Inhoud

• Eisenhower's vroege leven en militaire carrière
• Eisenhower in de Tweede Wereldoorlog
• Ike's Road to the White House
• Het binnenlandse beleid van Eisenhower
• Buitenlands beleid van Eisenhower
• Dwight D. Eisenhower: Legacy and Post-Presidential Life
• FOTOGALERIJEN
• Dwight D. Eisenhower

Als opperbevelhebber van geallieerde troepen in West-Europa tijdens de Tweede Wereldoorlog leidde Dwight D. Eisenhower de massale invasie van het door de nazi's bezette Europa die op D-Day (6 juni 1944) begon. In 1952 overtuigden de leidende Republikeinen Eisenhower (die toen het commando had over de NAVO-strijdkrachten in Europa) om zich kandidaat te stellen; hij won een overtuigende overwinning op democraat Adlai Stevenson en zou twee termijnen dienen in het Witte Huis (1953-1961). Tijdens zijn presidentschap beheerde Eisenhower de spanningen uit de Koude Oorlog met de Sovjet-Unie onder de dreigende nucleaire wapens, beëindigde de oorlog in Korea in 1953 en autoriseerde hij een aantal geheime anti-communistische operaties door de CIA over de hele wereld. Op het thuisfront, waar Amerika een periode van relatieve welvaart kende, versterkte Eisenhower de sociale zekerheid, creëerde het massale nieuwe Interstate Highway System en manoeuvreerde achter de schermen om de dolle anti-communistische senator Joseph McCarthy in diskrediet te brengen. Hoewel populair gedurende zijn hele bestuur, haperde hij in de bescherming van de burgerrechten voor Afro-Amerikanen door het mandaat van het Supreme Court voor de desegregatie van scholen in Brown tegen Board of Education (1954) niet volledig te handhaven.

Eisenhower's vroege leven en militaire carrière

Dwight David Eisenhower, geboren op 14 oktober 1890 in Denison, Texas, groeide op in Abilene, Kansas, als de derde van zeven zonen in een arm gezin. Tot groot leed van zijn moeder, een vrome mennoniet en pacifist, won de jonge Ike (zoals hij bekend was) een afspraak bij de Amerikaanse Militaire Academie in West Point, New York, en studeerde af in het midden van zijn klas in 1915. Terwijl gestationeerd als Eisenhower, een tweede luitenant in San Antonio, Texas, ontmoette Mamie Geneva Doud. Het echtpaar huwde in 1916 en had twee zonen, Doud Dwight (die als klein kind aan roodvonk stierf) en John.

Wist je dat? Op de Potsdam-conferentie in juli 1945 was generaal Eisenhower een van degenen die tegen het gebruik van de atoombom tegen de Japanse steden Hiroshima en Nagasaki waren. Hij betoogde dat Japan al op het punt stond zich over te geven, en dat de eerste die zo'n angstaanjagend nieuw wapen zou gebruiken het Amerikaanse prestige in de internationale gemeenschap zou schaden net op het moment dat het zijn hoogste punt had bereikt.

De Eerste Wereldoorlog eindigde net voordat Eisenhower naar Europa zou gaan, wat de jonge officier frustreerde, maar hij slaagde er al snel in om een ​​afspraak te maken voor het Command and General Staff College in Fort Leavenworth, Kansas. Hij studeerde eerst af in zijn klasse van 245 en diende als militaire assistent voor generaal John J. Pershing, commandant van Amerikaanse troepen tijdens de Eerste Wereldoorlog, en later voor generaal Douglas MacArthur, stafchef van het Amerikaanse leger. Gedurende zijn zeven jaar dat hij onder MacArthur diende, was Eisenhower van 1935 tot 1939 op de Filippijnen gestationeerd.

Eisenhower in de Tweede Wereldoorlog

Eisenhower keerde snel terug na de invasie van nazi-Duitsland in Polen en leidde tot het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog in Europa. In september 1941 ontving hij de ster van zijn eerste generaal met een promotie tot brigadegeneraal. Nadat Japan Pearl Harbor in december aanviel, riep de Amerikaanse stafchef generaal George C. Marshall Eisenhower naar Washington, D.C. om te werken als planningsofficier. Begin november 1942 leidde Eisenhower Operatie Torch, de succesvolle geallieerde invasie van Noord-Afrika. Vervolgens regisseerde hij de amfibische invasie van Sicilië en het Italiaanse vasteland in 1943 die leidde tot de val van Rome in juni 1944.

