Inhoud

• Elizabeth Cady Stantons vroege leven
• Huwelijk en moederschap
• Verklaring van sentimenten
• Susan B. Anthony en Elizabeth Cady Stanton
• Vrouwen Suffrage Movement Divides
• Stantons latere jaren
• Erfenis van Elizabeth Cady Stanton
• bronnen

Elizabeth Cady Stanton was een abolitionist, mensenrechtenactivist en een van de eerste leiders van de vrouwenbeweging. Ze kwam uit een bevoorrechte achtergrond en besloot vroeg in het leven om te vechten voor gelijke rechten voor vrouwen. Stanton werkte nauw samen met Susan B. Anthony, naar verluidt het brein achter Anthony's spierkracht, om het stemrecht van de vrouwen te winnen. Toch was haar activisme niet zonder controverse, waardoor Stanton later in het leven aan de rand van de kiesbeweging van de vrouwen bleef, hoewel haar inspanningen hielpen bij de uiteindelijke passage van het 19e amendement, dat alle burgers het recht gaf om te stemmen.

Elizabeth Cady Stantons vroege leven

Elizabeth werd op 12 november 1815 geboren in Johnstown, New York, van Daniel Cady en Margaret Livingston.

De vader van Elizabeth was een slavenhouder, een prominente advocaat, een congreslid en een rechter die zijn dochter al vroeg in haar leven blootstelde aan de studie van de wet en andere zogenaamde mannelijke domeinen. Deze blootstelling ontbrandde een brand binnen Elizabeth om wetten te herstellen die onrechtvaardig zijn voor vrouwen.

Toen Elizabeth op 16-jarige leeftijd afstudeerde aan de Johnstown Academy, konden vrouwen zich niet inschrijven op de universiteit, dus ging ze in plaats daarvan naar het Troy Female Seminary. Daar beleefde ze het prediken van hellevuur en verdoemenis in die mate dat ze instortte.

De ervaring liet haar achter met een negatieve kijk op georganiseerde religie die haar de rest van haar leven volgde.

Huwelijk en moederschap

In 1839 verbleef Elizabeth in Peterboro, New York, met haar neef Gerrit Smith, die later steun gaf aan John Brown's aanval op een arsenaal in Harper's Ferry, West Virginia, en werd geïntroduceerd bij de abolitionistenbeweging. Terwijl ze daar was, ontmoette ze Henry Brewster Stanton, een journalist en abolitionist die vrijwilligerswerk deed voor de American Anti-Slavery Society.

Elizabeth trouwde met Henry in 1840, maar in een pauze met een lange traditie, stond ze erop het woord "gehoorzamen" te laten vallen uit haar huwelijksgeloften.

Het echtpaar was op huwelijksreis in Londen en woonde de World Anti-Slavery delegatie bij als vertegenwoordigers van de American Anti-Slavery Society; de conventie weigerde echter Stanton of andere vrouwelijke afgevaardigden te erkennen.

Bij thuiskomst studeerde Henry rechten bij de vader van Elizabeth en werd advocaat. Het echtpaar woonde een paar jaar in Boston, Massachusetts, waar Elizabeth de inzichten van prominente abolitionisten hoorde. In 1848 hadden ze drie zonen en verhuisden naar Seneca Falls, New York.

Verklaring van sentimenten

Stanton baarde zes kinderen tussen 1842 en 1859. Gedurende deze tijd bleef ze actief in de strijd voor de rechten van vrouwen, hoewel de drukte van het moederschap haar kruistocht vaak beperkte tot activiteiten achter de schermen.

Vervolgens hielp Stanton in 1848 bij het organiseren van de First Women's Rights Convention, vaak de Seneca Falls Convention genoemd, met Lucretia Mott, Jane Hunt, Mary Ann M'Clintock en Martha Coffin Wright.

Stanton hielp bij het schrijven van de Declaration of Sentiments, een document gemodelleerd naar de Declaration of Independence waarin werd uitgelegd wat de rechten van Amerikaanse vrouwen zouden moeten zijn en vergeleek de strijd van de vrouwenrechten met de strijd van de Founding Fathers voor onafhankelijkheid van de Britten.

De Declaration of Sentiments bood voorbeelden van hoe mannen vrouwen onderdrukten, zoals:

Stanton las de Verklaring van Sentimenten op het congres en de voorgestelde vrouwen kregen onder andere stemrecht. Achtenzestig vrouwen en 32 mannen ondertekenden het document 'inclusief prominente abolitionist Frederick Douglass', maar velen trokken hun steun later terug toen het onder publiek toezicht kwam.

Susan B. Anthony en Elizabeth Cady Stanton

De zaden van activisme waren in Stanton gezaaid en haar werd al snel gevraagd om te spreken op de rechtenconventies van andere vrouwen.

