende 'Tucker Torpedo' te bouwen, huurde de autofabrikant een oude Dodge-fabriek in de buurt van Chicago van de federale War Assets Administration, die daar B-29 bommenwerpers had gebouwd. Terwijl ze wachtten tot de WAA zou verdwijnen, bouwden Tucker en zijn team met de hand 50 prototypeauto's met de hand. (De eerste, de "Tin Goose" genoemd, werd uit plaatstaal gehamerd omdat ingenieurs niet genoeg klei konden vinden voor een volledig model.) Ondertussen, omdat het bedrijf bijna volledig kapot was, vroegen ze investeerders hoe ze maar konden . Ten eerste verkochten zij dealerfranchises; toen verkochten ze aandelen aan het publiek; toen begonnen ze auto-accessoires zoals radio's en stoelhoezen te verkopen, allemaal voordat de Torpedo de lopende band had bereikt.
Dit was blijkbaar de laatste druppel voor het ministerie van Justitie en de Securities and Exchange Commission, die in mei 1948 een onderzoek startte. Het argument van de federale overheid was dat Tucker nooit van plan was auto's te bouwen volgens deze redenering, hij ging gewoon om zijn investeerders te bilken en failliet te gaan. Aangezien dit overduidelijk niet het geval was, worstelden officieren van justitie met moeite de jury te overtuigen; in feite waren de beschuldigingen zo misleidend dat de advocaat van Tucker niet eens de moeite nam om een verdediging op te zetten. Tucker werd in januari 1950 vrijgesproken, maar de schade was al aangericht: Tucker verloor al zijn investeerders, moest al zijn werknemers ontslaan en bouwde nooit nog een Torpedo.
In 1988 maakte regisseur Francis Ford Coppola een biografische film genaamd 'Tucker: The Man and His Dream'. Hij kreeg veel lovende kritieken, maar misschien dat de auto's van Tucker nooit echt zijn publiek vonden en de studio uiteindelijk verloor geld op de film.