LEES MEER: Hoe Gen. Eisenhower een vernederende WWII-nederlaag in een winnende militaire strategie heeft gesponnen

Eisenhower werd begin 1943 volledig generaal en werd in december van dat jaar benoemd tot opperbevelhebber van de geallieerde expeditiemacht en kreeg de verantwoordelijkheid om de geplande geallieerde invasie van door de nazi's bezet Europa te leiden. Op D-Day (6 juni 1944) staken meer dan 150.000 geallieerde troepen het Engelse Kanaal over en bestormden de stranden van Normandië; de invasie leidde tot de bevrijding van Parijs op 25 augustus en keerde het tij van de oorlog in Europa definitief in de geallieerde richting. Eisenhower is in slechts vijf jaar van luitenant-kolonel in de Filippijnen opgestaan ​​tot opperbevelhebber van de overwinnende troepen in Europa en keerde in 1945 terug naar het welkom van een held om te dienen als stafchef van het Amerikaanse leger.

Ike's Road to the White House

In 1948 verliet Eisenhower de actieve dienst en werd president van de Columbia University van New York City. Zijn korte terugkeer naar het burgerleven eindigde echter in 1950, toen president Harry S. Truman hem vroeg het bevel te voeren over de nieuwe Noord-Atlantische Verdragsorganisatie (NAVO) troepen in Europa. In die positie werkte Eisenhower aan het creëren van een verenigde militaire organisatie die potentiële communistische agressie over de hele wereld zou bestrijden.

In 1952, terwijl de populariteit van Truman zakte tijdens de aanhoudende oorlog in Korea, benaderden de vooraanstaande Republikeinen Eisenhower en haalde hem over om zich kandidaat te stellen voor het presidentschap. Na gemengde resultaten in de primaire verkiezingen tegen de Republikeinse koploper, senator Robert A. Taft uit Ohio, nam Eisenhower zijn commissie in het leger op en keerde in juni 1952 terug van zijn NAVO-basis in Parijs. Op de nationale conventie van de partij in juli won hij de Republikeinse nominatie bij de eerste stemming. Onder de slogan "I Like Ike" en met senator Richard M. Nixon van Californië als zijn running mate, versloeg Eisenhower vervolgens Adlai Stevenson om de 34e president van de Verenigde Staten te worden. (Eisenhower zou Stevenson vier jaar later opnieuw verslaan in een aardverschuiving om herverkiezing te winnen, ondanks gezondheidsproblemen na een hartaanval in 1955.)

Het binnenlandse beleid van Eisenhower

Als een gematigde Republikein slaagde Eisenhower erin om ondanks een democratische meerderheid in het congres gedurende zes van zijn acht jaar in dienst te zijn, ondanks een democratische meerderheid. Naast het voortzetten van de meeste New Deal- en Fair Deal-programma's van zijn voorgangers (respectievelijk Franklin Roosevelt en Truman), versterkte hij het programma voor sociale zekerheid, verhoogde hij het minimumloon en richtte hij het ministerie van Volksgezondheid, Onderwijs en Welzijn op. In 1956 creëerde Eisenhower het Interstate Highway System, het grootste openbare werkenprogramma in de Amerikaanse geschiedenis, dat 41.000 mijl wegen in het hele land zou aanleggen.

Tijdens de eerste termijn van Eisenhower schond de republikeinse senator Joseph McCarthy's anticommunistische kruistocht de burgerlijke vrijheden van veel burgers, met als hoogtepunt een reeks sensationele hoorzittingen op televisie in het voorjaar van 1954. Om partijeenheid te behouden onthield Eisenhower zich van publiekelijk bekritiseren van McCarthy, hoewel hij privé hield niet van de senator en werkte achter de schermen om de invloed van McCarthy te verminderen en hem uiteindelijk in diskrediet te brengen. Eisenhower was echter nog terughoudender op het gebied van burgerrechten voor Afro-Amerikanen. In 1954, in het geval van Brown v. Board of Education van Topeka, had het Amerikaanse Hooggerechtshof geoordeeld dat schoolsegregatie ongrondwettelijk was. Eisenhower geloofde dat de desegregatie langzaam zou moeten verlopen en was terughoudend om zijn presidentiële autoriteit te gebruiken om de tenuitvoerlegging van het vonnis van het Hof te ondersteunen, hoewel hij in 1957 federale troepen naar Little Rock, Arkansas deed om de integratie van een middelbare school af te dwingen. Eisenhower tekende in 1957 en 1960 burgerrechtenwetgeving die zwarte kiezers federale bescherming bood; het was de eerste wetgeving die in de Verenigde Staten werd aangenomen sinds de wederopbouw.