In 1851 ontmoette ze feministe Quaker en sociaal hervormer Susan B. Anthony. De twee vrouwen konden niet meer verschillend zijn, maar toch werden ze snelle vrienden en co-campagnevoerders voor de matigheidsbeweging en vervolgens voor de stemrechtbeweging en voor de rechten van vrouwen.

Als drukke huisvrouw en moeder had Stanton veel minder tijd dan de ongehuwde Anthony om door het lezingencircuit te reizen, dus in plaats daarvan deed ze onderzoek en gebruikte ze haar opwindende schrijftalent om de rechtenliteratuur van vrouwen en de meeste van Anthony's toespraken te maken. Beide vrouwen concentreerden zich op het kiesrecht van vrouwen, maar Stanton drong ook aan op gelijke rechten voor vrouwen in het algemeen.

Haar 'Address to the Legislature of New York' uit 1854 hielp bij het veiligstellen van hervormingen die in 1860 werden doorgevoerd, waardoor vrouwen gezamenlijk de voogdij over hun kinderen konden krijgen na een scheiding, eigen bezit en deelnemen aan zakelijke transacties.

Vrouwen Suffrage Movement Divides

Toen de burgeroorlog uitbrak, vormden Stanton en Anthony de Loyale Nationale Liga van Vrouwen om het Congres aan te moedigen om het 13e amendement af te schaffen dat de slavernij afschaft.

In 1866 lobbyden ze tegen het 14e amendement en het 15e amendement dat zwarte mannen het recht gaf om te stemmen omdat de amendementen ook niet het stemrecht voor vrouwen gaven. Veel van hun abolitionistische vrienden waren het echter niet eens met hun positie en vonden dat kiesrecht voor zwarte mannen topprioriteit was.

In de late jaren 1860 begon Stanton maatregelen te bepleiten die vrouwen konden nemen om te voorkomen dat ze zwanger zouden worden. Haar steun voor meer liberale echtscheidingswetten, reproductieve zelfbeschikking en grotere seksuele vrijheid voor vrouwen maakte van Stanton een enigszins gemarginaliseerde stem onder vrouwelijke hervormers.

Binnen de kiesbeweging ontwikkelde zich al snel een breuk. Stanton en Anthony voelden zich bedrogen en richtten in 1869 de National Woman Suffrage Association op, die zich richtte op de stemrechtinspanningen van vrouwen op nationaal niveau. Enkele maanden later richtten sommige van hun voormalige abolitionistische collega's de American Woman Suffrage Association op, die zich richtte op het kiesrecht van vrouwen op staatsniveau.

In 1890 slaagde Anthony erin om de twee verenigingen te herenigen in de National American Woman Suffrage Association (NAWSA) met Stanton aan het roer. Tegen 1896 hadden vier staten het kiesrecht van de vrouw veiliggesteld.

Stantons latere jaren

In de vroege jaren 1880, Stanton co-auteur van de eerste drie delen van de Geschiedenis van vrouwenkiesrecht. In 1895 publiceerde zij en een vrouwencommissie De Bijbel van de vrouw om te wijzen op de vooringenomenheid van de Bijbel ten opzichte van vrouwen en haar standpunt te betwisten dat vrouwen onderworpen moeten zijn aan mannen.

De Bijbel van de vrouw werd een bestseller, maar veel van Stantons collega's bij de NAWSA waren ontevreden over het oneerbiedige boek en formeel gecensureerd.

Hoewel Stanton enige kredietwaardigheid had verloren, zou niets haar passie voor de rechten van de vrouw doen zwijgen. Ondanks haar afnemende gezondheid, bleef ze vechten voor vrouwenkiesrecht en kampioen vrouwen zonder rechten. Ze publiceerde haar autobiografie, Tachtig jaar en meerin 1898.

Erfenis van Elizabeth Cady Stanton

Stanton stierf op 26 oktober 1902 aan hartfalen. Zoals ze wilde, wilde ze dat haar hersenen na haar dood aan de wetenschap zouden worden geschonken om te beweren dat de massa van de hersenen van mannen hen slimmer maakte dan vrouwen. Haar kinderen hebben haar wens echter niet uitgevoerd.

Hoewel ze in haar leven nooit het recht heeft gekregen om te stemmen, liet Stanton een legioen feministische kruisvaarders achter die haar fakkel droegen en ervoor zorgden dat haar decennia lange strijd niet tevergeefs was.

Bijna twee decennia na haar dood werd het visioen van Stanton eindelijk waar met het aannemen van het 19e amendement op 18 augustus 1920, dat de Amerikaanse vrouw het recht gaf om te stemmen.

bronnen

Adres voor de wetgevende macht van New York, 1854. National Park Service.

Verklaring van sentimenten. National Park Service.

Elizabeth Cady Stanton Biography. Biografie.

Elizabeth Cady Stanton. Internet Encyclopedia of Philosophy.

Elizabeth Cady Stanton. National Park Service.

Stanton, Elizabeth Cady. VCU Bibliotheken Social Welfare History Project.

Susan B. Anthony en Elizabeth Cady Stanton Biography. PBS.