Op deze dag in 1954 ontvangt een groep kinderen van de Arsenal Elementary School in Pittsburgh, Pennsylvania de eerste injecties van het nieuwe poliovaccin ontwikkeld door Dr. Jonas Salk.
Hoewel niet zo verwoestend als de pest of griep, was poliomyelitis een zeer besmettelijke ziekte die in angstaanjagende uitbraken opdook en onmogelijk leek te stoppen. Door de zenuwcellen en soms het centrale zenuwstelsel aan te vallen, veroorzaakte polio spierverslechtering, verlamming en zelfs de dood. Hoewel de geneeskunde in de eerste helft van de 20e eeuw enorm verbeterde in de westerse wereld, sloeg polio nog steeds toe, vooral kinderen, maar soms ook volwassenen. Het beroemdste slachtoffer van een uitbraak in 1921 in Amerika was de toekomstige president Franklin Delano Roosevelt, toen een jonge politicus. De ziekte verspreidde zich snel en liet zijn benen permanent verlamd achter.
In de late jaren 1940, maart van Dimes, een grassrootsorganisatie opgericht met de hulp van president Roosevelt om een manier te vinden om zich tegen polio te verdedigen, nam Dr. Jonas Salk, hoofd van het Virus Research Lab aan de Universiteit van Pittsburgh, dienst. Salk ontdekte dat polio maar liefst 125 stammen van drie basistypen had en dat een effectief vaccin nodig was om alle drie te bestrijden. Door monsters van het poliovirus te kweken en ze vervolgens te deactiveren of te "doden" door een chemische stof genaamd formaline toe te voegen, ontwikkelde Salk zijn vaccin, dat kon immuniseren zonder de patiënt te infecteren.
Nadat in 1954 massale inentingen begonnen, verwonderde iedereen zich over het hoge succespercentage van 60-70 procent totdat het vaccin een plotselinge uitbraak van ongeveer 200 gevallen veroorzaakte. Nadat werd vastgesteld dat de gevallen allemaal werden veroorzaakt door één defecte partij van het vaccin, werden de productienormen verbeterd en tegen augustus 1955 waren er ongeveer 4 miljoen schoten gegeven. Gevallen van polio in de VS daalden van 14.647 in 1955 tot 5.894 in 1956 en in 1959 gebruikten 90 andere landen het vaccin van Salk.
Een latere versie van het poliovaccin, ontwikkeld door Albert Sabin, gebruikte een verzwakte vorm van het levende virus en werd ingeslikt in plaats van geïnjecteerd. Het kreeg een vergunning in 1962 en werd al snel populairder dan het vaccin van Salk, omdat het goedkoper was om te maken en gemakkelijker in te nemen voor mensen. Er is nog steeds geen remedie voor polio als het eenmaal is gecontracteerd, maar het gebruik van vaccins heeft polio vrijwel geëlimineerd in de Verenigde Staten. Volgens de Wereldgezondheidsorganisatie zijn polio-gevallen met 99 procent verminderd en overleeft het alleen onder de armste en meest gemarginaliseerde gemeenschappen ter wereld. De WHO hoopt de ziekte uit te roeien door elk kind het vaccin te geven.