Buitenlands beleid van Eisenhower

Kort na zijn aantreden tekende Eisenhower een wapenstilstand die een einde maakte aan de Koreaanse oorlog. Afgezien van het inzetten van gevechtstroepen in Libanon in 1958, wilde hij geen andere strijdkrachten in actieve dienst gedurende zijn presidentschap, hoewel hij niet aarzelde om defensie-uitgaven toe te staan. Hij machtigde ook de Central Intelligence Agency (CIA) om geheime operaties tegen het communisme over de hele wereld te ondernemen, waarvan er twee de regeringen van Iran in 1953 en Guatemala in 1954 ten val brachten. In 1954 besloot Eisenhower tegen een luchtaanval toestemming te geven om Franse troepen te redden van nederlaag bij Dien Bien Phu, waarbij een oorlog in Indochina werd vermeden, hoewel zijn steun voor de anti-communistische regering in Zuid-Vietnam de zaden van toekomstige Amerikaanse deelname aan de Vietnamoorlog zou zaaien.

Eisenhower wilde de relaties uit de Koude Oorlog met de Sovjetunie verbeteren, vooral na de dood van Josef Stalin in 1953. Toen Eisenhower in juli 1955 Britse, Franse en Russische leiders ontmoette in Genève, Zwitserland, stelde hij een 'open lucht' voor beleid, waarbij de Verenigde Staten en de Sovjetunie luchtinspecties van elkaars militaire programma's zouden uitvoeren; de U.S.S.R. verwierp het voorstel, hoewel het internationale goedkeuring kreeg. Onder de toenemende dreiging van Sovjet-kernwapentechnologie slaagden Eisenhower en staatssecretaris John Foster Dulles erin de NAVO te versterken en de Zuidoost-Aziatische Verdragsorganisatie (SEATO) op te richten om de communistische expansie in die regio te bestrijden.

Dwight D. Eisenhower: Legacy and Post-Presidential Life

Hoewel de betrekkingen tussen de VS en de Sovjet-Unie tijdens zijn presidentschap relatief hartelijk bleven, inclusief een topontmoeting met premier Nikita Krushchev in 1959, deed de Sovjet-opnamen van een Amerikaans U-2 verkenningsvliegtuig in mei 1960 de hoop van Eisenhower op een verdrag schokken voordat hij zijn ambt verliet. In zijn afscheidsrede van januari 1961 sprak Eisenhower over de gevaren die inherent zijn aan wat hij het "militair-industriële complex" noemde. Vanwege de combinatie van nationale defensiebehoeften met technologische vooruitgang, waarschuwde hij, een partnerschap tussen het militaire establishment en grote het bedrijfsleven dreigde een ongepaste invloed uit te oefenen op de koers van de Amerikaanse overheid. Aan zijn waarschuwingen zou echter geen aandacht worden besteed, temidden van de voortdurende spanningen in de Koude Oorlog.

Terwijl de kritiek van zowel links als rechts werd verweerd, genoot Eisenhower hoge goedkeuringscijfers gedurende zijn hele administratie. Na het verlaten van zijn kantoor in januari 1961 trok hij zich terug op zijn boerderij in Gettysburg, Pennsylvania. Hij werkte grotendeels aan zijn memoires en zou de komende jaren verschillende boeken publiceren. Hij stierf op 28 maart 1969, na een lange ziekte

Krijg toegang tot honderden uren historische video, zonder reclame, met HISTORY Vault. Begin vandaag met uw gratis proefperiode.

FOTOGALERIJEN

Dwight D. Eisenhower