Op 14 augustus 1917, terwijl de Eerste Wereldoorlog zijn vierde jaar ingaat, verlaat China zijn neutraliteit en verklaart de oorlog aan Duitsland.
Vanaf het begin was de Grote Oorlog geenszins beperkt tot het Europese continent; in het Verre Oosten zochten twee rivaliserende landen, Japan en China, hun eigen rol in het grote conflict. Het ambitieuze Japan, een bondgenoot van Groot-Brittannië sinds 1902, verspilde geen tijd door de strijd aan te gaan, Duitsland op 23 augustus 1914 de oorlog te verklaren en onmiddellijk te plannen om Tsingtao te veroveren, de grootste Duitse marinebasis overzee, gelegen op het schiereiland Shantung in China, door amfibische aanval. Ongeveer 60.000 Japanse troepen, bijgestaan door twee Britse bataljons, hebben vervolgens Chinese neutraliteit geschonden met een overlandaanpak van de zee naar Tsingtao, waarbij de marinebasis op 7 november werd veroverd toen het Duitse garnizoen zich overgaf. In januari presenteerde Japan China de zogenaamde 21 eisen, waaronder de uitbreiding van de directe Japanse controle over het grootste deel van Shantung, Zuid-Mantsjoerije en oostelijk Binnen-Mongolië en de inbeslagname van meer grondgebied, inclusief eilanden in de Stille Zuidzee die door Duitsland worden gecontroleerd.
Een intern verdeeld China, dat na de revolutie worstelde in 1911 en de val van de machtige Manchu-dynastie het jaar daarop, werd gedwongen alles behalve de meest radicale van de 21 eisen te aanvaarden; de nieuwe president, Sun Yat-sen, oprichter van de Kuomintang (KMT) of de partij van de Nationalistische Volkeren, gebruikte Chinese woede over de eisen om zijn poging te rechtvaardigen om de monarchie te herstellen en zichzelf als keizer te installeren. Hij regeerde echter slechts kort, voordat oppositie van de militaire leiders van China hem dwong het land terug te keren naar een republikeinse vorm van regering.
Toen China op 14 augustus 1917 de oorlog verklaarde aan Duitsland, was het belangrijkste doel om een plaats te verdienen aan de naoorlogse onderhandelingstafel. Bovenal probeerde China de controle over het vitale Shantung-schiereiland te herwinnen en zijn kracht te laten gelden voor Japan, zijn belangrijkste tegenstander en rivaal voor controle in de regio. Op de Vredesconferentie in Versailles na de wapenstilstand, worstelden Japan en China bitter om de geallieerde Hoge Raad te overtuigen die door de Verenigde Staten, Frankrijk en Groot-Brittannië werd gedomineerd van hun respectieve claims op het schiereiland Shantung. Uiteindelijk werd een koopje gesloten ten gunste van Japan, dat zich terugtrok van hun eis voor een clausule inzake rassengelijkheid in het verdrag in ruil voor controle over de aanzienlijke economische bezittingen van Duitsland in Shantung, inclusief spoorwegen, mijnen en de haven van Tsingtao.
Hoewel Japan beloofde de controle over Shantung terug te geven aan China, deden ze dat uiteindelijk in februari 1922, maar de Chinezen waren diep verontwaardigd over het geallieerde besluit om Japan in Versailles te bevoordelen. Een enorme demonstratie werd gehouden op het Tiananmen-plein op 4 mei 1919, protesterend tegen het vredesverdrag, dat Chinese afgevaardigden in Versailles weigerden te ondertekenen. "Toen het nieuws van de vredesconferentie in Parijs ons eindelijk bereikte, waren we enorm geschokt", herinnerde een Chinese student zich. "We werden meteen wakker van het feit dat vreemde naties nog steeds egoïstisch en militaristisch waren en dat ze allemaal grote leugenaars waren." Een jaar na het sluiten van de vredesconferentie vormden radicale Chinese nationalisten de Chinese Communistische Partij, die onder leiding van Mao Tse- Tung en Chou En-lai, evenals vele andere voormalige leiders van de demonstraties tegen het Verdrag van Versailles, zouden in 1949 de macht in China veroveren.
