Een brand in het Iroquois Theatre in Chicago, Illinois, doodt meer dan 600 mensen op deze dag in 1903. Het was de dodelijkste theaterbrand in de Amerikaanse geschiedenis. Geblokkeerde branduitgangen en het ontbreken van een brandveiligheidsplan veroorzaakten de meeste doden.
Het Iroquois Theatre, ontworpen door Benjamin Marshall in renaissancestijl, was zeer luxueus en werd bij de opening in 1903 als brandveilig beschouwd. George Williams, bouwcommissaris van Chicago en brandinspecteur Ed Laughlin keken in november 1903 uit over het theater en verklaarde dat het "onbrandbaar boven alle twijfel" was. Ze merkten ook de 30 uitgangen op, waarvan 27 dubbele deuren waren. Tegelijkertijd, echter, William Clendenin, de redacteur van vuurvast magazine, inspecteerde ook de Iroquois en schreef een vernietigende redactie over de brandgevaren, erop wijzend dat er veel houtversiering was, geen brandalarm en geen sprinklerinstallatie boven het podium.
Tijdens de matineevoorstelling van 30 december, terwijl een vol huis de ster van Eddie Foy in de gaten hield Mr. Bluebeard, 27 van de 30 uitgangen van het theater waren afgesloten. Bovendien ging toneelmanager Bill Carlton naar voren om de show met de 2.000 bezoekers te bekijken, terwijl de andere toneelhanden het theater verlieten en een drankje gingen drinken. Het was een spotlightoperator die voor het eerst opmerkte dat een van de calciumlampen een backstage vuur leek te hebben veroorzaakt. Het rommelige gebied was vol met brandhout houten podium rekwisieten en olieachtige vodden.
Toen de acteurs zich bewust werden van het vuur, verspreidden ze zich backstage; Foy kwam later terug en probeerde het publiek te kalmeren en zei dat ze moesten blijven zitten. Een asbestgordijn moest worden neergelaten dat het vuur zou beperken, maar toen het niet volledig naar beneden zou komen, begon er paniek. Het bleek later van papier te zijn, dus het zou in elk geval niet hebben geholpen. Al snel gingen alle lichten in het theater uit en waren er stempels bij de open uitgangen. Toen de achterdeur werd geopend, veroorzaakte de verschuiving van lucht een vuurbal door het backstage-gebied brullen.
De tienerlui die in het theater werken, vluchtten onmiddellijk en vergaten de gesloten deuren van de nooduitgang te openen. De enkele deuren die open konden worden gedrukt, bevonden zich vier voet boven het trottoir, wat het uitstapproces vertraagde. De meeste van de 591 mensen die stierven zaten op de balkons. Er waren geen brandtrappen of ladders om hen te helpen en sommigen namen hun kans en sprongen. De lijken werden zes diep opgestapeld bij de smalle balkonuitgangen. In feite werden sommige mensen neergehaald door de vallende lichamen en werden uiteindelijk levend teruggetrokken van onder verbrande slachtoffers.
In de nasleep van de ramp werd Williams later aangeklaagd en veroordeeld voor wangedrag. De burgemeester van Chicago werd ook aangeklaagd, hoewel de aanklacht niet bleef hangen. De theatereigenaar werd veroordeeld voor doodslag vanwege de slechte veiligheidsvoorzieningen; tegen de veroordeling werd later beroep aangetekend en teruggedraaid. In feite was de enige persoon die enige gevangenisstraf diende in verband met deze ramp een eigenaar van een nabijgelegen salon die de dode lichamen had beroofd terwijl zijn vestiging als een voorlopig lijkenhuis diende na het vuur.
